Θρήνος ιερομονάχου για ένα λογισμό

 

Διηγήθηκε ο παπα-Ευφραίμ ο Κατουνακιώτης: ” Ήταν παλαιά στου Διονυσίου ένας πολύ ενάρετος παπάς. Πάντα λειτουργούσε με πολλή συναίσθηση και εσωτερικά δάκρυα.
   Κάποτε ήλθε στη Μονή ο Μητροπολίτης Πειραιώς, είδε τον παπά να λειτουργεί και σκέφτηκε: “Έναν τέτοιο παπά να είχα, πόσο κόσμο θα βοηθούσε!”.
   Λέγει λοιπόν στον Ηγούμενο γερω-Γαβριήλ:
   – Άγιε Καθηγούμενε, θα μου δώσεις τον τάδε παπά για την Μητρόπολη;
   – Σεβασμιώτατε, πώς να σου τον δώσω; Αυτός ήρθε για καλόγερος. Εξ άλλου δεν έχω την εξουσία να τον στείλω έξω.    – Μα Γέροντα, ξέρεις πόσο κόσμο θα βοηθήσει ένας τέτοιος παπάς; αντέτεινε ο Δεσπότης. Εσύ μόνο την ευλογία σου να δώσεις.
   – Αφού το λέτε εσείς, να’ ναι ευλογημένο, μα πρέπει να ρωτήσουμε και τον ίδιο αν θέλει.
   Τον φώναξα και του είπε ο Δεσπότης:
   – Κοίτα, παπά, ο Γέροντας έδωσε ευλογία να σε πάρω κάτω. Εσύ τι λες; Είναι ανάγκη να κάνεις υπακοή στην Εκκλησία.

 

   Υπάκουσε ο παπάς, πήγε με το Δεσπότη στον Πειραιά και τον έκανε και Πνευματικό. Λειτουργούσε με συναίσθηση και εξομολογούσε. Την 20η ημέρα που ήταν στον Πειραιά ήρθε μια γυναίκα να εξομολογηθεί και του ανέφερε ότι είναι πολύ στενοχωρημένη, διότι δεν έχει παιδιά, ενώ είναι χρόνια παντρεμένη.
Τότε αμέσως από τον ευλαβή ιερέα πέρασε σαρκικός πειρασμός, τον δέχθηκε και ένιωσε τη χάρη του Θεού να τον εγκαταλείπει.

Αμέσως τότε την ίδια μέρα ανεχώρησε για το Άγιον Όρος μετανοιωμένος. Επί είκοσι μέρες όλο το μοναστήρι του Διονυσίου αντηχούσε από το θρήνο του παπά. Την 21η ημέρα, από την υπερβολική του λύπη, έφυγε για τον ουρανό αφήνοντας όλους έκπληκτους, απορημένους και προβληματισμένους”.

   Ίσως ο Θεός οικονόμησε έτσι την σωτηρία του δίνοντάς του ισάριθμο αριθμό ημερών διάστημα σωτηρίου μετανοίας εν τη μετανοία του. Ως εραστής της αγνείας μετανόησε ειλικρινά και υπερβολικά για το λογισμό που δέχθηκε.

 

Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση
Εκδόσεις
Ιερόν Ησυχαστήριον
“Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος”

 ΠΗΓΗ

( σημείωσις του blog)  Ιερομόναχοι, δεν πρέπει εν τω κόσμω ούτε να χειροτονούνται, ούτε να ιεροπράττουν 188-189 (από το ευρετήριο του Ι. Πηδαλίου εκδ. Παπαδημητρόυ).