Συνωμίλησα ακόμη λίγο με αυτόν τον απλό αδελφό, που
μου παρεχώρησε το καταφύγιο, κ' έμαθα την ιστορία της ζωής του και τις ιδέες
του.
«Ήμουν καλός νοικοκύρης στο χωριό μου», μου είπε,
«είχα ένα βαφείο υφασμάτων κ' εζούσα καλά, αν κι όχι δίχως αμαρτία. Πολλές
φορές απατούσα εις τις συναλλαγές τους συνανθρώπους μου, έπαιρνα ψεύτικους
όρκους, έπινα κ' εφιλονικούσα. Εις το χωριό μου όμως εζούσε ένας αναγνώστης,
που είχε ένα βιβλίο «Περί της μελλούσης Κρίσεως», εσυνήθιζε δε να πηγαίνη από
σπίτι σε σπίτι και να διαβάζη εις επήκοον των οικογενειών, παίρνοντας και κάτι,
σαν μικρό φιλοδώρημα. Ήλθε και σε μένα. Με λίγα χρήματα κ' ένα ποτήρι κρασί
μπορούσε να σου διαβάση ολόκληρη νύκτα.
Εδιάβασε και για μένα κ' εγώ άκουγα καθώς εδούλευα.
Μου έκαναν μεγάλη εντύπωση αυτά που άκουσα για το τι μας περιμένει εις την
Κόλασι, για την αλλαγή του κόσμου αυτού, για την ανάστασι των νεκρών, για τις
σάλπιγγες που θα ηχήσουν και για το πώς ο Χριστός θα κρίνη ζώντας και νεκρούς
και θα ευλογήση τους καλούς και ενάρετους, θα στείλη δε τους φαύλους και κακούς
εις «το πυρ το εξώτερον».
»Μια μέρα όπως άκουγα την ανάγνωσι, με κατέλαβε
τρόμος μεγάλος και είπα με τον εαυτόν μου: Αλλοίμονο! Τι βασανιστήρια έχω να
υποστώ! θα φροντίσω απ' εδώ και πέρα να εργασθώ για τη σωτηρία της ψυχής μου,
ελπίζοντας ότι με την δύναμι της προσευχής θα αποφύγω τα αποτελέσματα της
αμαρτίας. Εσκέφθηκα πολύ μ' αυτόν τον τρόπο, και τέλος άφησα την εργασία μου,
επούλησα το σπίτι μου κι όπως ήμουν μόνος εις τον κόσμο, έπιασα δουλειά ως
φύλακας δασών και το μόνο που παρεκάλεσα τις κοινοτικές αρχές για την αμοιβή
μου, ήταν να μου δίνουν ψωμί, ρούχα και μερικές λαμπάδες για τις προσευχές μου.
Έτσι δουλεύοντας, έχω περάσει πάνω από δέκα χρόνια τώρα. Τρώγω μια φορά την
ημέρα ψωμί και πίνω μόνο νερό. Σηκώνομαι το πρωί σχεδόν νύκτα για τις πρωινές
μου προσευχές κι ανάβω εμπρός εις τις εικόνες επτά λαμπάδες.
»Όταν κάνω κάθε μέρα τον συνηθισμένο γύρο, στο
δάσος, φορώ σιδερένιες αλυσίδες εις το κορμί μου που έχουν βάρος είκοσι οκάδες.
Ποτέ δεν γκρινιάζω, ποτέ δεν πίνω ποτό, ποτέ δεν μαλώνω με κανένα και δεν
συναναστρέφομαι με γυναίκες καθόλου εις την ζωήν μου. Εις την αρχή η ζωή αυτή
με ευχαριστούσε, αλλά τελευταία άλλες σκέψεις έχουν καταλάβει την ψυχή μου και
δεν ημπορώ να απαλλαγώ απ' αυτές.
Ο Θεός ηξεύρει αν θα μπορέσω να λειώσω τις αμαρτίες
μου μ' αυτήν την σκληρή ασκητική ζωή που κάνω. Αλλά τώρα τελευταία, σκέπτομαι
πολλές φορές, τάχα είναι αληθινό το κάθε τι που έγραφε το βιβλίο αυτό; Πώς
είναι δυνατόν ένας νεκρός να αναστηθή, εάν μάλιστα είχε πεθάνει εδώ και
διακόσια χρόνια πριν και δεν υπάρχει ούτε η σκόνη του; Ποιος ηξεύρει αν
πραγματικά υπάρχει Κόλασις; Ποιος είναι δυνατόν να γνωρίζη τίποτε για τον
άνθρωπο όταν αυτός πεθαίνη και αποσυντίθεται; Ίσως αυτό το βιβλίο το έγραψαν
παπάδες και θεολόγοι για να φοβίσουν εμάς τους ανόητους φτωχούς και να μας
κρατούν ήσυχους.
Ποιά βεβαιότητα, πώς ολα είναι όπως τα γράφει το
βιβλίο αυτό, μπορεί να έχη κανείς που σαν εμένα υποθήκευσε τον εαυτό του για
τίποτα, και κατεδίκασε μάταια κάθε ευχαρίστησι του κόσμου; Υπόθεσε ότι δεν
υπάρχει άλλη ζωή απ' αυτήν. Δεν είναι, λοιπόν, καλύτερα να χαρή κανείς τούτη
την ζωή του εδώ και να μη στενοχωρήται για τίποτα; Σκέψεις σαν τις παραπάνω
συχνά με στενοχωρούν και δεν ηξεύρω αν καμμιά μέρα δεν γυρίσω πάλι εις την
παλιά μου εργασία».
Τον άκουσα με συμπάθεια. Λένε μόνον ότι οι
μορφωμένοι και οι ευφυείς σκέπτονται ελεύθερα και δεν πιστεύουν σε τίποτα. Αλλά
να ένας της δικής μου τάξεως άνθρωπος, ένας απλός χωρικός, έγινε λεία παρόμοιας
απιστίας. Η βασιλεία του σκότους ανοίγει τις πύλες της μπροστά στον κάθε ένα,
ίσως δε μάλιστα εις τους απλούς επιτίθεται πολύ πιο εύκολα. Ώστε ο καθένας
πρέπει να μάθη να είναι συνετός και να δυναμώνη την ψυχή του με την μελέτη του
λόγου του Θεού, οσο μπορεί περισσότερο, εναντίον των εχθρών της ψυχής.
Έτσι με αντικειμενικό σκοπό να βοηθήσω τον αδελφό
μου αυτόν και να κάνω, ό,τι θα περνούσε από το χέρι μου για να ενισχύσω την
πίστι του, έβγαλα από το σακκίδιό μου την «Φιλοκαλία». Εγύρισα εις το 109ον
κεφάλαιον, που γράφει «Περί ησυχίας» και του το εδιάβασα. Έβαλα όλα τα δυνατά μου
να του αποδείξω πόσο ανωφελές και μάταιο πράγμα είναι η αποφυγή της αμαρτίας
απλώς και μόνο για το φόβο των βασάνων της Κολάσεως.
Του είπα ότι, η ψυχή είναι δυνατόν να ελευθερωθή από
τις εφάμαρτες σκέψεις με την θέλησι, με την κυριαρχία επάνω εις το μυαλό μας
και με την κάθαρσι της καρδιάς, και πώς αυτά μπορούν να γίνουν κατορθωτά με την
εσωτερική προσευχή.
Πρόσθεσα ακόμη οτι σύμφωνα με όσα οι άγιοι Πατέρες
λένε, όποιος πράττει καλές πράξεις απλώς και μόνο από φόβο να μη κολασθή,
ακολουθεί το δρόμο της δουλείας, αυτός δε που αγαθοεργεί για να λάβη την
ανταπόδοσι του Παραδείσου ακολουθεί τον δρόμο κάποιου παζαρέματος με τον Θεό. Ο
πρώτος ονομάζεται δούλος, ο δεύτερος μισθοφόρος.
Αλλά ο Θεός θέλει όλους μας να έλθουμε προς Αυτόν
σαν τα παιδιά εις τον πατέρα τους. Θέλει όλους μας να συμπεριφερώμεθα προς
Αυτόν με τιμή, και από αγάπη προς Εκείνον, να εργαζώμεθα δε με ζήλο το θέλημά
Του. Θέλει όλους μας να ευρίσκουμε την ευτυχία μας εις την ένωσι του εαυτού μας
με Αυτόν, εις την ένωσι του νου και της καρδιάς μας με τον Σωτήρα μας.
«Οσοδήποτε και αν αναλώσης τον εαυτόν σου με το να
κακοποιής το σώμα σου», του είπα, «ποτέ δεν θα βρης την ειρήνη εις τον νουν σου
με αυτόν τον τρόπο, και εάν έχης το Θεό μέσα εις τον νου σου και την ασίγαστη
Προσευχή του Χριστού μέσα εις την καρδιά σου, θα κινδυνεύης κάθε στιγμή να
πέσης εις την αμαρτία με την παραμικρότερη αφορμή. Άρχισε, αδελφέ μου, την
εργασία να συνηθίσης να λες αδιάκοπα την Προσευχή του Ιησού Χριστού.
Έχεις τόσο ωραία ευκαιρία να το κάνης αυτό εδώ σ'
αυτό το μοναχικό μέρος, και σε λίγο χρονικό διάστημα θα κατορθώσης να κερδίσης
την επιτυχία της. Δεν θα σε καταλάβουν πιά άθεες σκέψεις και η αληθινή πίστις
και η αγάπη για τον Χριστό θα αποκαλυφθούν σε σένα. Θα καταλάβης τότε, με ποιόν
τρόπο οι νεκροί θα αναστηθούν, και θα ιδής την Μέλλουσα Κρίσι εις το πραγματικό
της φως.
Η Προσευχή αυτή θα σε κάνη να αισθάνεσαι τόσην
ανακούφισι και τόσην ευλογία μέσ' στην καρδιά σου, ώστε και συ ο ίδιος θα
απορήσης γι' αυτό και όλη η πορεία της ζωής σου δεν θα είναι πια ούτε θλιβερή ούτε
βασανισμένη».
Έπειτα προχώρησα για να του εξηγήσω, όπως καλύτερα
μπορούσα, πώς να αρχίση και πώς να προχωρήση χωρίς διακοπή, με την Προσευχή του
Ιησού Χριστού, και ακόμη, το πώς ο Λόγος του Θεού και τα συγγράμματα των αγίων
Πατέρων, μάς διδάσκουν σχετικά με αυτή.
Συμφώνησε με όλα όσα του είπα, και αμέσως μου
εφάνηκε οτι έγινε ηρεμώτερος.
Τον άφησα έπειτα απ' αυτό, κ' εκλείστηκα εις την
καλύβα που μου είχε δείξει.
Ω! Πόσον ευχαριστημένος ήμουνα, πόσον ήρεμος και
ευτυχής, όταν επερνούσε το κατώφλι αυτής της μοναχικής καλύβας ή καλύτερα αυτού
του τάφου! Σε μένα εφαινόταν σαν ένα μεγαλόπρεπο παλάτι με κάθε είδους ανάπαυσι
και ευχαρίστησι. Με δάκρυα εκστάσεως ευχαρίστησα τον Θεό και είπα εις τον εαυτό
μου: Εδώ εις την ειρήνην αυτή και την ησυχία πρέπει να εργασθώ σοβαρά και να
ικετεύσω τον Θεό να μου χαρίση φώτισι. Έτσι άρχισα το διάβασμα της «Φιλοκαλίας»
πάλι, απ' την αρχή μέχρι το τέλος, με μεγάλη προσοχή.
Ύστερα από όχι μεγάλο χρονικό διάστημα την εδιάβασα
όλη και αντελήφθηκα πόση σοφία, πόση αγιότητα και πόσο βάθος ενοράσεως υπήρχε
σ' αυτό το ευλογημένο βιβλίο. Είδα δε ακόμη ότι χειρίζεται τόσα άλλα θέματα,
και περιλαμβάνει τόσες διδασκαλίες από τους θείους Πατέρας, έτσι που δεν
μπορούσα να συλλάβω με μιας όλα όσα ήταν γραμμένα για την εσωτερική Προσευχή, επειδή
εγώ ενδιαφερόμουν να μάθω απ' το βιβλίο αυτό, κυρίως, πώς να εφαρμόσω την
Προσευχή που αυτοενεργεί εις την καρδιά μέσα.
ΠΗΓΗ: ΟΙ
ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Μετάφρασις: Παντελεήμονος Καρανικόλα
https://religious.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου