Οι παρηγοριά του Χριστού

 

Όταν ο άνθρωπος αποκτήσει ταπείνωση και φτάσει στην αγία απλότητα, όχι μόνο άγγελοι αλλά ακόμα και οι άγιοι και η Παναγία και ο ίδιος ο Χριστός μπορούν να του εμφανιστούν και να τον παρηγορήσουν. Διαβάζουμε στο βίο του στάρετς Ιωνά:

 Καθώς πλησίαζε η μεγάλη εορτή των Θεοφανείων, ο π. Ιωνάς ένιωσε βαθιά θλίψη μέσα στην ψυχή του, που και πάλι δεν θα μπορούσε να λειτουργηθεί. Κάποιοι μοναχοί που τον εχθρεύονταν του είχαν αναθέσει να περιποιείται τον παράλυτο π. καισάριο κι έτσι δεν μπορούσε να λείψει ούτε μια ώρα από κοντά του. Ο κύριος όμως τον παρηγόρησε με ένα θαυμαστό τρόπο. Διηγείται ο ίδιος:

 Ήμουν στεναχωρημένος στις 4 και 5 Ιανουαρίου όλη την ημέρα. Είχε σχεδόν βραδιάσει. Μετά την θεία λειτουργία και τον μεγάλο αγιασμό οι γέροντες ήρθαν ν’ αγιάσουν και έτσι αξιώθηκα ν’ ασπαστώ  τον τίμιο σταυρό και να με ραντίσουν με το μεγάλο αγιασμό. Και τότε όμως μου είπαν πάλι ότι είμαι υπό δυσμένεια. Μετά οι άγιοι αυτοί γέροντες έφυγαν και εγώ συνέχισα να περιποιούμαι τον άρρωστο. Όταν νύχτωσε, τον τακτοποίησα και τον έβαλαν να κοιμηθεί. Τότε βίασα τον εαυτό μου να φάω κάτι. Ύστερα διάβασα τις προσευχές προ του ύπνου και κάθισα στο σκαμνί για την νοερά προσευχή. Έσβησα το φως και προσπαθούσα να ξεπεράσω τη συνεχιζόμενη εναντίον μου εχθρική επίθεση των γερόντων αυτών, δεν τα κατάφερα όμως.

 Τελικά νικήθηκα:  τόσο πληγώθηκε η καρδιά μου από τη θλίψη, ώστε εξαντλήθηκα εντελώς και με δάκρυα στα μάτια πήγα και ξάπλωσα. Το μόνο που σκεφτόμουν και παρακαλούσα για αυτό τον Θεό, την παναγία και όλους τους αγίους η να με βοηθήσουν αυτή την ώρα της φοβερής θλίψης.

Στις 10 σήμαναν οι καμπάνες για την αγρυπνία και πικράθηκα ακόμα περισσότερο: Όλοι οι αδελφοί θα ψάλλουν στην αγρυπνία των Θεοφανείων και εμένα δεν μου επιτρέπουν ούτε να πάω στην εκκλησία. Τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου.

Ξαφνικά άκουσα κάποιον να μπαίνει μέσα στο κελί. Όμως εγώ ήμουν ξαπλωμένος με τα μάτια κλειστά και νόμισα ότι ήρθε ο αρχοντάρης, που πότε – πότε επισκέπτονταν τον π. Καισάριο. Με πλησίασε και είπε:

 -Είναι καλός στρατιώτης, αλλά μικρόψυχος και δεν έχει υπομονή.

 Άγγιξε μετά με το χέρι του το κεφάλι μου και με ρώτησε:

-Γιατί πάλι παραδίνεις τον εαυτό σου στη θλίψη και τη στεναχώρια; gallery σήκωσε τα πόδια σου και λάβε δύναμη και σθένος, και με έπιασε από το χέρι.

Όμως εγώ δεν κατάλαβα ποιος ήταν ακόμα επειδή είχα τα μάτια κλειστά όπως το συνηθίζω πάντα όταν είναι σκοτάδι. Νόμιζα ακόμα ότι είναι ο αρχοντάρης και μάλιστα εκνευριστικά που με ενοχλεί. Και όταν άνοιξα τα μάτια μου και είδα πολύ μεγάλο φως και λάμψη, φοβήθηκα και έπεσα σαν νεκρός. Δεν αισθανόμουν ακόμα δεν καταλάβαινα, δεν θυμόμουν τίποτα ούτε ήξερα πόσο βρισκόμουν σε αυτή την κατάσταση. Ξαφνικά αισθάνθηκα ένα χέρι πάνω στο αμαρτωλό κεφάλι μου και από αυτό το χέρι κύλησε μέσα σε όλο το σώμα μου η ζωή.

Τότε αυτός που έλαμπε μέσα στο φως κάθισε σε ένα κούτσουρο και με πήρε κοντά του. Έβλεπα μόνο τα πόδια του.

-Γιατί είσαι τόσο πικραμένος; Με ρώτησε.

Κι εγώ ω ταλαίπωρους είδα τότε καθαρά και γνώρισα τον κύριο και Θεό και Σωτήρα μου Ιησού Χριστό, που είχε έρθει σε μένα τον ανάξιο με τη συνοδεία πολλών αγίων. Μου λέει λοιπόν γεμάτος στοργή, έλεος, αγάπη και γλυκύτητα:

-Δες και ψηλάφισε τις πληγές στα χέρια, τα πόδια και την πλευρά μου και βεβαιώσου ότι δεν είμαι φάντασμα, αλλά είμαι εγώ ο ίδιος, που ήρθα να σε θεραπεύσω.

Ευδόκησε  ο καλός μας Δεσπότης να μου δείξει στα χέρια του τις πληγές από τα καρφιά, που ήταν βαθιές και μεγάλες, τα ματωμένα πόδια του, που ήταν σαν να πληγώθηκαν τώρα και την άχραντη λογχισμένη πλευρά του.

-Όλα αυτά τα υπέμεινα, μου είπε, επειδή αγαπώ πολύ τους ανθρώπους. Όμως πιο πολύ αγαπώ την τάξη των μοναχών.

Έπειτα με παρηγόρησε και με νουθέτησε:

-Να είσαι ανδρείος, να κάνεις υπακοή πάντα με προθυμία, επειδή η υπακοή είναι αγία και αγιάζει τον μοναχό που την έχει και του δίνει φτερά που τον ανεβάζουν στο θρόνο του ανεσπέρου φωτός. Μη δειλιάζεις, σε βεβαιώνω ότι θα είμαι πάντα κοντά σου.

Έθεσε τότε ο Κύριος την παλάμη του πάνω στο ακάθαρτο κεφάλι μου και κοιτάζοντας τον άρρωστο Καισάριο μου είπε:

-Δεν πρόλαβα να τελειώσουν τα σχέδιά τους! έτσι είναι οι άνθρωποι! Να τον υπηρετείς στην αρρώστια του, επειδή γι αυτόν αυτή η αρρώστια είναι η σωτηρία του.

Μετά τα λόγια αυτά ο κύριος του παντός βγήκε από το κελί με την ιερή συνοδεία του και εγώ τον συνόδεψα.

Όταν φτάσαμε στην εικόνα της Παναγίας της Τριχερούσας μου είπε:

-Να την τιμάς κι εσύ και όλοι οι πιστοί, που έχουν εξαγοραστεί με το αίμα μου, γιατί χάρισε στον κόσμο τη σωτηρία. Να, αυτή τη στιγμή στην εκκλησία η αγρυπνία έφτασε στην ένατη ωδή και όλοι μεγαλύνουν την Θεοτόκον και μητέρα του φωτός.

Και πράγματι, μόλις είπε αυτά τα λόγια σήμαναν οι καμπάνες για την ενάτη ωδή. Έστρεψε τότε το θείο πρόσωπό του σε μένα τον ταλαίπωρο και με ευλόγησε:

-Έχε ειρήνη, να σώζεσαι.

Και αμέσως ένα υπέρλαμπρο σύννεφο τύλιξε τον κύριο της δόξης μέσα σε άπειρο φως θείας έλλαμψεις.

«Το Γεροντικό Του Βορρά» τόμος Β’ Πέτρου Μπότση