ὑπό Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Νάσσου
ΠΡΟΟΙΜΙΟ
«Ἔρει τά καλά γυμνά τά κακά», θά ψελίσει ἐμπόνως ὁ ἀετός τῆς Θεολογίας Γρηγόριος, διεκτραγωδῶντας τήν (κατά ἄνθρωπον) λίαν ἀπελπιστική κατάσταση τῆς ἐποχῆς του, στό ἐκκλησιαστικό καί ἠθικό πεδίο, ἀφοῦ ἐκφράσει καί τήν ἀπορία του γιά τήν παρά ταῦτα φαινομενική ἀδράνεια τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος «καθεύδει» . Ἄν στήν ἐποχή τῶν μεγάλων Πατέρων (4ος αἰ.) ἦσαν «γυμνά τά κακά», δηλαδή ἀπροκάλυπτη ἡ ἁμαρτία καί φανερή ἡ ἀναισχυντία, ἐμεῖς σήμερα τί θά πρέπει νά σκεφθοῦμε καί πῶς νά ἐκφρασθοῦμε;
Ἐπέπρωτο, δυστυχῶς, στίς φοβερές καί ἀπό πάσης ἀπόψεως ζοφερές ἡμέρες πού διανύουμε, νά διαπιστώσουμε ὀδυνηρῶς γιά ἄλλη μία, πολλοστή φορά, ὅτι «γυμνά τά κακά». Ἐπέπρωτο νά καταστοῦμε μάρτυρες ἑνός πρωτοφανοῦς γεγονότος, τό ὁποῖο θά καταγράψει ἡ νεώτερη ἱστορία μέ τά μελανώτερα χρώματα. Ἐπέπρωτο νά βιώσουμε τήν τελεία κατάλυση τῶν παναρχαίων ἠθικῶν φραγμῶν, τήν ἰσοπέδωση ἱερῶν θεσμῶν, τήν ἄνευ προηγουμένου ἀκύρωση τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας, τή φοβερή ἀσέβεια στούς ὅρους τῆς φυσικότητας, τήν ἀσύστολη προβολή, ἀνάδειξη καί νομιμοποίηση τῆς παρά φύσιν ἁμαρτίας. Ὁμιλοῦμε περί τοῦ ἤδη ψηφισθέντος νομοσχεδίου (15 Φεβρυαρίου), πού ἀποτελεῖ πλέον νόμο τοῦ κράτους, σχετικά μέ τόν ἀποκαλούμενο «γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων», μέ ἀπορρέοντα δικαιώματα τήν τεκνοθεσία καί τήν παρένθετη μητρότητα.
«Γάμος» μεταξύ δύο ἀνδρῶν, ἤ μεταξύ δύο γυναικῶν. Ο tempora o mores! Ὦ καιροί, ὦ ἤθη! Ὀφθαλμοί Ἱερεμίου τοῦ Προφήτου ἀναζητοῦνται, προκειμένου νά θρηνήσουν γοερῶς τήν ἀβυσσαλέα αὐτή πτώση ἐντός τῆς χώρας τῶν Ἁγίων, ἡ ὁποία πτώση μπορεῖ νά ἐνεργήσει τήν παραχώρηση μεγάλων δεινῶν στόν τόπο μας, ἀπό μέρους τοῦ Ἁγίου Θεοῦ! Ποτέ μέχρι σήμερα, σέ καμμία γνωστή θρησκεία, σέ καμμία φιλοσοφία, σέ κανένα πολιτισμό, σέ κανένα δίκαιο εἴτε Ρωμαϊκό, εἴτε Βυζαντινό, εἴτε νεότερο, δέν ὀνομάστηκε γάμος ἡ σχέση δύο ὁμοφύλων ἀνθρώπων!
