 |
| Στο κέντρο ο +αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος. πηγή φωτογραφίας: Holy Tr;inity Orthodox Seminary |
Archbishop
Averky with With V.I. Arkhipoff and Hierodeacon Hilarion now Metropolitan
Hilarion, First Hierarch of the Russian Church Outside of Russia. Nativity
1975.
Η υποσημείωση και τα έντονα γράμματα είναι δικές μας.
Όπως έχουμε δει, ο αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος ήταν στην ίδια
πνευματική γραμμή με τον Ρώσο προφήτη του 19ου αιώνα, τον άγιο
Θεοφάνη τον έγκλειστο, του οποίου τις προφητείες -σαν κι αυτές του σύγχρονού
του αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνοφ- είδε να εκπληρώνονται γύρω του. Ο άγιος
Θεοφάνης είχε προφητέψει την πτώση του ορθόδοξου Τσάρου και τα τρομερά
επακόλουθά της, τα οποία είπε πρέπει να έρθουν σαν τιμωρία για την απιστία,
ελευθεροφροσύνη, ανηθικότητα, και βλασφημία μεταξύ των συμπατριωτών του. «Όταν
η βασιλική εξουσία πέσει», είχε πει ο άγιος Θεοφάνης, «και ο κόσμος, παντού ιδρύει
δημοκρατίες, τότε θα υπάρξει χώρος για τον Αντίχριστο να δράσει. Δεν θα είναι
δύσκολο για τον Σατανά να προετοιμάσει φωνές για την άρνηση του Χριστού, όπως έδειξε
η πείρα από τη Γαλλική Επανάσταση. Δεν θα υπάρχει κανείς για να προβάλει μια αποφασιστική αντίδραση, ένα επιτακτικό
βέτο. Και έτσι όταν τέτοια καθεστώτα, κατάλληλα για τις επιδιώξεις του
Αντιχρίστου θα έχουν ιδρυθεί παντού, τότε ο Αντίχριστος θα εμφανιστεί».
Ακριβώς αυτό ήταν που ο αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος είδε
να συμβαίνει στον σύγχρονο κόσμο. «Ο θεμελιώδης στόχος των υπηρετών του
επερχόμενου Αντιχρίστου», έγραφε, «είναι να καταστρέψουν τον παλαιό κόσμο με τα
προγενέστερα “πιστεύω” και “προκαταλήψεις” του, προκειμένου να ιδρύσουν στη
θέση του ένα νέο κόσμο, κατάλληλο για να δεχθεί τον “νέο ιδιοκτήτη” που
προσεγγίζει, ο οποίος θα πάρει τη θέση του Χριστού για τον κόσμο και θα τους δώσει
τη γη την οποία ο Χριστός δεν τους έδωσε». Με τα λόγια του αγίου Ιγνατίου
Μπριαντσανίνοφ, «Ο Αντίχριστος θα είναι το λογικό, δίκαιο και φυσικό
αποτέλεσμα της γενικής ηθικής και πνευματικής κατεύθυνσης της ανθρωπότητας».
Όπως ο αγαπημένος του άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης,
ο αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος βρήκε πως το πιο δύσκολο πράγμα να υπομείνεις ως
ορθόδοξος ποιμένας ήταν να υπομένεις τον φαινομενικό θρίαμβο του κακού
στον κόσμο. Είδε χριστιανούς από όλες τις Ομολογίες «να ακολουθούν την εποχή»,
ασυναίσθητα να συνεργάζονται με τους υπηρέτες του ερχόμενου Αντιχρίστου με το
να κηρύτουν ανθρωπιστικές, χιλιαστικές ιδέες της «προόδου του κόσμου» και
τη γήινη μακαριότητα – ιδέες οι οποίες εμφανίζονται να έχουν κίνητρο τη «χριστιανική
αγάπη», αλλά οι οποίες είναι στην πραγματικότητα πολύ μακριά από τον
αληθινό Χριστιανισμό.
Ο αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος πληγωνόταν στην καρδιά όταν
έβλεπε ορθόδοξους ηγέτες να προσπαθούν να διατηρούν επαφή με αυτές τις τάσεις της
αποστασίας για χάρη της «οικουμενικής» προόδου, συνεισφέροντας έτσι στον
«νέο Χριστιανισμό» του Αντιχρίστου – ένα «Χριστιανισμό χωρίς τον
Σταυρό».
Από την εποχή που ήταν στο Τζόρνταβιλ, ο π. Γερμανός
θυμάται πως κάποτε, καθώς εργαζόταν στο γραφείο του Σεμιναρίου, άκουσε τον
αρχιεπίσκοπο Αβέρκιο να πηγαινοέρχεται για αρκετή ώρα στον διάδρομο. «Ολοφάνερα
η σεβασμιότητά του βασανίζεται από κάτι», παρατήρησε ο π. Βλαδίμηρος, ο οποίος
δούλευε στο γραφείο εκείνη την ώρα. Ο π. Γερμανός (τότε αδελφός Γλέμπ), πήγε
έξω για να ελέγξει. Καθώς πλησίαζε τον αρχιεπίσκοπο, τον βρήκε σε βαθιά
περίσκεψη. «Ω αδελφέ Γκλέμπ», είπε ο αρχιεπίσκοπος, κοιτάζοντας ψηλά με
βλέμμα ανήσυχο, «σκεφτόμουν… ο όρος “Ορθοδοξία” δεν είναι πια κάτι βαρυσήμαντο
σήμερα. Το “αν-ορθόδοξο” είναι κάτι που συγκαλύπτεται πίσω από την εξωτερική
μάσκα της Ορθοδοξίας. Υπάρχει μία ανάγκη να επινοήσουμε μία νέα φράση για αυτό
που εμείς αποκαλούμε Ορθοδοξία, ακριβώς όπως κάποτε υπήρχε η ανάγκη να
επινοήσουμε τον όρο “Ορθοδοξία” -και αυτό δεν είναι τόσο εύκολο».[1]
Ο π. Γερμανός επίσης θυμάται πως ο αρχιεπίσκοπος
Αβέρκιος, προσπαθώντας τόσο απεγνωσμένα να μεταδώσει τη γλυκύτητα του απόκοσμου
Χριστιανισμού στους ορθόδοξους χριστιανούς οι οποίοι έχαναν το «άλας» τους,
μπορούσε να κλαίει με συντριβή καθώς έκανε τα κηρύγματά του. Δάκρυα κυλούσαν
στα μάγουλα του δικαίου αρχιερέα καθώς ακούραστα κήρυττε σε όμορφη, κλασική
ρωσική γλώσσα.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν ο
αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος, ήταν ήδη άρρωστος και πλησίαζε το τέλος του, οι
ποιμαντικές του προτροπές ήταν πιο ισχυρές από ποτέ. Διαβάζοντας τα άρθρα του
στην Πραβοσλάβναγια Ρούς, ο π. Σεραφείμ και ο π. Γερμανός χαίρονταν
να βλέπουν αυτόν τον σεβάσμιο ιεράρχη να μιλάει ανοιχτά, όχι μόνο σχετικά με τους
ξεκάθαρους φόβους του για την Ορθοδοξία από τον οικουμενισμό, την καινοτομία
και τον χιλιασμό, αλλά επίσης σχετικά με τα δυσδιάκριτα προβλήματα της Εκκλησίας
για τα οποία λίγοι, όπως φαίνεται, θέλανε να παραδεχτούν και να μιλήσουν
σχετικά. Ο αρχιεπίσκοπος μιλούσε για την πνευματική απονέκρωση η οποία έρπει
προς τα μέσα όταν αρχίζουμε να βλέπουμε την Εκκλησία πρωτίστως σαν έναν
εγκόσμιο οργανισμό, καθώς και για την
πολιτική της Εκκλησίας η οποία υπεισέρχεται στην εκκλησιαστική ζωή κάτω από το
ένδυμα της ενάρετης «ορθότητας». «Η αληθινή Ορθοδοξία», έγραψε, «είναι ξένη προς
κάθε άγονη τυπολατρία. Σε αυτή δεν υπάρχει τυφλή εμμονή στο “γράμμα του νόμου”,
γιατί είναι “πνεύμα και ζωή” (Ιωάν. 6:63). Εκεί όπου, από μία εξωτερική και
επίσημη άποψη, καθετί φαίνεται εντελώς σωστό και αυστηρά νόμιμο, δεν σημαίνει
πως είναι έτσι και στην πραγματικότητα».
Αυτό το οποίο πλήγωνε περισσότερο τον αρχιεπίσκοπο
Αβέρκιο προς το τέλος της ζωής του ήταν να παρατηρεί, μέσα στη Ρωσική
Εκκλησία της Διασποράς στην οποία ανήκε, μία ανερχόμενη νέα γενιά ορθοδόξων
ηγετών την οποία αποτελούσαν όχι ταπεινοί άνθρωποι οι οποίοι θα ήθελαν μόνο να
προσλάβουν και να μεταλαμπαδεύσουν την Παράδοση, αλλά καιροσκόποι οι οποίοι με «ζήλο»
παρακινήθηκαν από πολιτικές δυνάμεις. Τ ο 1975, μόλις ένα χρόνο πριν από
την κοίμησή του, ο ίδιος έπεσε θύμα αυτού του «ζήλου ου κατ’ επίγνωσιν» (Ρωμ.
10:2), όταν άρχισε να του επιτίθενται από την «υπέρ-ορθή» ομάδα. Κατακρίθηκε
αρχικά απ’ όλους εξαιτίας της προσωπικής του φιλίας με τον Έλληνα επίσκοπο στην
Νέα Υόρκη, τον Πέτρο, του οποίου η φατρία θεωρείτο σαν ανταγωνιστική εξουσία των παλαιοημερολογιτών Ελλήνων της Αμερικής. Γνωρίζοντας πως ο Αρχιεπίσκοπος
Αβέρκιος συλλειτουργούσε με τον επίσκοπο Πέτρο, αυτοί έστειλαν μία από τις περίφημες «Ανοιχτές Επιστολές» στον αρχιεπίσκοπο, και
τότε στην πραγματικότητα «διέκοψαν την κοινωνία» μαζί του και ταυτόχρονα
προσπάθησαν να υποτιμήσουν το θεολογικό του κύρος διαδίδοντας φήμες πως ήταν
κάτω από «δυτική επιρροή», «σχολαστικός» κ.λ.π.
…
ΠΗΓΗ: «π. Σεραφείμ Ρόουζ η ζωή και τα έργα του» τόμος
Γ΄εκδ. Μυριόβιβλος
[1] Ίσως ο
αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος είχε κατά νού τον όρο "Γνήσιος Ορθόδοξος Χριστιανός" όπως οι
αδελφοί του στην Αμερική, στην Ελλάδα κι αλλού, ένας όρος που «κεντρίζει» ενοχλεί τους πιστούς
οικουμενιστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου