Κραυγὲς αἱμάτων.
Γεώργιος Κ. Τζανάκης, Ἀκρωτήρι Χανίων
Διάβασα μιὰ ἐπιστολὴ ἑνὸς ἐπιζήσαντος ἀπὸ τὴν ἐπίθεσι τῶν ἰσλαμιστῶν στὸν ναὸ τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ στὴν Συρία.
Γράφει:
«Όταν ήμουν παιδί και μεγάλωνα μέσα στην αποξένωση που έφερναν ο εξισλαμισμός και ο εξαραβισμός, ρώτησα κάποτε τη γιαγιά μου: «Γιατί δεν έχουμε δικό μας κράτος;»
Χαμογέλασε και μου είπε: «Έχουμε. Είναι πίσω από τη θάλασσα. Λέγεται Ελλάς. Είναι όλοι Ρωμιοί εκεί. Και παντού βλέπεις εικόνες.»
«Πώς μοιάζουν;» τη ρώτησα. «Σαν εσένα. Καφετιά μάτια, καστανά μαλλιά, γνώριμα πρόσωπα.» «Τι τρώνε;» «Ό,τι κι εμείς – ντολμάδες, ελιές, και πίνουν ούζο όπως εμείς πίνουμε αράκ.»
«Και πώς χορεύουν;» «Χορεύουν σε κύκλο, όπως εμείς τη ντάμπκε. Και αγαπούν τις εικόνες, όπως εμείς.»
Καὶ καταλήγει:
«Ελλάδα, δεν είσαι μια ξένη χώρα για εμάς. Είσαι η οικογένειά μας, το παρελθόν μας, η ελπίδα μας.
Δεν ζητάμε λεφτά. Δεν ζητάμε βίζες. Ζητάμε τη φωνή σου. Τη δύναμη της διπλωματίας σου. Τη δύναμη της ιστορίας σου.
Μπορείς να καλέσεις έκτακτη συνεδρίαση του ΟΗΕ για τη σφαγή των Χριστιανών της Συρίας. Και πρέπει να το κάνεις τώρα. Αιμορραγούμε ακόμα. Περιμένουμε ακόμα. Πιστεύουμε σε εσένα». [1]
Ἐμεῖς γεννηθήκαμε στὴν Ἑλλάδα, μεγαλώσαμε πιστεύοντας ὅτι ἔχωμε ἕνα δικό μας κράτος ποὺ λέγεται Ἑλλάδα. Πιστέψαμε ὅτι εἴμαστε Ρωμηοί, γιατὶ τὸ ζήσαμε στὰ χωριά μας, στὰ πανηγύρια μας, στὴν καθημερινή ζωή. Πιστέψαμε ὅτι ἔχωμε μιὰ ἱστορία χιλιάδων χρόνων ποὺ φτάνει μέχρι τὸ σήμερα, γιατὶ τὸ μάθαμε στὰ σχολεία μας (τότε), γιατὶ τὸ ἀκούσαμε ἀπὸ τοὺς παπποῦδες μας καὶ τοὺς γονεῖς μας, ἀπὸ τοὺς κοντινοὺς καὶ τοὺς μακρινοὺς συμπατριῶτες μας, γιατὶ τὸ διαβάσαμε στὰ βιβλία μὲ τὶς ἀναμνήσεις καὶ τὶς διηγήσεις τῶν παλαιοτέρων, γιατὶ τὸ φωνάζουν ἀκόμη οἱ πέτρες καὶ τὰ δέντρα καὶ τὰ βουνὰ κι᾿ οἱ θάλασσες καὶ ὅτι ἔχει ἀπομείνει ἀπὸ τὸν πολιτισμὸ τῶν προγόνων μας, πολιτισμὸ πολλῶν χιλιάδων χρόνων, συνεχὴ καὶ ἀδιάκοπο..
Ἔτσι καὶ μεῖς πιστεύαμε ὅ,τι πίστευε καὶ ἡ γιαγιά σου, ἀδελφὲ Ντάνι. Εἴμασταν σίγουροι ὅτι ζοῦμε σὲ μιὰ χῶρα Ρωμηῶν. Μιὰ χῶρα ἀδελφῶν. Μιὰ χῶρα ποὺ παντοῦ βλέπεις ναοὺς καὶ ξωκλησια καὶ εἰκόνες ἁγίων καὶ προτομὲς καὶ μνημεία ἡρώων. Τοὺς τελευταίους ἀγίους τοὺς γνωρίσαμε, τοὺς ζήσαμε καὶ διαπιστώσαμε καὶ γευτήκαμε τὴν ἁγιότητά τους. Οἱ τελευταῖοι ἡρωες θυσιάστηκαν ἀγωνιζόμενοι ἤ δολοφονήθηκαν ἀπὸ τοὺς φονιάδες Γερμανοὺς Ἰταλοὺς καὶ Ἐγγλέζους (καὶ τὰ ὄργανά τους) ποὺ ἤρθαν ἀπὸ τὴ Δύσι πολεμῶντας μεταξύ τους καὶ ὅλοι μαζὶ ἐναντίον μας, ποὺ πολεμούσαμε γιὰ τὴ λευτεριά.
Ἡ χῶρα ἤταν (καὶ εἶναι, αὐτὸ δὲν ἀλλάζει) χῶρα ἁγίων καὶ ἡρώων· ἀλλὰ τὸ κράτος ποὺ φτιάχτηκε, ὅταν πολεμήσαμε γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστι τὴν ἁγία καὶ τῆς Πατρῖδος τὴν ἐλευθερία, καὶ νικήσαμε τοὺς μουσουλμάνους κατακτητὲς , φτιάχτηκε γιὰ νὰ σκοτώσῃ καὶ νὰ ἐξαφανίσῃ τοὺς Ἕλληνες, τοὺς Ρωμηούς, ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο.
Διακόσια καὶ πλέον χρόνια προσπαθοῦν νὰ τὸ καταφέρουν. Τώρα μοιάζει ὁ λαὸς γονατισμένος, ὑπνωτισμένος, τρελλαμένος. Οἱ ἄρχοντες εἶναι ὑπήκοοι καὶ δούλοι τῶν ξένων, εἶναι σύγχρονοι κοτσαμπάσηδες, φίλοι καὶ προσκυνητὲς τῶν ξένων καὶ τῶν τούρκων, ἐχθροὶ τῶν ντόπιων. Ἀλλὰ καὶ ἐχθροὶ τῆς Πίστεως, ἔχθροὶ τῆς ἀλήθειας, ἐχθροὶ τῶν εἰκόνων, ποὺ σοῦ ἔλεγε ἡ γιαγιά σου. Δὲν θέλουν τὶς ἅγιες εἰκόνες. Δὲν τὶς ἀγαποῦν. Τὶς μισοῦν. Τὶς χλευάζουν, τὶς γελοιοποιοῦν, τὶς μαγαρίζουν. Καὶ μαθαίνουν ἔτσι καὶ τὰ νέα παιδιὰ στὰ σχολειά καὶ στὶς Πινακοθῆκες. Καὶ ὅποιον ἀντιδρᾶ τὸν ἀποκαλοῦν βάρβαρο καὶ βίαιο καὶ τὸν τιμωροῦν.
Σὲ ἐσᾶς ὁ ἐξισλαμισμὸς καὶ ὁ ἐξαραβισμὸς γίνεται μὲ τὴ βία καὶ τὸ θάνατο. Βλέπεις τὸν ἐχθρὸ, ἀκοῦς τὴν ἔκρηξι, νοιώθεις τὸ μαχαίρι, βλέπεις τὸ αἵμα. Ξέρεις ὅτι θέλουν νὰ σὲ τρομοκρατήσουν, νὰ σε ἀλλαξοπιστήσουν, νὰ σὲ σκοτώσουν καὶ νὰ σὲ ἐξαφανίσουν. Ἐδῶ γίνεται σιωπηλά, ὕπουλα, ἀνεπαίσθητα. Ἐδῶ δὲν ἀνατινάζουν τὴν Ἐκκλησία, τὴν ἀλλάζουν. Ἀλλάζουν τοὺς ἱερεῖς, ἀλλάζουν τὴν πίστι, ἀλλάζουν τὸν ἄξονα τῆς ζωῆς. Ὅσοι δὲν ἀκολουθοῦν διώκονται, εἴτε εἶναι παπάδες εἴτε δεσποτάδες, εἴτε λαϊκοί. Διώκονται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς ποιμένες, τοὺς ἀδελφούς τους, τὴν «Διοίκησι» τῆς Ἐκκλησίας…
