Ο γερω-Ανδρέας ο Γρηγοριάτης είχε απαράβατα τυπικά ασκήσεως.
Ποτέ δεν άφησε κανόνα ή ακολουθία. Έπασχε από την καρδιά του, είχε και ζάχαρο,
αλλά την ακολουθία δεν την άφηνε ποτέ. Όταν δεν μπορούσε να πάει στην Εκκλησία,
την έκανε στο κελλί του. Ήταν βιαστής και προσεκτικός. Είχε πολλή προσοχή στον
λογισμό του και πρόσεχε την καθαρότητα του νού. Ακόμα και όταν έβγαινε έξω στον
κόσμο για διακόνημα, έκανε τα πνευματικά του.
Είδε στον ύπνο του τον γερω-Ζαχαρία που είχε κοιμηθή, και
τον ρώτησε, τι κάνει, πως περνά, και εκείνος απάντησε:
-Δεν είμαι καλά, γερω-Ανδρέα. Με δυσκολεύουν εκείνα που τα
θεωρούσα μικρά και δεν τα υπολόγιζα.
-Μπορώ να σε βοηθήσω σε τίποτε, τον ρώτησε ο γερω-Ανδρέας,
και αμέσως ξύπνησε.
Τα ανωτέρω ανέφερε στον Ηγούμενο παπα-Θανάση και εκείνος του
είπε να κάνει μία Λειτουργία στο όνομά του και τρισάγιο με κόλλυβα. Επίσης να
του κάνει και μερικά κομποσχοίνια. Ύστερα τον ξαναείδε στον ύπνο του χαρούμενο
να του λέει: «Τώρα είμαι καλά, γερω-Ανδρέα, σ’ ευχαριστώ πολύ».
Ουδέποτε είπε καλό λόγο και δεν επαινούσε μπροστά τους νέα
καλογέρια. Αλλά κρυφά, όταν δεν τον άκουγαν, τους εγκωμίαζε και έλεγε τα
καλύτερα λόγια.
«ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ»
