"Δεῦτε τοῦ καινοῦ τῆς ἀμπέλου γεννήματος,..."

 

«Δεῦτε τοῦ καινοῦ τῆς ἀμπέλου γεννήματος,

 τῆς θείας εὐφροσύνης, ἐν τῇ εὐσήμῳ ἡμέρα τῆς

ἐγέρσεως, βασιλείας τε Χριστοῦ κοινωνήσωμεν,

 ὑμνοῦντες αὐτόν, ὡς Θεόν εἰς τούς αἰῶνας.»

Ἐν τῷ τροπαρίῳ τούτῳ ὁ ὑμνῳδός προσκαλεῖ τούς πιστούς ὅπως, κατά τήν εὔσημον ἡμέραν τῆς Ἐγέρσεως, κοινωνήσουν τῆς εὐφροσύνης τῆς θείας Βασιλείας, κοινωνοῦντες τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἤτοι τοῦ ἀχράντου Σώματος καί τοῦ τιμίου Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Δικαίως δέ, διότι ὅσον ποτέ ἄλλοτε κατά τήν Κυριακήν τῆς Ἀναστάσεως ἐπιβάλλεται ἡ κοινωνία τῶν ἀχράντων μυστηρίων, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν τήν χριστοποίησιν τῶν πιστῶν καί τήν εἴσοδον αὐτῶν εἰς τήν ἀναστάσιμον δόξαν. Διά τῶν ἀχράντων μυστηρίων οἱ πιστοί τοποθετοῦνται ὑπέρ τόν θάνατον καί τήν φθοράν, ἀφομοιοῦνται μετά τοῦ ἀναστάντος Κυρίου, προάγονται πνευματικῶς καί θεοποιοῦνται.

 

Παραλλήλως ὅμως τό ὄμμα τοῦ Ὑμνῳδοῦ διαγράφει καί εὐρύτερον κύκλον. Ἡ εὐφροσύνη τῆς θείας Μεταλήψεως μεταπίπτει εἰς τήν χαράν τῆς αἰωνίου Βασιλείας, ὅπου ὁ Κύριος, κατά τήν ἰδίαν μαρτυρίαν αὐτοῦ, θά πίνῃ τό γέννημα τῆς ἀμπέλου καινόν μετά τῶν μαθητῶν του (Ματθ. 26 , 29). Ἡ κοινωνία τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ θά μεταπέσῃ ἐν τῇ μελλούσῃ Βασιλείᾳ ἐν τῇ συνανακράσει τῶν πιστῶν μετά τῆς δεδοξασμένης ἀνθρωπίνης φύσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἐν τῇ συνανακράσει ταύτῃ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τόν ἔσχατον λόγον τῆς πνευματικῆς τελειώσεως τῶν ἁγίων, οὗτοι θά κοινωνοῦν τῆς εὐφροσύνης καί τῆς μακαρίας δόξης τοῦ Θεοῦ, ἐπί τῇ βάσει τῆς ἀντιδόσεως τῶν ἰδιωμάτων τῶν δύο φύσεων τοῦ Κυρίου εἰς τό ἑνιαῖον πρόσωπον αὐτοῦ. Τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἐνσωματούμενον πλήρως ἐν τῇ ἀνθρωπότητι τοῦ Χριστοῦ καί χριστοποιούμενον διά τῆς ἀπορρήτου ταύτης μεθέξεως, θά δέχεται αἰωνίως τήν χαράν καί τήν λαμπρότητα τῆς θείας ζωῆς, θά δέχεται ἀπαστράπτον τό φῶς τῆς τριαδικῆς μακαριότητος καί αἴγλης. Ἐν τῇ ἀῤῥήκτῳ ἑνότητι τῶν φύσεων θά συνυπάρχῃ ἀποῤῥήτως καί τό μυστικόν σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ χριστοποιημένη σάρξ τῶν ἁγίων. Ἡ ζωή τῆς Θεότητος θά μεταγγίζεται, θά πληροῖ καί θά ἐμπεριχωρῇ τό δεδοξασμένον σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ βάσις ὅμως τῆς τοιαύτης ἀποῤῥήτου μεθέξεως θά εἶναι πάντοτε ἡ ἐν τῇ παρούσῃ ζωῇ ἀξία κοινωνία τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ πνευματικῷ χώρῳ τῆς Ἐκκλησίας (Ἰω. 6, 53). Ἡ κοινωνία τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων εἶναι ἡ ἐπί γῆς πρόληψις τῆς ὑπερτάτης ἐκείνης εὐωχίας, ἡ προέκτασις τῆς μακαρίας ἐλπίδος, εἰς τόν ἄσαρκον χρόνον τῆς αἰωνίου Βασιλείας. Ἀμφότερα ταῦτα ἀποτελοῦν ὄψεις ἑνός καί τοῦ αὐτοῦ πράγματος, τήν ἀνάκλασιν τῆς οὐρανίου χαρᾶς ἐπί τῶν συγκεχυμένων ὑδάτων τῆς παρούσης ζωῆς!

 Ἀνδρέου Θεοδώρου

Ἀπό τό βιβλίο:Πάσχα Κυρίου Πάσχα

ἔκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας

Πηγή: https://www.imaik.gr/?cat=216