Καὶ ἐνῷ πασχίζουν νὰ ἐξαφανίσουν τὴν πίστι καὶ τοὺς Ρωμηοὺς μέσα στὴν Ἑλλάδα, δουλεύουν γιὰ νὰ τοὺς ἐξαφανίζουν καὶ μακρυὰ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Ποὺ εἶναι πλέον οἱ Ρωμηοὶ τῆς Ρωσίας, τῆς Γεωργίας, τῆς Κριμαίας, τῆς Αἰγύπτου, τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τοῦ Πόντου, τῆς Βορείου Ἡπείρου, τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης, τῆς Πόλης, τῆς Αἰγύπτου; Ἐκεῖ ἡ μεγαλύτερη βόμβα ἦταν ἡ βόμβα τῆς ἀδιαφορίας τοῦ «δικοῦ μας κράτους» ὅταν ξεκληριζόταν οἱ Ρωμηοί… Τὴν Ἁγιὰ Σοφιά καὶ τὴ Μονὴ τῆς Χώρας δὲν τὰ ἀνατίναξαν, τὰ ἔκαμαν τζαμιά… Ἀλλὰ ὁ Πρωθυπουργὸς αὐτῆς τῆς χῶρας καὶ οἱ ὑπουργοί του κάνουν τεμενάδες καὶ ὑποκλίσεις στοὺς αὐτουργοὺς Τούρκους. Τώρα ἔχει σειρὰ ἡ μονὴ Σινά… Πού εἶναι ἡ «φωνὴ καὶ ἡ διπλωματία» τῆς Ἑλλάδας;
Ὅταν σφαζόταν ὁ Ἐλληνισμὸς τῆς Πόλης τὸ 1955, δὲν ἔβγαλαν μιλιά οἱ Οἰκουμενικοὶ τοῦ Φαναρίου. Καὶ τοὺς εὐχαριστοῦσε μετὰ ὁ Ἰνονοῦ γιατὶ «δὲν θὰ λησμονήσῃ ποτὲ πόσον ὡφέλησε διεθνῶς τὴν Τουρκίαν ἡ σιωπὴ τοῦ Πατριαρχείου καὶ τοῦ Πατριάρχου» [2] …. Γιὰ ἐσᾶς θὰ μιλήσουν; Καὶ ἄν ποῦν κάτι θὰ εἶναι ὑποκριτικὸ καὶ στάχτη στὰ μάτια τῶν ἤδη κοιμισμένων πιστῶν.
Καταλαβαἰνεις γιατὶ μάταια περιμένεις ἀπ᾿ αὐτούς; Ὅχι μόνο δὲν πονοῦν γιὰ τὸ δικό σας δράμα, ἀλλὰ φοβοῦμαι ὅτι χαίρονται κιόλας. Εἶναι «ἀντινατιβιστὲς», ὅπως λένε. Θέλουν «πολυπολιτισμική κοινωνία». Κουβαλοῦν καραβιὲς μουσουλμάνων στὴ χῶρα μας. Ψηφίζουν νόμους νὰ τοὺς σπείρουν σὲ κάθε γωνιὰ τῆς χῶρας σὲ κάθε χωριό σὲ κάθε οἰκισμὸ, ὥστε ὅλος ὁ τόπος νὰ ἀλλάξῃ, παντοῦ νὰ ἐπικρατήσουν αὐτοὶ ποὺ τώρα σφάζουν ἐσᾶς…
Μισοῦν τὴν «ἱστορία τοῦ τόπου μας» καὶ τὴν «δύναμή» της. Μισοῦν ὅτιδήποτε γνήσιο Ἑλληνικὸ καὶ ρωμαίϊκο. Μισοῦν ὅτιδήποτε φυσιολογικὸ καὶ ἀνθρώπινο. Κάθε ἀνωμαλία καὶ παράνοια καὶ ὕβρις εἶναι γι᾿αὐτοὺς ἐπιθυμητὴ, εὐπρόσδεκτη καὶ σπεύδουν νὰ τὴν ἐπιβάλλουν διὰ τοῦ δόλου καὶ τῆς ἔννομης βίας.
Μὴν περιμένεις ἀπ᾿αὐτούς. Εἶναι ὄργανα τοῦ σκότους καὶ ὑπηρετοῦν τὸν πατέρα τοῦ σκότους.
Ὑπάρχουν, ὅμως, καὶ ἐδῶ πιστοὶ ἄνθρωποι, φωνάζουν, προσπαθοῦν, ἀλλὰ ποιός νὰ ἀκούσῃ; Ὑπάρχουν καὶ δικοί σας ἄνθρωποι καὶ μοναχὲς ποὺ ζοῦν ἐδῶ καὶ τὰ γνωρίζουν αὐτά.
Τώρα ἐσεῖς εἶστε οἱ πρωταγωνιστές. Ἐσεῖς εἶστε οἱ μάρτυρες. Ἐσεῖς εἶστε οἱ συνεχιστὲς τῆς πίστεως, οἱ νικητὲς τοῦ ἐχθροῦ διὰ τοῦ θανάτου σας. Ἐσεῖς ἔχετε τὸ μεγάλο προνόμιο νὰ θυσιάζεστε γιὰ τὸν ἄνθρωπο, τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Πίστι. Νὰ συνεχίζετε τὸν χορὸ τῶν μεγάλων πατέρων μας, τοῦ Ἱωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τοῦ Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, τοῦ Ἐφραίμ τοῦ Σύρου, τοῦ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου καὶ τῶν τόσων ἄλλων.
Ἐμεῖς ἐδῶ σαπίζουμε μέσα στὸ τελάρο τῶν Ταλμουδιστῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐνώσεως (ἡ μέγαιρα ἡ Φοντερλάϊνερ τὰ λέει αὐτά) μαζί μὲ τὰ ἄλλα σκουλικιασμένα φρούτα τῆς πάλαι ποτὲ χριστιανικῆς εὐρώπης, περιμένοντας πότε θὰ γίνουμε πολτὸς στὸ ψηφιακὸ μίξερ τῆς νεοεποχήτικης σατανίλας.
Ὅταν θὰ παρουσιαστοῦμε ἐνώπιον τοῦ Κριτοῦ, τοῦ Παλαιοῦ τῶν Ἡμερῶν, τοῦ Τρισαγίου, εἶμαι σίγουρος ὅτι ἐσεῖς δὲν θὰ χρειαστεῖ νὰ πεῖτε τίποτε ἐρχόμενοι μὲ τὶς αἱματοβαμένες στολές σας, κουβαλόντας καὶ παρουσιάζοντας στὸν Κύριο τὰ διαμελισμένα σώματά σας, ὅλοι μαζί ἐπισκόποι ἱερεῖς καὶ λαός. Θὰ σᾶς ὑποδεχτοῦν ὅλοι οἱ μάρτυρες οἱ παλαιοὶ καὶ οἱ νέοι καὶ οἱ ἅγιοι πατέρες τῆς Συρίας. Πόσα θὰ ποῦν γιὰ σᾶς τὰ ἅγια στόματα τους; Τότε θὰ ξαναμιλήσει ὁ Χρυσόστομος, θὰ σᾶς ὑμνήσει ὁ Δαμασκηνὸς, θὰ σᾶς δοξάσει ὁ Ἐφραίμ καὶ θὰ σᾶς ἐγκωμιάσει ὁ Ἰσαάκ, χαίροντες ποὺ ὁ τόπος τους ἔβλάστησε τέτοια ἄνθη μαρτυρίου. Ἐμεῖς τί θὰ κάνουμε; Ποὺ θὰ βροῦμε νὰ κρυφτοῦμε; Τὶ θὰ κάνουν οἱ ἅγιοι μας βλέποντάς μας; Πόση ντροπὴ θὰ νοιώθουν; Γιὰ ἐμᾶς ποὺ προσκυνοῦμε τυράννους καὶ τραπεζῖτες καὶ σατανιστὲς καὶ ἐτοιμαζόμαστε νὰ δεχτοῦμε ἀκόμη καὶ τὸ σφράγισμα τοῦ ἀντιχρίστου ἀρκεῖ νὰ μὴ χάσουμε τὴ βολή μας, καὶ μάλιστα μὲ εὐλογία καὶ προτροπὴ τῶν μισθωτῶν ποιμένων μας.
Τουλάχιστον βλέπωντας τὸν διωγμὸ καὶ τὸ μαρτύριό σας νὰ μετανοούσαμε λιγάκι ἀναλογιζόμενοι ὅτι ἔρχεται καὶ ἡ σειρά μας καὶ δὲν θὰ ἀργήσει καὶ ἐδῶ τὸ φάσγανο τοῦ θανάτου νὰ θερίσῃ. Ἀλλά, ποῦ τέτοια!!! Δὲν ἀφήνει ἡ ἰδιοτέλεια, ἡ σύγχισις καὶ τὸ νανούρισμα τῶν «πνευματικῶν».
