Ψάχνοντας την κατάνυξη.

 Είναι από τα «ζητούμενα» της εποχής, ιδίως από τους θεωρουμένους πιο «ψαγμένους και μπασμένους» στα της ορθοδοξίας: η κατάνυξη. Η ατμόσφαιρα μιας φορτισμένης συναισθηματικά κατάστασης δηλαδή, που θα οδηγήσει πέρα και πάνω από τη ρηχότητα της καθημερινότητας κι από τη ρουτίνα μιας μίζερης πνευματικής ζωής. «Θέλω να κατανυχτώ», ακούς από πολλά στόματα, νέων και μεγαλυτέρων χριστιανών, γι’ αυτό και βλέπεις πώς σπρώχνονται να ακούσουν τον Γέροντα που θα μιλήσει για τα πνευματικά, πώς ψάχνουν εναγωνίως να βρουν τον Ναό, τον μικρό συνήθως Ναό, που θα υπάρχει ημίφως, που θα σιγοκαίνε τα καντήλια, που το ιλαρό φως των κεριών θα στέλνει τις γλυκιές λάμψεις του, αντανακλώντας τες πάνω στο χιλιοφιλημένο εικόνισμα, μέχρις ότου λιώσει μέσα στην άμμο ή το σιτάρι, που οι σεμνές ψαλμωδίες δεν θα «τρυπούν» τ’ αυτιά. Και λες, «έχουν δίκιο». Η επιθυμία τους, παρ’ όλο τον ειδυλλιακό της χαρακτήρα, είναι  θεμιτή. Γιατί έχουν κουραστεί από την ένταση, από τα πολλά φώτα, από όλα εκείνα που φαίνεται να καταργούν όντως την πνευματική ζωή. Μα, γίνεται ένα λάθος: την κατάνυξη την τοποθετούν στα εξωτερικά και στα συναισθηματικά. Γιατί κατάνυξη, μας διδάσκουν οι άγιοι, δεν είναι απλώς ένας συναισθηματισμός – κι αυτός μετά από ένα διάστημα θα κουράσει. Κατάνυξη είναι χάρη Θεού πού έρχεται στο βάθος της καρδιάς του ανθρώπου, όταν υπάρχει ο αγώνας για μετάνοια, για πένθος μπροστά στις αμαρτίες, για την ίδια την αγία ταπείνωση. Και συχνά βλέπεις ανάγλυφα το πρόβλημα: πηγαίνεις σε τόπους που είναι «ιδανικοί» για τη θεωρούμενη κατάνυξη, και διαπιστώνεις έχθρες και διαγκωνισμούς: ποιος θα καθίσει πρώτος, ποιος θα υπερκεράσει τον άλλον για να πιάσει την καλύτερη θέση, ποιος θα σταθεί εκεί που θα ελέγχει τα πράγματα, με παραθεώρηση συχνά του διπλανού που μπορεί να είναι γέρος και άρρωστος ή που μπορεί να είναι κάποιος… «παρακατιανός» - όλα αυτά συμπτώματα μιας λανθασμένης τελικά πνευματικότητας ή χειρότερα μιας υποφώσκουσας αλαζονείας και υπερηφάνειας, κρυμμένης κάτω από τον μανδύα της πνευματικής αναζήτησης. Κι έρχεται ο λόγος του αγίου Ισαάκ του Σύρου που σε «τσακίζει» και σε φέρνει στα ίσα: ««Όποιος υπερηφάνεια αγάπησε, κατάνυξη δεν ξέρει». Κατάνυξη δεν υπάρχει εκεί που το πλοίο της ύπαρξής μας έχει αγκυροβολήσει στον εγωισμό και την υπερηφάνεια. Η κατάνυξη είναι ο φυσικός βλαστός της ταπεινής και αγαπώσας καρδιάς.

ΠΗΓΗ: ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