"Κατῆλθες ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς, καί..."

 

«Κατῆλθες ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς, καί

συνέτριψας μοχλούς αἰωνίους, κατόχους

πεπεδημένων Χριστέ, καί τριήμερος, ὡς ἐκ

κήτους Ἰωνᾶς, ἐξανέστης τοῦ τάφου.»

Ὁ Ἰωνᾶς ἔλαβε πρόσταγμα παρά τοῦ Θεοῦ νά μεταβῇ εἰς τήν πόλιν Νινευή (Ἰωνᾶ Α´, 2) καί νά κηρύξῃ εἰς αὐτήν μετάνοιαν, διότι αἱ ἁμαρτίαι της ἀνέβησαν εἰς ὕψος πολύ. Ὁ Ἰωνᾶς ἠπείθησεν εἰς τό πρόσταγμα τοῦ Κυρίου καί φεύγων ἐπεβίβασθη ἐπί πλοίου διά νά μεταβῇ εἰς ἄλλην πόλιν, τήν Θαρσίς. Ἡ παρακοή εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ δι᾿ ἕνα Προφήτην συνιστᾶ μέγα παράπτωμα. Θέλων νά τιμωρήσῃ καί συγχρόνως νά παιδαγωγήσῃ τόν προφήτην του ὁ Κύριος ἤγειρε σάλον μέγαν ἐν τῇ θαλάσση, ὥστε τό πλοῖον, ἐπί τοῦ ὁποίου ἐπέβαινεν ὁ φυγάς, νά κινδυνεύῃ νά καταποντισθῇ. Ὁ Ἰωνᾶς ἀντιληφθείς τό μάταιον τῆς φυγῆς του, ἐζήτησεν ἀπό τό πλήρωμα νά τόν ρίψῃ εἰς τήν θάλασσαν, τό ὁποῖον καί ἐγένετο. Ὁ Θεός ὅμως παρενέβη διά δευτέραν φοράν καί διέταξε κῆτος θαλάσσιον νά καταπίῃ εἰς τά σπλάγχνα του τόν Ἰωνᾶν. Εἰς τήν κοιλίαν τοῦ κήτους παρέμεινεν οὗτος τρεῖς ἡμέρας καί τρεῖς νύκτας δοξάζων τόν Θεόν. Ἀκολούθως τό κῆτος ἐξήμεσε τόν προφήτην εἰς τήν ξηράν, διά νά μεταβῇ οὗτος εἰς Νινευή καί φέρῃ εἰς πέρας τό πρόσταγμα τοῦ Θεοῦ.

Ἡ περιπέτεια αὕτη τοῦ Ἰωνᾶ φέρεται ὡς μία ἐκ τῶν σημαντικωτέρων προτυπώσεων τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ (Ματθ. 12, 40). Πρωτίστως πρέπει νά γίνῃ διαστολή μεταξύ τῆς παρακοῆς τοῦ Προφήτου ἀρνηθέντος νά ἐκτελέσῃ τό πρόσταγμα τοῦ Θεοῦ, καί τῆς ἄκρας ὑπακοῆς τοῦ Μεσσίου εἰς τήν προαιώνιον περί σωτηρίας βουλήν τοῦ Πατρός, τήν ὁποίαν ἐξεπλήρωσε μετά σπουδῆς. Ἡ ὑπακοή αὕτη τοῦ Χριστοῦ εἰς τό σωτήριον θέλημα τοῦ Πατρός διώρθωσε καθ᾿ ὅλην τήν ἔκτασιν αὐτῆς τήν ἀρχαίαν ἐν Ἐδέμ παρακοήν. Ὅ,τι δηλαδή ἠρνήθη νά πράξῃ ἐλευθέρως ὁ Ἀδάμ, ἀκολουθήσας εἰς τό θέλημα τοῦ Σατανᾶ, τοῦτο ἀναλαμβάνει καί ἐκπληρώνει ἐθελουσίως ὁ Σωτήρ, συντρίβων τό θέλημα καί τήν ἰσχύν τοῦ Πονηροῦ. Ἡ ὑπακοή τοῦ Νέου Ἀδάμ ἀνακεφαλαιώνει ἐν ἑαυτῇ τήν παρακοήν τοῦ προπάτορος, θεραπεύει τήν ἀρχέγονον φύσιν εἰς τό ἀποστατικόν ἄνοιγμα αὐτῆς εἰς τήν ἁμαρτίαν. Ὁ Σταυρός, ὡς ἀποκορύφωσις τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ἄκρας ὑπακοῆς τοῦ Λυτρωτοῦ (Φιλιπ. 2, 8), ἀναιρεῖ τό πικρόν ξύλον τῆς Ἐδέμ, ἐπί τοῦ ὁποίου ἐκορυφώθη ἡ ἀρχέγονος ἀλαζονεία καί παρακοή!

Τό τροπάριον ἐπανέρχεται καί πάλιν εἰς τό ζωτικόν θέμα τῆς εἰς Ἅιδου καθόδου τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Κύριος κατῆλθεν εἰς τά κατώτατα μέρη τῆς γῆς, διά νά κηρύξῃ καί ἐκεῖ τό σωτήριον κήρυγμα τῆς πίστεως (1 Πετρ. 3, 19-20). Ἡ εἰς Ἅιδου κάθοδος τοῦ Ἰησοῦ ἠκολούθησεν εἰς τό πάθος καί τήν ἐν τῷ τάφω κατάθεσιν αὐτοῦ. Ἤδη ὁ θάνατος εἶχε κατά κράτος νικηθῆ διά τῆς ὑπερτάτης θυσίας ἐπί τοῦ σωτηρίου ξύλου τῆς ζωῆς. Ἡ κατάβασις εἰς τόν Ἅιδην ἦτο πλέον ἡ πρᾶξις τοῦ ἰσχυροῦ, ὁ ὁποῖος καί συνέτριψε παντοδυνάμως τούς προαιωνίους μοχλούς, οἱ ὁποῖοι ἐκράτουν δεσμίας τῶν τεθνεώτων τάς ψυχάς. Ἡ παραμονή τοῦ Κυρίου εἰς τόν τάφον (καί τόν Ἅιδην) ἦτο τριήμερος, ὡς τριήμερος ἦτο καί ἡ ἐν τῇ κοιλίᾳ τοῦ κήτους παραμονή τοῦ Ἰωνᾶ (Ματθ. 12, 40). Ὁ Κύριος, ὡς πανάγιος, οὐδέν ὤφειλεν εἰς τόν Ἅιδην. Συντρίψας τήν ἰσχύν τοῦ μιαροῦ, ἐξῆλθεν ἐξ αὐτοῦ (τοῦ Ἅιδου) ζωηφόρος καί ἔνδοξος, ὡς ἀστραπηβόλος καί ἔνδοξος ἀνέστη καί ἐκ τοῦ μνήματος.

Ἀνδρέου Θεοδώρου

Ἀπό τό βιβλίο:Πάσχα Κυρίου Πάσχα

ἔκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας

Πηγή: www.imaik.gr