Γνωρίζω καλὰ ὅ,τι ὅλα αὐτὰ εἶναι στοιχειώδη καὶ κοινότοπα καὶ δὲν προσφέρουν τίποτα στοὺς ἔνθρώπους ποὺ μαρτυροῦν ἐκεῖ στὴν Συρία, ὅπου οἱ πεπολιτισμένοι τῆς Δύσεως τοποθέτησαν συμμορίτες ἐγκληματίες τζιχαντιστὲς γιὰ κυβερνῆτες, ἀφοὺ τοὺς φόρεσαν γραβάτες, χωρὶς νὰ εἰσπράξουν τὰ ποσά τῆς ἐπικηρύξεώς τους. Ὅταν ὁ ἀδελφὸς σφάζεται καὶ διώκεται καταλαβαίνω ὅτι μοιάζει μὲ εἰρωνία νὰ λέει κανεὶς τέτοιες κουβέντες ἀντὶ νὰ προσφέρῃ ἔμπρακτη βοήθεια. Θυμοῦμαι ὅσα γινόταν στὴ Σερβία μετὰ τὸ 1992 ποὺ οἱ ἴδιοι πεφωτισμένοι Δυτικοὶ καὶ οἱ ἰσλαμιστὲς διέλυαν τοὺς Ὀρθοδόξους Σέρβους, καὶ οἱ Σέρβοι περίμεναν ἀπὸ μᾶς (τότε κυβερνοῦσε ὁ μπαμπᾶς τοῦ σημερινοῦ λεβέντη…) «Στὸν οὐρανὸ ἔχωμε τὸν Θεό καὶ στὴ γῆ τοὺς Ἕληνες», ἔλεγαν …
Ἔλεγε ἕνας παπᾶς στὸ κήρυγμά του ὅτι σήμερα ἡ ἐκκλησία δὲν ἔχει διωγμὸ αἵματος. Στὴν ὑπενθύμησι ὅτι ἔχει διωγμὸ καὶ στὴν Οὑκρανία καὶ στὴν Συρία ἀπάντησε ὅτι δὲν ἔχει «ἐδῶ». Λὲς καὶ δὲν εἶναι μία καὶ ἐνιαῖα ἡ Ἐκκλησία. Αὐτὸ τὸ «ἐδῶ» μᾶς ἔχει φάει. Τὸ «ἑδῶ» καὶ τὸ «ἐγῶ» πᾶνε μαζί. Ὅλοι ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τὸ ἐδῶ μας καὶ τὸ ἐγῶ μας. Καὶ ἡ Συρία «κεῖται μακρὰν», ὅπως καὶ ἡ Κύπρος κατὰ τὸν «ἐθνάρχην»…
Γεώργιος Κ. Τζανάκης, Ἀκρωτήρι Χανίων 29 Ἰουνίου 2025.
………………………………
[1] https://x.com/GrecoLevantines/status/1937932403990806794?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1937932403990806794%7Ctwgr%5Eba21fb25c183bb7a40c8544f87e0ff337724ce1b%7Ctwcon%5Es1_&ref_url=https%3A%2F%2Fwww.pentapostagma.gr%2Fkosmos%2F7312325_anoihti-epistoli-epizonta-meta-tin-sfagi-ston-agioy-profiti-ilia-gia-tin-ellada-kai
Δὲν μπορῶ νὰ ἐλέγξω ἄν ἡ ἐπιστολὴ εἶναι πραγματικὴ, καὶ ποιὸς εἶναι ὁ ἀποστολεύς της, ἀλλὰ δὲν ἔχει καμμία ἀπολύτως σημασία. Τὸ περιεχόμενο της εἶναι γιὰ μᾶς σημαντικὸ, ἀφοῦ συνηθίσαμε καὶ γίναμε τόσο ἀναίσθητοι ποὺ τὰ ἐγκληματα δὲν μᾶς ἀγγίζουν πιά.
[2] Ἐπιστολὴ Ἰακώβου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα τῆς 2ας Νοεμβρίου 1959. Ἐγώ, ὁ Ἰάκωβος. Ἐ. Ὀ. Λιβάνη. Ἀθήνα 2002, ελ.294
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου