«Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν…»

ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΝ ΣΧΟΛΙΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΝΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

«Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν, οὐκ ἐκ πέτρας

ἀγόνου τερατουργούμενον, ἀλλ᾿ ἀφθαρσίας

πηγήν, ἐκ τάφου ὀμβρήσαντος Χριστοῦ,

 ἐν ᾧ στερεούμεθα».

Ἐν τῇ ἐρήμῳ ὁ λαός ὁ πορευόμενος πρός τήν γῆν τῶν πατέρων του ἐδίψησεν. Ὁ δέ Μωϋσῆς διά τῆς αὐτῆς ῥάβδου, διά τῆς ὁποίας θαυματουργικῶς διεχώρισε τά ὕδατα τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης (Ἐξ. ΙΔ, 21 ἑξ.) ἔπληξε τήν ἄγονον πέτραν, ἐκ τῆς ὁποίας ἔρευσαν ὕδατα πολλά (Ἐξ. ΙΖ´, 3 ἑξ.). Ὁ λαός ἔπιε καί ἀνέζησεν. Ἐν τῷ θαύματι τό σημεῖον τοῦ Θεοῦ ὑπῆρξε μέγα καί ἐμφανές!

Παραλληλισμόν μεταξύ τοῦ θαύματος ἐκείνου καί τῆς ζωηφόρου τοῦ Κυρίου Ἐγέρσεως κάμνει ὁ ἱερός Ὑμνῳδός. Οὗτος μᾶς προσκαλεῖ νά πίωμεν πόμα καινόν, τό ὁποῖον δέν τερατουργεῖται (=κατά θαυμαστόν τρόπον ἀναβλύζει) ἐκ τῆς ἀγόνου πέτρας, ἀλλά προέρχεται, πάλιν θαυματουργικῶς, ἐκ τοῦ καινοῦ μνημείου τῆς Ἱερουσαλήμ. Τό πόμα τοῦτο εἶναι καινόν, δηλαδή δέν προέρχεται ἐκ τῆς φυσικῆς τάξεως τοῦ κόσμου τούτου οὔτε καί ἐνεφανίσθη ποτέ προηγουμένως ἐπί τῆς γῆς. Εἶναι δέ τό πόμα τοῦτο ἡ ἀφθαρσία, ἡ ὁποία ὡς ἄλλη βροχή ἀπελύθη ἐκ τοῦ ζωηφόρου μνήματος. Ἡ ἀφθαρσία ὑπῆρξε τό εἰδικόν τίμημα τῆς θείας τοῦ Λόγου ἐνανθρωπήσεως. Ὁ Κύριος προσέλαβεν—οὐκ ἐξ Ἀδάμ—τήν ἀνθρωπίνην φύσιν τοῦ Ἀδάμ. Ἡ φύσις αὕτη ἦτο φύσις ἀτομική, πλήρης καί ἀκεραία. Οὐδέν εἶχε πρός τήν ἁμαρτίαν, οὖσα καθαρά καί πάλλευκος. Ὡς φύσις ἀναμάρτητος οὐδέν ὄφλημα εἶχε πρός τήν φθοράν καί τόν θάνατον. Ὁ Σωτήρ ὅμως, κενώσας ἑαυτόν (Φιλιπ. 2, 7) κατ᾿ οἰκονομίαν ἀτρέπτως, εἰς τά μέτρα τῆς ἀφάτου του κενώσεως πρόσελαβε φθαρτήν ἀνθρωπίνην φύσιν, δηλαδή φύσιν δυναμένην νά πάθῃ (ἐδῶ τό πάθος εἶναι φυσικόν καί ἀδιάβλητον), ἵνα διά τοῦ πάθους της ἐλευθερώσῃ τόν εἰς τό πάθος (κατάστασιν ἐφάμαρτον καί διαβλητήν) δουλεύοντα ἁμαρτωλόν ἄνθρωπον. Ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τοῦ Χριστοῦ ἦτο ἐπιδεκτική τῆς φθορᾶς, οὐχί ὅμως καί τῆς διαφθορᾶς. Τήν τελευταίαν ταύτην ἀπέκλειε παντελῶς ἡ ὑποστατική τῶν φύσεων ἕνωσις, ἡ ὁποία ἦτο ἀδιαίρετος καί ἀδιάστατος. Πῶς ἦτο δυνατόν νά διαφθαρῇ ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἦτο ἀδιαιρέτως καί ἀχωρίστως συνηνωμένη μετά τῆς θείας φύσεως καί συνεπείᾳ τῆς ἑνώσεως ἐλαμπρύνθη καί ἐθεώθη; Πῶς ἦτο δυνατόν ἡ Ζωή τῶν ἁπάντων νά ἐγκαταλείψῃ ἔκθετον τό πρόσλημμα εἰς τήν διαφθοράν καί τήν διάλυσιν; Διά τοῦτο, ἀπέθανε μέν ἀληθῶς ἐπί τοῦ σταυροῦ τό πανάγιον σῶμα τοῦ Κυρίου καί ἀπετέθη ἀληθῶς εἰς τό μνημεῖον τῆς Ἱερουσαλήμ.ὅμως, καθ᾿ ὅσον ἦτο ὑποστατικῶς συνηνωμένον μετά τῆς θείας φύσεως τοῦ Λυτρωτοῦ (ὡς καί ἡ ψυχή αὐτοῦ ἐν Ἅιδῃ), τό πανακήρατον ἐκεῖνο σῶμα δέν εἶδε, ἤ ἀκριβέστερον δέν ἠδύνατο νά ἴδῃ διαφθοράν (Πράξ. 2, 27).διά τοῦτο καί τριήμερον ἀνέστη ἐκ τοῦ μνήματος. Διά τῆς Ἀναστάσεως ἡ ἀφθαρσία τῆς φύσεως, ἡ ὁποία κατεβλήθη ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ γεγονότι τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως, ἀνέλαμψεν ἐν ὅλῃ τῇ δυνάμει καί τῇ αἴγλῃ της, ὡς ἁπτή πλέον πραγμάτωσις τοῦ εἰδικοῦ λόγου τῆς ἐν τῇ σαρκώσει τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς κτίσεως. Ἄν ἡ τοῦ ζῴου διάλυσις ἦτο ὁ πικρός λόγος καί τό τίμημα τῆς ἁμαρτίας (Γεν. Β´ 17), ἡ ἀνασύνδεσις τοῦ ζῴου, ἡ ἐν τῷ εἶναι ζωή καί ἡ ἄφθαρτος εἰς τόν αἰῶνα παραμονή αὐτοῦ εἶναι ὁ εἰδικός λόγος τῆς θείας περί τόν ἄνθρωπον οἰκονομίας, ὁ ἀγλαός καρπός τοῦ σωτηρίου πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λυτρωτοῦ!

 Ἡ Ἀνάστασις ὅμως τοῦ Κυρίου δέν ἔχει ἀτομικά μόνον ἀποτελέσματα. Δι᾿ αὐτῆς δέν χωρεῖ εἰς τό στάδιον τῆς ἀδιαφθόρου δόξης μόνον ἡ ἀτομική φύσις τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός, καίπερ ἀτομικός ἄνθρωπος, εἶναι συγχρόνως καί ὁ νέος Ἀδάμ (1 Κορ. 15, 45), ἡ νέα πνευματική ῥίζα τῆς ἀνθρωπότητος. Ἡ Ἀνάστασίς του ἔχει συνεπείας δι᾿ ὁλόκληρον τό ἐν πίστει μετ᾿ αὐτοῦ συνεχόμενον ἀνθρώπινον γένος. Ἐξ αὐτῆς ὡς ὄμβρος χρυσοῦς καί εὐκλεής ἀπολύεται τό οὐράνιον νάμα τῆς ἀφθαρσίας, ἡ σωτήριος θεία ἐνέργεια καί χάρις, περιβάλλουσαι τήν φύσιν τῶν δεδικαιωμένων. Ἐκ τοῦ ἀφθάρτου σώματος τοῦ Σωτῆρος προχέονται τά ζωηφόρα νάματα τῆς ἀφθαρσίας καί εἰς ὁλόκληρον τήν ἀνθρωπίνην φύσιν, δοξάζοντα τούς ἐν πίστει πρός τόν ἀπόρρητον λόγον τοῦ μυστηρίου ἀναβαίνοντας. Ὁ Χριστός διά τῆς Ἀναστάσεώς Του ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο (1 Κορ. 15, 20).

 Ἀνδρέου Θεοδώρου

Ἀπό τό βιβλίο:Πάσχα Κυρίου Πάσχα

ἔκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας

Πηγή: www.imaik.gr