Φτιάξε μία κρούστα τρέλας γύρω ἀπὸ τὸ μυαλό σου…
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς
. Πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια ὁ ἐθνομηδενιστικὸς ἑσμὸς καὶ ὅλα τὰ παρακολουθήματά του εἶχαν στοχοποιήσει τὴν λέξη “ἐθνικός“. Ἡ λέξη “ἔθνος” ἀνήκει στὸ ἀπαγορευμένο λεξιλόγιο τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας-σαχλότητας. Θύμα τῶν πρώτων προγραφῶν ὑπῆρξε τὸ ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Παιδείας, ποὺ πλέον ὀνομάζεται σκέτο Παιδείας. Προσωπικῶς θὰ ἐπέλεγα τὸν τίτλο «Ὑπουργεῖο Κρατικοῦ Παιδομαζώματος». Δὲν καλλιεργεῖται πιὰ στὰ σχολεῖα ἡ ἐθνικὴ ταυτότητα, τὸ «ὁμόθρησκον, ὁμόγλωσσον καὶ ὁμότροπον» τοῦἩροδότου, ἀλλὰ τὸ «ἀλλόθρησκον, ἀλλόγλωσσον καί… τὸ ἀλλόκοτον», μιᾶς καὶ δὲν ἐντόπισα στὰ λεξικὰ λέξη «ἀλλότροπον».
. Ὑπῆρχε καὶ «Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Οἰκονομίας» ὣς τὸ 2000. Ἐκπαραθυρώθηκε καὶ ἐδῶ τὸ«Ἐθνικῆς». Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἀπεμπολήσαμε μὲ τὶς γνωστὲς ἀλχημεῖες καὶ δολιότητες τοῦ Σημίτη τὸ ἐθνικό μας νόμισμα καὶ τσαλαβουτήσαμε στὴν πλεκτάνη τοῦ «εὐρὼ» καὶ ἐπισυνέβη ἡ χρεωκοπία, ἡ δίχως προσχήματα ὑποδούλωση τῆς χώρας στοὺς δανειστές της, θὰ ἦταν τουλάχιστον γελοῖο νὰ μιλᾶμε γιὰἘθνικὴ Οἰκονομία. (Ἡ νῦν κυβέρνηση τὸν μόνο κρατικὸ φορέα ποὺ τὸν ἐπιδαψίλευσε μὲ τὴν λέξη «ἐθνική», ἦταν ἡ «Ἐθνικὴ Ἐπιτροπὴ Γιὰ Τὴν Ἰσότητα Τῶν ΛΟΑΤΚΙ+», στὶς 17 Μαρτίου τοῦ 2021 μὲ ἀπόφαση τοῦπρωθυπουργοῦ κ. Μητσοτάκη. Ἔστυψα τὸ μυαλό μου, ἀλλὰ ἐξήγηση δὲν βρῆκα. Τὸ μόνο ποὺ μένει εἶναι οἱγνωστὲς «παρελάσεις ὑπερηφανείας», νὰ ὀνομαστοῦν σὲ «παρελάσεις ἐθνικῆς ὑπερηφανείας». Σὲ κάτι τέτοια ἀριστεύουμε. Εἴμαστε μπροστὰ κι ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαίους. Κατὰ παρόμοιο τρόπο εἴμαστε καὶ τὸμοναδικὸ κράτος τοῦ κόσμου ποὺ ἔχουμε κηρύξει τὸν πόλεμο στὴν Ρωσία. Τί νὰ πεῖ κανείς;)
. Ἡ γλῶσσα ἀποτελεῖ θεμελιακὸ στοιχεῖο τοῦ πολιτισμοῦ, εἶναι συλλογικὸ ἀναφαίρετο δικαίωμα κάθε λαοῦ, ἐγγύηση ἐλευθερίας καὶ αὐτονομίας. Μὲ ποιὰ λογική, γιὰ παράδειγμα, τὰ πρωταθλήματα ποδοσφαίρου, κάποτε Α´, Β´ καὶ Γ´ Ἐθνικῆς κατηγορίας, μετονομάστηκαν, μνημεῖο γραικυλισμοῦ κι αὐτό, σὲ«σοῦπερ λὶγκ 1 ἢ 2»; Οἱ Εὐρωπαῖοι χρησιμοποιοῦν ἰδιαίτερες, ἐθνικὲς ὀνομασίες γιὰ τὰ πρωταθλήματά τους. «Καμπιονάτο» οἱ Ἰταλοί, «Μπουντεσλίγκα» οἱ Γερμανοί, «Λὰ Λίγκα» οἱ Ἰσπανοί, λέξεις τῆς γλώσσας τους. Ἐμεῖς, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ συγγραφέας καὶ πολιτικός του 19ου αιώνα, Χουρμούζης ἐπιδεικνύουμε, «Συμπεριφορὰ γελοιωδεστάτη… ξιπασμένων ὀψιπλούτων, ἀηδεστάτη ἐπίδειξις! Πτωχοαλαζονεία ἀξία οἴκτου, γλῶσσα παρδαλή!
Ἔμαθε καὶ ξένην γλῶσσαν
Κι ὅταν ὁμιλεῖ, κοιτάζω.
Εἶναι Ἕλλην, εἶναι Φράγκος
Ἀπορῶ καὶ τὸν θαυμάζω».
(Συμβουλεύω πάντα τοὺς μαθητές μου νὰ μὴν ἀγοράζουν εἴδη ἐνδυμασίας μεγάλων πολυεθνικῶν, διαφημίζοντάς τα μὲ τὸ ξενόγλωσσο ἐμπορικό τους σῆμα, συχνὰ τεράστιο, στὴν πρόσοψη, ἀκόμη καὶ στὰὀπίσθια. Θυμίζουν ἀνδράποδα, δωρεὰν κινητὲς ρεκλάμες-διαφημίσεις).
. Τὰ τελευταῖα ὅμως χρόνια στὴν πολιτικὴ ὀρθότητα, προστέθηκαν καὶ ἡ… διαφορετικότητα καὶ ὁ δικαιωματισμός. Λέξεις καὶ συμπεριφορὲς ἄξιες οἴκτου, ποὺ ἀπεχθάνονται οἱ λαοὶ μὲ τὴν ἀρχική τους διατύπωση διαγράφτηκαν, βαφτίστηκαν μὲ ἀνώδυνες, δυσνόητες καὶ δυσερμήνευτες ἔννοιες. Ἂν ἀφαιρέσεις ὅλα τὰ καρυκεύματα καὶ τὶς ξεφλουδίσεις, οἱ ἀναθυμιάσεις σὲ πνίγουν. Ἔχει ἐπινοηθεῖ μία ἀπροσπέλαστη στοὺς πολλοὺς ὁρολογία, μὲ ἀνομολόγητο στόχο τὴν καθιέρωσή του μέσῳ κυρίως τοῦ «Ὑπουργείου Κρατικοῦ Παιδομαζώματος». Ὁ στόχος εἶναι πιὰ τὰ παιδιά. Τὸ γνωρίζουν αὐτό. Τὸ μέλλον κρίνεται στὶς σχολικὲς αἴθουσες. Γι᾽ αὐτὸ καὶ τὰ προγράμματα δεξιοτήτων-σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης. Γι’ αὐτὸ μιλάω γιὰ γενιτσαρισμό. Ἄλλα θὰ ἔχουν στὸ νοῦ τους οἱ γονεῖς, διαφορετικὴ γλῶσσα θὰχρησιμοποιοῦν καὶ ἄλλα θὰ τοὺς μεταφέρουν ἀπὸ τὸ σχολεῖο τὰ παιδιά τους. Τὸ σπίτι θὰ ράβει, τὸ σχολεῖο θὰ ξηλώνει. Δὲν μιλᾶμε πιὰ γιὰ χάσμα, ὅπως λέγαμε κάποτε, γενεῶν, ἀλλὰ γιὰ σύγκρουση.
«Μὲ ζῆλο στὰ σκολειὰ τῆς προδοσίας
τοῦ σάπιου αἰώνα σέπεται ἡ γενιά!», ἔγραφε ὁ Βάρναλης.
. Τοῦτες τὶς ἡμέρες ἀκοῦμε γιὰ «τὸ καλάθι τοῦ νοικοκυριοῦ». Ἐρωτῶ: Ποιός τὸ ἔλεγε ἔτσι; Τὸξέραμε ὡς «τὸ καλάθι τῆς νοικοκυρᾶς». Νοικοκυρὰ εἶναι ἡ μάνα, γένους θηλυκοῦ. Καὶ νοικοκύρης εἶναι ὁπατέρας, γένους ἀρσενικοῦ. Τὸ νοικοκυριό, γένους οὐδετέρου, περιέγραφε τὸν οἶκο, τὰ σκεύη του, τὰ κατσαρολικά του, κατὰ τὴν παλιὰ ἑλληνικὴ ταινία. Μᾶς προκαλεῖ μία δυσφορία ὁ τίτλος, ὄχι φύλου, ἀλλὰ γλωσσική. Ἔπεσε κι αὐτὸ θύμα τοῦ περιβάλλοντος, τῆς ἐποχῆς, ὁρολογία «ἔμβοθρος», μὲ κρυμμένες καλὰτὶς ὕπουλες ἐπιδιώξεις του.
. Τὰ λέει ἀριστοτεχνικὰ ὁ Θουκυδίδης: «Καὶ τὴν εἰωθυῖαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων ἐς τὰ ἔργα ἀντήλλαξαν τῇ δικαιώσει». Ἄλλαξαν ἀκόμα καὶ τὴν καθιερωμένη σημασία τῶν λέξεων, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὶς πράξεις τους.
. Εἶναι τέτοια ἡ προσπάθεια συγκάλυψης τῆς ἀλλοπρόσαλλης, γελοιωδεστάτης συμπεριφορᾶς τους, ποὺ καταλήγουν σὲ οὐρανομήκεις ἀνοησίες. Θυμόμαστε, για παράδειγμα, τὸ «Καλὲς Γιορτὲς» ποὺ θεωρήθηκε πολιτικὰ ὀρθότερο ἀπὸ τὸ «Καλὰ Χριστούγεννα», ἀφοῦ τὸ δεύτερο προάγει διαχωρισμὸ τῶν ἀνθρώπων μὲ βάση τὰ θρησκευτικά τους «πιστεύω».
. Εἶναι γνωστὴ ἡ προσπάθεια, σὲ ἀμερικανικὰ πανεπιστήμια, νὰ ἀπαγορευθεῖ ἡ διδασκαλία κλασσικῶν διηγημάτων, μέσῳ τῶν ὁποίων, κατὰ τὴν κρανιοκενῆ ἄποψή τους, τὰ παιδιὰ εἰσάγονται στὶς ἔννοιες τοῦ ρατσισμοῦ καὶ τοῦ σεξισμοῦ. Καὶ τέτοια σεξιστικά, ρατσιστικὰ ἔργα εἶναι τοῦ Ὁμήρου, τοῦ Φιτζέραλντ ἢ τοῦ Σαίξπηρ. Τὸν Μεσαίωνα κυνηγοῦσαν μάγισσες, τώρα κυνηγοῦν τὸ λογικὸ καὶ τό… φυσιολογικό.
. Κλείνω μὲ ἕνα παλιὸ κείμενο τοῦ ἀείμνηστου Σ. Καργάκου. Τὸ ἀντιγράφω, γιὰ νὰ βοηθήσω τὸ ἀναγνωστικὸκοινὸ νὰ ἑρμηνεύσει τὶς ἐξελίξεις τῶν ἡμερῶν μας. Τίτλος; «Πῶς τρελάθηκα»:
«Τρελάθηκα, γιατί παντρεύτηκα μία γυναίκα ποὺ εἶχε κόρη σὲ ὥρα γάμου. Σ’ ἕνα μήνα ὁ πατέρας μου ζήλεψε τὴν εὐτυχία μου κι ἀφοῦ ἦταν χῆρος, παντρεύτηκε τὴν κόρη τῆς γυναίκας μου. Ἔτσι ἡ δική μου γυναίκα ἔγινε πεθερὰ τοῦ πεθεροῦ της καὶ μητριά μου ἡ προγονή μου. Ἐννέα μῆνες ἀργότερα ἡ γυναίκα τοῦ πεθεροῦ τῆς γυναίκας μου, ποὺ ἦταν συγχρόνως καὶ κόρη της, ἀπέκτησε ἕνα ἀγοράκι, ποὺ φυσικὰ ἦταν ἀδελφός μου -σὰν παιδὶ τοῦ πατέρα μου καὶ μαζὶ ἐγγονὸς τῆς γυναίκας μου- σὰν παιδὶ τοῦ παιδιοῦ της- ἐγὼ δὲ αὐτομάτως ἔγινα παπποὺς τοῦ ἀδελφοῦ μου, ἀφοῦ εἶμαι σύζυγος τῆς γιαγιᾶς μου. Ἕνα μήνα ἀργότερα ἡ δική μου γυναίκα ἀπέκτησε κι αὐτὴ ἀγοράκι. Τότε ὅμως ἡ πεθερά μου, ποὺ ἦταν ἀδελφὴ τοῦ γιοῦ μου, ἔγινε καὶ γιαγιά του. Ἐγὼ λοιπὸν εἶμαι ἀδελφός τοῦ γιοῦ μου, ποὺ εἶναι καὶ ἀδελφὸς τῆς γιαγιᾶς του. Συγχρόνως εἶμαι καὶ γαμπρὸς τῆς μητέρας μου, ἀφοῦ ἡ γυναίκα μου εἶναι θεία τοῦ γιοῦ της, δηλαδὴ ἑνὸς παιδιοῦ ποὺ εἶναι ἀνίψι τοῦ πατέρα του…». Δυσκολεύτηκα νὰ τὸ ἀντιγράψω, ἀλλὰ ἔριξα μία ματιὰ στὸ μέλλον, στὸ τί μᾶς περιμένει. Ὅπως λέει καὶ ὁ ποιητής, χρειάζεται νὰ φτιάξεις μία κρούστα τρέλας γύρω ἀπὸ τὸ μυαλό σου, γιὰνὰ ἀντέξεις τὴν περιρρέουσα παλαβομάρα…
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς
ΠΗΓΗ:https://christianvivliografia.wordpress.com/2022/11/16/%cf%86%cf%84%ce%b9%ce%b1%ce%be%ce%b5-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%cf%81%ce%bf%cf%85%cf%83%cf%84%ce%b1-%cf%84%cf%81%ce%b5%ce%bb%ce%b1%cf%83-%ce%b3%cf%85%cf%81%cf%89-%ce%b1%cf%80%ce%bf-%cf%84%ce%bf-%ce%bc/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου