It was Christmas Eve 1942. - Ήταν παραμονή Χριστουγέννων του 1942.

 

It was Christmas Eve 1942. I was fifteen years old and feeling like the world had caved in on me because there just hadn't been enough money to buy me the rifle that I'd wanted for Christmas.

We did the chores early that night for some reason. I just figured Daddy wanted a little extra time so we could read in the Bible. After supper was over I took my boots off and stretched out in front of the fireplace and waited for Daddy to get down the old Bible.

I was still feeling sorry for myself and, to be honest, I wasn't in much of a mood to read Scriptures. But Daddy didn't get the Bible instead he bundled up again and went outside. I couldn't figure it out because we had already done all the chores. I didn't worry about it long though I was too busy wallowing in self-pity.

Soon he came back in. It was a cold clear night out and there was ice in his beard. "Come on, Matt," he said. "Bundle up good, it's cold out tonight." I was really upset then. Not only wasn't I getting the rifle for Christmas, now he was dragging me out in the cold, and for no earthly reason that I could see. We'd already done all the chores, and I couldn't think of anything else that needed doing, especially not on a night like this. But I knew he was not very patient at one dragging one's feet when he'd told them to do something, so I got up and put my boots back on and got my coat. Mommy gave me a mysterious smile as I opened the door to leave the house. Something was up, but I didn't know what..

Outside, I became even more dismayed. There in front of the house was the work team, already hitched to the big sled. Whatever it was we were going to do wasn't going to be a short, quick, little job. I could tell. We never hitched up this sled unless we were going to haul a big load. Daddy was already up on the seat, reins in hand. I reluctantly climbed up beside him. The cold was already biting at me. I wasn't happy. When I was on, Daddy pulled the sled around the house and stopped in front of the woodshed. He got off and I followed.

"I think we'll put on the high sideboards," he said. "Here, help me." The high sideboards! It had been a bigger job than I wanted to do with just the low sideboards on, but whatever it was we were going to do would be a lot bigger with the high side boards on.

Then Daddy went into the woodshed and came out with an armload of wood - the wood I'd spent all summer hauling down from the mountain, and then all Fall sawing into blocks and splitting. What was he doing? Finally I said something. I asked, "what are you doing?" You been by the Widow Jensen's lately?" he asked. Mrs.Jensen lived about two miles down the road. Her husband had died a year or so before and left her with three children, the oldest being eight. Sure, I'd been by, but so what?

Yeah," I said, "Why?"

"I rode by just today," he said. "Little Jakey was out digging around in the woodpile trying to find a few chips. They're out of wood, Matt." That was all he said and then he turned and went back into the woodshed for another armload of wood. I followed him. We loaded the sled so high that I began to wonder if the horses would be able to pull it. Finally, he called a halt to our loading then we went to the smoke house and he took down a big ham and a side of bacon. He handed them to me and told me to put them in the sled and wait. When he returned he was carrying a sack of flour over his right shoulder and a smaller sack of something in his left hand.

"What's in the little sack?" I asked. Shoes, they're out of shoes. Little Jakey just had gunny sacks wrapped around his feet when he was out in the woodpile this morning. I got the children a little candy too. It just wouldn't be Christmas without a little candy."

We rode the two miles to Mrs.Jensen's pretty much in silence. I tried to think through what Daddy was doing. We didn't have much by worldly standards. Of course, we did have a big woodpile, though most of what was left now was still in the form of logs that I would have to saw into blocks and split before we could use it. We also had meat and flour, so we could spare that, but I knew we didn't have any money, so why was he buying them shoes and candy? Really, why was he doing any of this? Widow Jensen had closer neighbors than us; it shouldn't have been our concern.

We came in from the blind side of the Jensen house and unloaded the wood as quietly as possible then we took the meat and flour and shoes to the door. We knocked. The door opened a crack and a timid voice said, "Who is it?" "Lucas Miles, Ma'am, and my son, Matt, could we come in for a bit?"

Mrs.Jensen opened the door and let us in. She had a blanket wrapped around her shoulders. The children were wrapped in another and were sitting in front of the fireplace by a very small fire that hardly gave off any heat at all. Mrs.Jensen fumbled with a match and finally lit the lamp.

"We brought you a few things, Ma'am," Daddy said and set down the sack of flour. I put the meat on the table. Then he handed her the sack that had the shoes in it. She opened it hesitantly and took the shoes out one pair at a time. There was a pair for her and one for each of the children - sturdy shoes, the best, shoes that would last. I watched her carefully. She bit her lower lip to keep it from trembling and then tears filled her eyes and started running down her cheeks. She looked up at my Daddy like she wanted to say something, but it wouldn't come out.

"We brought a load of wood too, Ma'am," he said. Then turned to me and said, "Matt, go bring in enough to last awhile. Let's get that fire up to size and heat this place up." I wasn't the same person when I went back out to bring in the wood. I had a big lump in my throat and as much as I hate to admit it, there were tears in my eyes too. In my mind I kept seeing those three kids huddled around the fireplace and their mother standing there with tears running down her cheeks with so much gratitude in her heart that she couldn't speak.

My heart swelled within me and a joy that I'd never known before filled my soul. I had given at Christmas many times before, but never when it had made so much difference. I could see we were literally saving the lives of these people.

I soon had the fire blazing and everyone's spirits soared. The kids started giggling when Daddy handed them each a piece of candy and Mrs.Jensen looked on with a smile that probably hadn't crossed her face for a long time. She finally turned to us. "God bless you," she said. "I know the Lord has sent you. The children and I have been praying that he would send one of his angels to spare us."

In spite of myself, the lump returned to my throat and the tears welled up in my eyes again. I'd never thought of my Daddy in those exact terms before, but after Widow Jensen mentioned it I could see that it was probably true. I was sure that a better man than Daddy had never walked the earth. I started remembering all the times he had gone out of his way for Mommy and me, and many others. The list seemed endless as I thought on it.

Daddy insisted that everyone try on the shoes before we left. I was amazed when they all fit and I wondered how he had known what sizes to get. Then I guessed that if he was on an errand for the Lord that the Lord would make sure he got the right sizes.

Tears were running down Widow Jensen's face again when we stood up to leave. My Daddy took each of the kids in his big arms and gave them a hug. They clung to him and didn't want us to go. I could see that they missed their Daddy and I was glad that I still had mine.

At the door he turned to Widow Jensen and said, "The Mrs. wanted me to invite you and the children over for Christmas dinner tomorrow. The turkey will be more than the three of us can eat, and a man can get cantankerous if he has to eat turkey for too many meals. We'll be by to get you about eleven. It'll be nice to have some little ones around again. Matt, here, hasn't been little for quite a spell." I was the youngest. My two brothers and two sisters had all married and had moved away.

Mrs.Jensen nodded and said, "Thank you, Brother Miles. I don't have to say, May the Lord bless you, I know for certain that He will."

Out on the sled I felt a warmth that came from deep within and I didn't even notice the cold. When we had gone a ways, Daddy turned to me and said, "Matt, I want you to know something. Your Mother and me have been tucking a little money away here and there all year so we could buy that rifle for you, but we didn't have quite enough.

Then yesterday a man who owed me a little money from years back came by to make things square. Your Mom and me were real excited, thinking that now we could get you that rifle, and I started into town this morning to do just that, but on the way I saw little Jakey out scratching in the woodpile with his feet wrapped in those gunny sacks and I knew what I had to do. Son, I spent the money for shoes and a little candy for those children. I hope you understand."

I understood, and my eyes became wet with tears again. I understood very well, and I was so glad Daddy had done it. Now the rifle seemed very low on my list of priorities. He had given me a lot more. He had given me the look on Mrs. Jensen's face and the radiant smiles of her three children. For the rest of my life, Whenever I saw any of the Jensens, or split a block of wood, I remembered, and remembering brought back that same joy I felt riding home beside of my Daddy that night. He had given me much more than a rifle that night, he had given me the best Christmas of my life..

Μετάφραση από google

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων του 1942. Ήμουν δεκαπέντε χρονών και ένιωθα σαν ο κόσμος να είχε καταρρεύσει πάνω μου επειδή απλά δεν υπήρχαν αρκετά χρήματα για να μου αγοράσουν το όπλο που ήθελα για τα Χριστούγεννα.

Κάναμε τις δουλειές νωρίς εκείνο το βράδυ για κάποιο λόγο. Σκέφτηκα ότι ο μπαμπάς ήθελε λίγο παραπάνω χρόνο για να διαβάζουμε στη Βίβλο. Αφού τελείωσε το δείπνο έβγαλα τις μπότες μου και τεντώθηκα μπροστά από το τζάκι και περίμενα τον μπαμπά να κατέβει από την παλιά Βίβλο.

Ακόμα λυπόμουν τον εαυτό μου και, για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα διάθεση να διαβάσω τις Γραφές. Αλλά ο μπαμπάς δεν πήρε τη Βίβλο αντ' αυτού κουκουλώθηκε πάλι και βγήκε έξω. Δεν μπορούσα να το καταλάβω γιατί είχαμε κάνει ήδη όλες τις δουλειές. Δεν ανησυχούσα γι' αυτό πολύ καιρό αν και ήμουν πολύ απασχολημένος με την αυτολύπηση.

Σύντομα επέστρεψε. Ήταν μια κρύα καθαρή νύχτα έξω και είχε πάγο στα γένια του. "Έλα, Ματ", είπε. "Σκουμπωθείτε καλά, κάνει κρύο έξω απόψε. Ήμουν πραγματικά αναστατωμένη τότε. Όχι μόνο δεν έπαιρνα το τουφέκι για τα Χριστούγεννα, τώρα με τραβούσε έξω στο κρύο, και χωρίς λόγο που δεν μπορούσα να δω. Είχαμε ήδη κάνει όλες τις δουλειές, και δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο που έπρεπε να γίνει, ειδικά όχι μια νύχτα σαν αυτή. Αλλά ήξερα ότι δεν ήταν πολύ υπομονετικός όταν έσερνε τα πόδια του όταν τους έλεγε να κάνουν κάτι, έτσι σηκώθηκα και έβαλα πάλι τις μπότες μου και πήρα το παλτό μου. Η μαμά μου χάρισε ένα μυστηριώδες χαμόγελο καθώς άνοιξα την πόρτα για να φύγω από το σπίτι. Κάτι συνέβαινε, αλλά δεν ήξερα τι..

Έξω, έγινα ακόμα πιο απογοητευμένος. Εκεί μπροστά από το σπίτι ήταν η ομάδα εργασίας, ήδη δεμένη με το μεγάλο έλκηθρο. Ό,τι κι αν ήταν να κάνουμε δεν θα ήταν μια σύντομη, γρήγορη, μικρή δουλειά. Το κατάλαβα. Ποτέ δεν φτιάξαμε αυτό το έλκηθρο εκτός αν πρόκειται να μεταφέρουμε ένα μεγάλο φορτίο. Ο μπαμπάς ήταν ήδη πάνω στο κάθισμα, τα ηνία στο χέρι. Ανέβηκα απρόθυμα δίπλα του. Το κρύο ήδη με τσίμπησε. Δεν ήμουν χαρούμενος. Όταν ήμουν στον αέρα, ο μπαμπάς τράβηξε το έλκηθρο γύρω από το σπίτι και σταμάτησε μπροστά από την αποθήκη ξύλων. Κατέβηκε και τον ακολούθησα.

«Νομίζω ότι θα βάλουμε τους ψηλούς μπουφέτες», είπε. "Εδώ, βοήθησέ με. " Οι ψηλοί μπουφέδες! Ήταν μεγαλύτερη δουλειά από ό,τι ήθελα να κάνω μόνο με τους χαμηλούς μπουφέδες, αλλά ό,τι κι αν ήταν να κάνουμε θα ήταν πολύ μεγαλύτερο με τις ψηλές πλαϊνές σανίδες.

Τότε ο μπαμπάς πήγε στην αποθήκη και βγήκε έξω με ένα φορτίο ξύλα - τα ξύλα που πέρασα όλο το καλοκαίρι κατεβάζοντας από το βουνό, και μετά όλο το φθινόπωρο πριονίζοντας σε κομμάτια και χωρίζοντας. Τι έκανε; Επιτέλους είπα κάτι. Ρώτησα, "τι κάνεις; "Πήγες από τη χήρα Τζένσεν τελευταία; " ρώτησε. Η κυρία Τζένσεν ζούσε περίπου δύο μίλια πιο κάτω. Ο σύζυγός της είχε πεθάνει ένα χρόνο περίπου πριν και την άφησε με τρία παιδιά, με τα μεγαλύτερα οκτώ ετών. Σίγουρα, είχα περάσει, αλλά τι έγινε;

Ναι, είπα, "Γιατί; "

"Πέρασα μόλις σήμερα", είπε. "Ο μικρός Τζέικι ήταν έξω και έσκαβε στον σωρό ξύλων προσπαθώντας να βρει μερικά πατατάκια. Ξέμειναν από ξύλο, Ματ. " Αυτό ήταν το μόνο που είπε και μετά γύρισε και πήγε πίσω στην αποθήκη για άλλη μια παρτίδα ξύλου. Τον ακολούθησα. Φορτώσαμε τόσο ψηλά το έλκηθρο που άρχισα να αναρωτιέμαι αν τα άλογα θα μπορούσαν να το τραβήξουν. Τελικά, σταμάτησε να φορτώνουμε μετά πήγαμε στο σπίτι με τα καπνά και κατέβασε ένα μεγάλο ζαμπόν και μια μερίδα μπέικον. Μου τα έδωσε και μου είπε να τα βάλω στο έλκηθρο και να περιμένω. Όταν επέστρεψε κουβαλούσε ένα σακί αλεύρι στον δεξί του ώμο και ένα μικρότερο σακί με κάτι στο αριστερό του χέρι.

"Τι έχει μέσα ο μικρός σάκος; Ρώτησα. Παπούτσια, τελείωσαν τα παπούτσια. Ο μικρός Jakey μόλις είχε τυλιγμένους σάκους γύρω από τα πόδια του όταν ήταν έξω στο σωρό ξύλων σήμερα το πρωί. Πήρα και στα παιδιά μια καραμέλα. Απλά δεν θα ήταν Χριστούγεννα χωρίς λίγα γλυκά. "

Οδηγήσαμε τα δύο μίλια μέχρι της κυρίας Τζένσεν λίγο πολύ σιωπηλά. Προσπάθησα να σκεφτώ τι έκανε ο μπαμπάς. Δεν είχαμε πολλά για τα παγκόσμια πρότυπα. Φυσικά, είχαμε ένα μεγάλο σωρό ξύλων, αν και τα περισσότερα από αυτά που είχαν απομείνει τώρα ήταν ακόμα σε μορφή κορμών που θα έπρεπε να τα δω σε κομμάτια και να τα χωρίσω πριν μπορέσουμε να τα χρησιμοποιήσουμε. Είχαμε και κρέας και αλεύρι, για να μας περισσεύουν, αλλά ήξερα ότι δεν είχαμε λεφτά, οπότε γιατί τους αγόραζε παπούτσια και γλυκά; Αλήθεια, γιατί τα έκανε όλα αυτά; Η χήρα Jensen είχε πιο κοντινούς γείτονες από εμάς, δεν θα έπρεπε να μας αφορά.

Ήρθαμε από την τυφλή πλευρά του σπιτιού Jensen και ξεφορτώσαμε τα ξύλα όσο πιο ήσυχα γινόταν μετά πήγαμε το κρέας, το αλεύρι και τα παπούτσια στην πόρτα. Χτυπήσαμε. Η πόρτα άνοιξε μια ρωγμή και μια δειλή φωνή είπε, "Ποιος είναι; "Λούκας Μάιλς, Κυρία, και ο γιος μου, Ματ, μπορούμε να έρθουμε μέσα για λίγο; "

Η κυρία Τζένσεν άνοιξε την πόρτα και μας άφησε να μπούμε. Είχε μια κουβέρτα τυλιγμένη στους ώμους της. Τα παιδιά ήταν τυλιγμένα σε ένα άλλο και κάθονταν μπροστά στο τζάκι από μια πολύ μικρή φωτιά που δεν έβγαζε σχεδόν καθόλου θερμότητα. Η κυρία Jensen χάλασε με ένα σπίρτο και τελικά άναψε τη λάμπα.

"Σας φέραμε μερικά πράγματα κυρία μου" είπε ο μπαμπάς και κατέβασε το τσουβάλι με το αλεύρι. Έβαλα το κρέας στο τραπέζι. Μετά της έδωσε το σάκο που είχε τα παπούτσια μέσα. Το άνοιξε διστακτικά και έβγαλε τα παπούτσια ένα ζευγάρι τη φορά. Υπήρχε ένα ζευγάρι για εκείνη και ένα για κάθε παιδί - γερά παπούτσια, τα καλύτερα, παπούτσια που θα διαρκούσαν. Την παρακολούθησα προσεκτικά. Δάγκωσε το κάτω χείλος της για να μην τρέμει και μετά δάκρυα γέμισαν τα μάτια της και άρχισε να τρέχουν στα μάγουλά της. Κοίταξε τον μπαμπά μου σαν να ήθελε να πει κάτι, αλλά δεν έβγαινε.

«Φέραμε και ένα φορτίο ξύλα, Κυρία», είπε. Μετά γύρισε σε μένα και είπε, "Ματ, πήγαινε φέρε αρκετά για να αντέξουν λίγο. Ας ανεβάσουμε τη φωτιά στο μέγεθος και να ζεστάνουμε αυτό το μέρος. " Δεν ήμουν ο ίδιος άνθρωπος όταν βγήκα πίσω για να φέρω το ξύλο. Είχα ένα μεγάλο κόμπο στο λαιμό μου και όσο κι αν μισώ να το παραδεχτώ, υπήρχαν δάκρυα και στα μάτια μου. Στο μυαλό μου έβλεπα συνέχεια αυτά τα τρία παιδιά κουκουλωμένα γύρω από το τζάκι και τη μητέρα τους να στέκεται εκεί με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά της με τόση ευγνωμοσύνη στην καρδιά της που δεν μπορούσε να μιλήσει.

Η καρδιά μου πρήστηκε μέσα μου και μια χαρά που δεν είχα γνωρίσει ποτέ πριν γέμισε την ψυχή μου. Είχα δώσει τα Χριστούγεννα πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά ποτέ όταν είχε κάνει τόση διαφορά. Μπορούσα να δω ότι κυριολεκτικά σώζαμε τις ζωές αυτών των ανθρώπων.

Σύντομα είχα τη φωτιά να καίει και τα πνεύματα όλων εκτοξεύτηκαν. Τα παιδιά άρχισαν να χαχανίζουν όταν ο μπαμπάς τους έδωσε στον καθένα ένα κομμάτι καραμέλας και η κυρία Τζένσεν κοίταξε με ένα χαμόγελο που πιθανότατα δεν είχε σταυρώσει το πρόσωπό της για πολύ καιρό. Τελικά γύρισε σε εμάς. "Ο Θεός να σε ευλογεί", είπε. "Ξέρω ότι ο Κύριος σε έστειλε. Τα παιδιά και εγώ προσευχόμασταν να στείλει έναν από τους αγγέλους του να μας λυπηθεί. "

Παρά τον εαυτό μου, το εξόγκωμα επέστρεψε στο λαιμό μου και τα δάκρυα κύλησαν πάλι στα μάτια μου. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί τον μπαμπά μου με αυτούς ακριβώς τους όρους πριν, αλλά αφού το ανέφερε η χήρα Jensen μπορούσα να δω ότι πιθανότατα ήταν αλήθεια. Ήμουν σίγουρος ότι καλύτερος άνθρωπος από τον μπαμπά δεν είχε περπατήσει ποτέ στη γη. Άρχισα να θυμάμαι όλες τις φορές που είχε βγει από το δρόμο του για τη μαμά και εμένα, και πολλούς άλλους. Η λίστα φαινόταν ατελείωτη όπως τη σκεφτόμουν.

Ο μπαμπάς επέμενε να δοκιμάσουν όλοι τα παπούτσια πριν φύγουμε. Έμεινα έκπληκτος όταν ταιριάζουν όλα και αναρωτιόμουν πώς ήξερε τι μεγέθη να πάρει. Τότε μάντεψα ότι αν ήταν σε θέλημα για τον Κύριο, ο Κύριος θα φρόντιζε να πάρει τα σωστά μεγέθη.

Δάκρυα έτρεχαν πάλι στο πρόσωπο της χήρας Τζένσεν όταν σηκωθήκαμε για να φύγουμε. Ο μπαμπάς μου πήρε κάθε παιδί στη μεγάλη του αγκαλιά και τα αγκάλιασε. Γαντζώθηκαν πάνω του και δεν ήθελαν να πάμε. Μπορούσα να δω ότι τους έλειψε ο μπαμπάς τους και ήμουν χαρούμενη που είχα ακόμα τον δικό μου.

Στην πόρτα γύρισε στη χήρα Τζένσεν και είπε: «Η κυρία ήθελε να καλέσω εσάς και τα παιδιά για δείπνο Χριστουγέννων αύριο. Η γαλοπούλα θα είναι περισσότερο από ό,τι μπορούμε να φάμε οι τρεις μας, και ένας άνθρωπος μπορεί να γίνει κακός αν πρέπει να φάει γαλοπούλα για πάρα πολλά γεύματα. Θα περάσουμε να σας πάρουμε γύρω στις 11. Θα είναι ωραίο να έχουμε μερικά μικρά κοντά μας ξανά. Ο Ματ, εδώ, δεν ήταν μικρός για αρκετό καιρό. " Ήμουν ο μικρότερος. Τα δύο αδέλφια μου και οι δύο αδελφές μου είχαν παντρευτεί και είχαν μετακομίσει μακριά.

Η κυρία Jensen κούνησε το κεφάλι και είπε, "Ευχαριστώ, αδελφέ Miles. Δεν χρειάζεται να πω, ο Κύριος να σας ευλογεί, ξέρω σίγουρα ότι θα το κάνει. "

Έξω στο έλκηθρο ένιωσα μια ζεστασιά που ήρθε από βαθιά μέσα μου και δεν πρόσεξα καν το κρύο. Όταν είχαμε πάρει δρόμο, ο μπαμπάς γύρισε σε μένα και μου είπε, "Ματ, θέλω να ξέρεις κάτι. Η μητέρα σου κι εγώ μαζεύαμε μερικά χρήματα εδώ κι εκεί όλο το χρόνο για να μπορέσουμε να αγοράσουμε αυτό το όπλο για σένα, αλλά δεν είχαμε αρκετά.

Τότε χθες ένας άντρας που μου χρωστούσε λίγα χρήματα από χρόνια πριν ήρθε για να τακτοποιήσει τα πράγματα. Η μαμά σου κι εγώ ήμασταν πραγματικά ενθουσιασμένοι, νομίζοντας ότι τώρα θα μπορούσαμε να σου πάρουμε εκείνο το όπλο, και ξεκίνησα στην πόλη σήμερα το πρωί για να κάνω ακριβώς αυτό, αλλά στο δρόμο είδα τον μικρό Jakey έξω να ξύνεται στο σωρό ξύλων με τα πόδια τυλιγμένα σε αυτούς τους σάκους με τα όπλα και εγώ ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Γιε μου, ξόδεψα τα λεφτά για παπούτσια και λίγα γλυκά για αυτά τα παιδιά. Ελπίζω να καταλαβαίνεις. "

Κατάλαβα, και τα μάτια μου έγιναν πάλι μούσκεμα από δάκρυα. Κατάλαβα πολύ καλά, και ήμουν τόσο χαρούμενη που το έκανε ο μπαμπάς. Τώρα το όπλο φαινόταν πολύ χαμηλό στη λίστα των προτεραιοτήτων μου. Μου είχε δώσει πολλά περισσότερα. Μου είχε ρίξει το βλέμμα στο πρόσωπο της κυρίας Jensen και τα λαμπερά χαμόγελα των τριών παιδιών της. Για το υπόλοιπο της ζωής μου, κάθε φορά που έβλεπα κάποιον από τους Jensens, ή έκοβα ένα κομμάτι ξύλου, θυμήθηκα, και θυμήθηκα ότι μου έφερε πίσω την ίδια χαρά που ένιωθα γυρίζοντας σπίτι δίπλα στον μπαμπά μου εκείνο το βράδυ. Μου είχε δώσει πολλά περισσότερα από ένα τουφέκι εκείνο το βράδυ, μου είχε χαρίσει τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής μου..

ΠΗΓΗ:  https://www.facebook.com/photo/?fbid=10156742183010868&set=a.10152045301955868