Ὅπως γνωρίζουμε, ἡ δημιουργική αἰτία τῶν πάντων, ὁ ἐν Τριάδι Θεός, ἔπλασε τόν ἄνθρωπο «ἐκ τοῦ μή ὄντως», μετά τήν δημιουργία τῆς νοερᾶς κτίσεως, καί «ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς» , κτίζοντας ἀρρήτως καί ἀγνώστως τήν ψυχή, καί καθιστῶντας τόν ἄνθρωπο, κορωνίδα τῆς Δημιουργίας, «σύνδεσμον» ὑλικοῦ καί νοεροῦ, συμπίκνωση καί συμπερίληψη ὅλης τῆς κτίσεως. Γνωρίζουμε ἀκόμη, ὅτι ὁ Θεός πανσόφως δημιούργησε δύο φῦλα, «ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς» , μέ στοιχεῖα συμπληρωματικῆς ἑνότητος, σέ ἐπίπεδο φυσιολογίας καί βιολογίας, ἐκ τῶν ὁποίων ἀποκλειστικῶς παράγεται ἡ ζωή. Ἡ σημερινή τραγική πραγματικότητα ἀνατρέπει ἀσεβῶς τά δεδομένα τῆς δημιουργίας, ἀφοῦ κάνει λόγο γιά «πολλά φῦλα» (72 τά ὁρίζει ἡ κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ!), μιά πρωτάκουστη ὕβρη καί προσβολή κατά τοῦ Δημιουργοῦ τῶν πάντων Θεοῦ!
Θλιβερή πρωτιά γιά τήν πατρίδα μας, τή χώρα τῶν Ἁγίων καί τῶν Ἡρώων! Καμμία Ὀρθόδοξη χώρα δέν νομοθέτησε ὑπέρ τοῦ «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων! Ἀντίθετα, Ὀρθόδοξες χῶρες ἐμπόδισαν τίς διαβόητες «παρελάσεις ὑπερηφανίας», πού τόλμησαν νά πραγματοποιηθοῦν κατά τόπους. Μόνο ἐδῶ στήν ἁγία Ἑλλάδα τολμήθηκαν τά ἄτολμα καί ἐκφωνήθηκαν τά «ἀφώνητα». Ναί, ἡ ἁμαρτία, μάλιστα ἡ παρά φύσιν, διατυμπανίσθηκε σέ «παρέλαση», κάτι πού μέχρι τίς ἡμέρες μας δέν ἔχει ποτέ συμβεῖ. Κανένας ἄνθρωπος ἁμαρτωλός μέχρι τώρα δέν καμάρωσε δημοσίως γιά τήν ἁμαρτία του. Κανένας δέν βγῆκε στό δρόμο νά παρελάσει, νά διακηρύξει καί νά καμαρώσει τό γεγονός ὅτι εἶναι λ.χ. κλέπτης, μοιχός, τοκογλύφος κ.ο.κ. Ἡ ἀρσενοκοιτία προβλήθηκε γηθοσύνως, μέ τήν ἀνοχή πολιτειακῶν ἀρχόντων. Καί τώρα θεσμοθετήθηκε ἀπό τό ἑλληνικό κοινοβούλιο καί κατοχυρώθηκε νομικά. Πρόκειται γιά κατάπτυστο, ἀντίθεο καί ἐθνοκτόνο νομοθέτημα. Εἰρήσθω, ὅτι ἡ χώρα μας δέν ὑποχρεοῦται ἀπό καμμία σύμβαση, οὔτε Εὐρωπαϊκή, οὔτε παγκόσμια νά θεσπίσει αὐτόν τόν ἄνομο «γάμο». Ἡ Εὐρωπαϊκή σύμβαση τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου (ΕΣΔΑ), παρέχει ἁπλῶς τό δικαίωμα στούς ἐθνικούς νομοθέτες νά καθορίσουν τά ζητήματα αὐτά. Ἑπομένως, καμμία πίεση δέν ἀσκήθηκε, μᾶλλον τελικά ἀσκήθηκε, ἀλλά ἀπό τήν κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ, τήν ἀντζέντα τῆς ὁποίας προωθεῖ ἡ Ἀμερική στόν χριστιανικό κόσμο, καταβάλλοντας ὅπως λέγεται, τό ποσό τῶν 4 δυσεκατομυρίων εὐρώ…
Τυγχάνει γνωστό σέ ὅλους τό γεγονός, ὅτι ἡ ἀρσενοκοιτία, ἤ ὁμοφυλοφιλία , ὡς διαστροφή ὑπάρχει παλαιόθεν στόν κόσμο. Καταδικάζεται βεβαίως, στήν Ἀρχαία Ἑλλάδα , ὅπως καί στούς Ρωμαϊκούς καί βυζαντινούς χρόνους . Καταδικάζεται ὡς ἁμαρτία καί ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στό Κανονικό Δίκαιο, ἀλλά καί στηλιτεύεται προγηγουμένως στά βιβλικά κείμενα, καθώς θά ἔχουμε τήν εὐκαιρία νά δοῦμε στά ἑπόμενα. Σήμερα αὐτή ἡ διαστροφή νομιμοποιεῖται. Σήμερα θεσμοθετεῖται ὁ λεγόμενος «Σοδομισμός» ἀπό τήν Πολιτεία, μιά Πολιτεία ἡ ὁποία παραθεωρεῖ τό Σύνταγμα τῆς χώρας, ὅπου στό 21 Ἄρθρο ἀναθέτει στό κράτος τήν προστασία τῆς οἰκογενείας, τοῦ γάμου, τήν προστασία τῆς μητρότητας καί τῆς παιδικῆς ἡλικίας. Θεωρεῖ μάλιστα τό Σύνταγμα τῆς χώρας μας τήν οἰκογένεια ὡς θεμέλιο τῆς συντηρήσεως καί προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους! Ἐδῶ μποροῦμε νά σημειώσουμε, ὅτι παρέχεται τό δικαίωμα προσφυγῆς στό Σ.τ.Ἐ., προκειμένου νά ἀκυρωθεῖ αὐτό τό ἤδη ψηφισθέν κατάπτυστο νομοθέτημα, ἡ θεσμοθέτηση τοῦ Σοδομισμοῦ. Βεβαίως, τό ἀποτέλεσμα τῆς ἐνδεχόμενης προσφυγῆς, ἄγνωστο…
Στή χώρα μας, ἐδῶ καί πολλές δεκαετίες καθιστάμεθα μάρτυρες τῆς ἐπιβολῆς ἀπό μέρους τῶν πολιτειακῶν ἀρχόντων μιᾶς νέας τάξεως πραγμάτων, διά νόμων ἀθέσμων, ψηφισμάτων ἀντιθέων, θεσμοθετήσεων παρανόμων, ἤ ἀμνηστεύσεων διαβλητῶν, ὅπως εἶναι λ.χ. ἡ ἀποποινικοποίηση τῆς μοιχείας, τό αὐτόματο διαζύγιο, ἡ ἀπόπειρα ἐπιβολῆς τοῦ πολιτικοῦ γάμου ὡς ὑποχρεωτικοῦ, ἡ ἀποποινικοποίηση τῶν ἀμβλώσεων κ.ἄ. Τό ἀποκορύφωμα, ὅμως, τό ζενίθ στήν ἐποχή μας, εἶναι ἡ σημερινή θεσμοθέτηση τοῦ «κολοφῶνος τῶν κακῶν», ὅπως ὀνομάζει τήν ἀρσενοκοιτία ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ὄντως, ντράπηκε καί ἡ ντροπή!
Στά ἑπόμενα θά ἔχουμε τήν εὐκαιρία νά κατοπτεύσουμε τή Βιβλική, Πατερική καί Κανονική Παράδοση τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἀναφορικά μέ τή φοβερή ἁμαρτία τῆς ἀρσενοκοιτίας. Δέν στρεφόμαστε ἐναντίον προσώπων. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ («εἰκών εἰμί τῆς ἀρρήτου δόξης σου, εἰ καί στίγματα φέρω πταισμάτων» ), ὅσο καί ἄν ἁμαρτάνει, καί πάντοτε βρίσκεται στήν προοπτική τῆς ἀπαλλαγῆς καί τῆς λυτρώσεως ἐν Χριστῷ, ὅταν βεβαίως τό ζητήσει, ὅταν μετανοήσει, ὅταν ἐγκαταλείψει τίς ἀτραπούς τῆς ἁμαρτίας καί κατευθυνθεῖ πρός τήν ἁγία ὁδό τῆς σωτηρίας. Ἄλλο, ὅμως, εἶναι ἡ ἁμαρτία, γιά τήν ὁποία θά πρέπει νά θρηνεῖ ὁ πεπτωκώς καί νά ἐκζητεῖ ἐν ταπεινώσει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ (εἰδικά ὅταν πρόκειται γιά τή συγκεκριμένη ἁμαρτία πού συνιστᾶ διαστροφή τῆς φύσεως) καί ἄλλο νά καυχᾶται γι᾿ αὐτήν καί νά ἀξιοῖ τήν θεσμοθέτηση της, μέ τά παρεπόμενα καί τίς εἰδεχθεῖς συνέπειες τοῦ ἐνεργήματος αὐτοῦ.
1) Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΡΣΕΝΟΚΟΙΤΙΑΣ. Ο ΚΑΤΑΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΣΟΔΟΜΙΣΜΟΣ
Α. ΓΕΝΙΚΑ
Ἡ Ἐκκλησία ὡς σῶμα Χριστοῦ μέσα στόν κόσμο ἔχει τό Σύνταγμά της, τή νομοθεσία της, πού εἶναι ἀμετάβλητη, θείας προελεύσεως, διαχρονική καί ἀκατάβλητη στούς αἰῶνες, μή δεχόμενη τροπή, ἤ ἀλλοίωση. Πολλοί σήμερα, κυρίως ἀρκετοί παντελῶς ἄμοιροι ἐκκλησιαστικῆς παιδείας (ἀλλά λίαν πρόθυμοι στήν ἐκκλησιομαχία) στρατευμένοι δημοσιογράφοι καί ἄλλοι διάφοροι χριστιανοκατήγοροι, ἀκούγονται νά λέγουν: «ἡ γνώμη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἄποψη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας». Ἔτσι, ἡ Ἐκκλησία (ὄχι ὡς πρός τήν ἱεραρχική - διοικητική δομή, ἀλλά ὡς ἑνιαῖο ὅλον) περιφρονεῖται ἀπό τούς πολλούς. Ἡ Ἐκκλησία σήμερα ἐκλαμβάνεται ὡς ἕνα μέγεθος τοῦ κόσμου αὐτοῦ, ὡς ἕνας σύλλογος, ἤ ἕνα σωματεῖο, ἤ ἕνας φορέας, πού πρέπει νά διατυπώσει καί αὐτός τή γνώμη του, τήν ἄποψή του. Δυστυχῶς, αὐτές οἱ λανθασμένες θεολογικά διατυπώσεις ἀκούγονται ἐνίοτε καί ἀπό χείλη Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν κληρικῶν . Ὄχι, ὅμως! Ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει γνῶμες καί ἀπόψεις! Ἡ Ἐκκλησία ὡς «σῶμα Χριστοῦ» καί «κοινωνία θεώσεως», ἔχει τήν Διδασκαλία της, τήν Παράδοσή της, τήν ἀλήθειά της, τό Σύνταγμά της, πού εἶναι τό ἱερό καί Ἅγιο Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή τή Διδασκαλία καί Παράδοση ὡς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἐμπειρία ἐκφράζει, που εἶναι «ἡ παρά πᾶσι και πανταχοῦ ἰσχύουσα ἀποστολική Παράδοσις» , ἤ αὐτό πού διατυπώνεται ὡς, «ὅ,τι πάντοτε, πανταχοῦ καί ὑπό πάντων πιστεύεται» . Αὐτό τό Εὐαγγέλιο ἡ Ἐκκλησία ἐξαγγέλλει, αὐτήν τήν ἐν Χριστῷ πολιτεία στό δόγμα καί τό ἦθος ἐπαγγέλλεται καί αὐτήν μεταδίδει ἀπό γενεά σέ γενεά.
Ἐπί τοῦ προκειμένου λοιπόν ζητήματος, γιά τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἀρσενοκοιτία εἶναι ἁμαρτία παρά φύσιν, κατακριτέα καί καταδικαστέα ἄνωθεν μάλιστα, σέ συγκεκριμένο χρόνο καί τόπο μέσα στήν ἀνθρώπινη ἱστορία, ὅπως στά ἀμέσως ἑπόμενα θά κατεδειχθεῖ.
Β. Η ΑΡΣΕΝΟΚΟΙΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ. ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΣΟΔΟΜΩΝ
Σόδομα καί Γόμορρα, ἡ λεγόμενη «πεντάπολις» εἶναι ὁ τόπος, σύμφωνα μέ τή Βιβλική διήγηση, ὅπου ὁ Ἅγιος Θεός «ἐν ὁρισμένῳ χρόνῳ» ἔδειξε παραδειγματικά τήν ἀποστροφή Του στή βδελυρή διαστροφή τῆς φύσεως, διά τῆς ἀρσενοκοιτίας. Σύμφωνα μέ τή διήγηση τοῦ Βιβλίου τῆς Γενέσεως, μετά τήν φιλοξενία, τήν ὁποία παρεῖχε ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ στούς τρεῖς ἀγγέλους, «παρά τήν δρῦν Μαμβρῆ» , οἱ δύο ἄγγελοι συνεχίζουν τήν πορεία τους γιά νά διαπιστώσουν τήν ἀλήθεια ἤ μή τῶν λεγομένων περί τῶν Σοδόμων. Εἶναι χαρακτηριστική ἡ διατύπωση τῆς θείας Γραφῆς:
«Κραυγή Σοδόμων καί Γομόρρας πεπλήθυνται πρός με, καί αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα, καταβάς οὖν ὄψομαι εἰ κατά τήν κραυγήν αὐτῶν τήν ἐρχομένην πρός με συντελοῦνται, εἰ μή δέ ἵνα γνῶ» .
Οἱ ἄγγελοι φθάνουν ἀργά στά Σόδομα καί προσκαλοῦνται ἀπό τόν Λώτ νά φιλοξενηθοῦν στήν οἰκία του, ὅπως καί ἔγινε, κατόπιν τῆς ἐπιμόνου παρακλήσεώς του. Μόλις νύχτωσε, οἱ ἄνδρες τῶν Σοδόμων «ἀπό νεανίσκου ἕως πρεσβυτέρου», περικύκλωσαν τήν οἰκία τοῦ Λώτ καί ἄρχισαν νά ἀπαιτοῦν ἀπό αὐτόν, νά τούς παραδώσει τούς δύο νέους (τούς ἀγγέλους μέ ἀνθρώπινη μορφή ὅπως παρουσιάσθηκαν) προκειμένου νά ἔρθουν σέ σαρκική μίξη με αὐτούς. Ἡ μετάφραση τῶν Ο΄ τό διατυπώνει ὡς ἐξῆς: «ποῦ εἰσιν οἰ ἄνδρες οἱ εἰσελθόντες πρός σέ τήν νύκτα; ἐξάγαγε αὐτούς πρός ἡμᾶς ἵνα συγγενόμεθα αὐτοῖς» .
Ὁ Λώτ μπροστά στήν ἐπιμονή τους πρότεινε νά μήν πειράξουν τούς ἄνδρες, ἀλλά νά τούς παραδώσει τίς δύο θυγατέρες του, ὥστε νά ἐκτονωθεῖ ἡ μανιώδης ἐπιθυμία τους. Ἐκεῖνοι ἀντέδρασαν καί τόν ἀπείλησαν ὅτι θά τόν κακοποιήσουν, λέγοντάς του μάλιστα ὅτι εἶναι ξένος στόν τόπο τους καί δέν δικαιοῦται νά τούς κρίνει. (Ἡ ξενοφοβία τούς ἔλειπε)! Κατόπιν, οἱ δύο ἄγγελοι ἔβαλαν τόν Λώτ μέσα στό σπίτι του καί ἀμέσως, κατά τή Βιβλική διήγηση, χτύπησαν μέ τύφλωση τούς ἀχρείους Σοδομίτες, «ἐπάταξαν ἀορασίᾳ ἀπό μικροῦ ἕως μεγάλου» , ὥστε νά μήν μποροῦν νά κινηθοῦν περαιτέρω. Τήν ἑπομένη ἡμέρα, ὁ Λώτ μέ τήν οἰκογένειά του ἀναχωρεῖ ἀπό τά Σόδομα μέ τήν ὑπόδειξη τῶν ἀγγέλων καί στή συνέχεια λαμβάνει χώρα ἡ καταστροφή καί ἐξαφάνιση τῶν Σοδόμων, ὅπως γνωρίζουμε. Στήν περιοχή αὐτή πλέον, τή νεκρά θάλασσα, δέν ὑπάρχει ζωή ἐμβίου ὄντως.
Στό σημεῖο αὐτό πρέπει νά σημειωθεῖ τό ἑξῆς. Στήν Παλαιά Διαθήκη παρατηρεῖται μιά ἀνακύκλιση γεγονότων. Πτώσεις, λατρεία τῶν εἰδώλων, ὡς καί ἄλλες ποικίλες ἁμαρτίες λάμβαναν χώρα στόν λαό τοῦ Ἰσραήλ. Ὑπῆρχε, ὅμως, καί ἡ μετάνοια καί ἡ συγχώρηση, πού παρεῖχε ὁ Θεός. Αὐτά συνέβαιναν κατ᾿ ἐπανάληψη. Ἐντούτοις, σέ ὅλες τίς πτώσεις τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ ἐμφαίνεται καί ἐκφράζεται ἡ θεία Φιλανθρωπία, ἡ συγχώρηση, ἡ ἐπιείκεια ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Μόνο σέ μία περίπτωση βλέπουμε τήν παραδειγματική τιμωρία καί αὐτή εἶναι ἡ περίπτωση τῶν Σοδόμων, ὅπου «αὐθωρί» ἔπεσε «πῦρ ἐξ οὐρανοῦ»! Τό Ἁγιογραφικό κείμενο λέγει:
«Καί Κύριος ἔβρεξεν ἐπί Σόδομα καί Γόμοῥῤα θεῖον, καί πῦρ παρά Κυρίου ἐξ οὐρανοῦ καί καττέστρεψε τάς πόλεις ταύτας καί πᾶσαν τήν περίχωρον καί πάντας τούς κατοικοῦντας ἐν ταῖς πόλεσι καί τά ἀνατέλοντα ἐκ τῆς γῆς» .
Στή Βιβλική Παράδοση, οἱ ἀναφορές στό γεγονός τῆς ἀρσενοκοιτίας εἶναι στό Βιβλίο τοῦ Λεϋιτικοῦ. Ἐκεῖ σαφέστατα λέγεται ὅτι, «μετά ἀνδρός οὐ κοιμηθήσῃ κοίτην γυναικείαν, βδέλυγμα γάρ ἐστι» . Συναφής μέ τήν ἀνωτέρω εἶναι καί ἄλλη ἀναφορά, ἡ ὁποία μάλιστα μᾶς πληροφορεῖ καί γιά τή θανατική καταδίκη τῶν ἀρσενοκοιτῶν, σύμφωνα μέ τόν παλαιό νόμο: «Ὅς ἄν κοιμηθῇ μετά ἄρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα ἐποίησαν ἀμφότεροι, θανάτῳ θανατούσθωσαν, ἔνοχοι γάρ εἰσιν» . Στό βιβλίο τοῦ Ἰεζεκιήλ, ὅπως καί στούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας (ἱ. Χρυσόστομος) ἀναφέρεται ὅτι ἡ αἰτία τῆς παραδειγματικῆς καταδίκης τῶν Σοδόμων δεν ἦταν ἁπλῶς τό πάθος τῆς ἀρσενοκοιτίας, ἀλλά ἡ ὑπερηφάνεια τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, πού διέπρατταν ὅ,τι διέπρατταν καί τό διατυμπάνιζαν, δηλαδή «καμάρωναν» γιά τή στάση τους καί τή διαστροφή τους.
Αὐτό ἐπέπρωτο νά ἐπαναληφθεῖ σήμερα, χιλιάδες χρόνια μετά ἀπό τό γεγονός τῆς τιμωρίας τῶν Σοδόμων, ὅπου βλέπουμε αὐτές τίς ἀνεκδιήγητες «παρελάσεις τῆς ὑπερηφανίας» πού πραγματοπιοῦνται τούς καλοκαιρινούς μῆνες, γιά νά μαρτυροῦν τρανότατα τή φοβερή σήψη καί ἀπροκάλυπτη αἰσχύνη, πού ὑπερβαίνει αὐτή τῶν Σοδόμων, στήν παλαιά ἐποχή. Ἐπιπλέον, στό Β΄ Βασιλειῶν ὑπάρχει ἀναφορά στήν καταστροφή τῶν Σοδόμων μέ τά ἑξῆς λόγια: «Καί κατεκρήμνισε τούς οἶκους τῶν σοδομιτῶν, τούς ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Κυρίου» . Ὑπάρχουν καί ἄλλες ἀναφορές σέ ἄλλα Βιβλία τῆς Π.Δ. στήν καταστροφή τῶν Σοδόμων, πού ἀποτελεῖ μιά διαχρονική ὑπόμνηση περί τῆς κατακεκριμμένης παρανόμου καί παρά φύσιν μίξεως.
Γ. Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΠΕΡΙ ΑΡΣΕΝΟΚΟΙΤΙΑΣ
Λέγεται κατ᾿ αὐτάς ὅτι δέν ὑπάρχει ἀναφορά στή Σοδομική ἁμαρτία ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό. Δέν εἶπε κάτι γιά τό ζήτημα αὐτό ὁ Χριστός καί δέν ὑπάρχει σχετική ἀναφορά, ἀλλά μόνο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μίλησε γιά τήν ἀσέλγεια καί γιά τά παρά φύσιν ἁμαρτήματα. Ὅμως, καί ὁ Ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ἀνάφερε τήν τιμωρία τῶν Σοδόμων, θέτοντας αὐτήν μάλιστα στή σύγκριση μέ τήν ἁμαρτία τῶν ἀνθρώπων τῆς πόλεως πού δέν θά δεχθεῖ τούς ἁγίους του Μαθητές καί Ἀποστόλους. Μέτρο σύγκρισης τῆς πτώσεως εἶναι ἡ ἀρσενοκοιτία. Στά Σόδομα ὑπάρχει κορύφωση τῆς ἁμαρτίας, καί γι᾿ αὐτό ἀναφέρει ὁ Χριστός τήν περίπτωση τῶν Σοδόμων καί ὄχι κάποια ἄλλη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Λέγει, λοιπόν, ὅτι μεγαλύτερη θά εἶναι ἡ τιμωρία τῶν ἀρνητῶν τοῦ Εὐαγγελίου. Διαβάζουμε ἐν προκειμένῳ στό Κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο: «Ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἀνεκτότερον ἔσται γῆ Σοδόμων καί Γομόρρας ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἤ τῇ πόλει ἐκείνῃ» .
Ὑπάρχει, ὅμως, κάτι σημαντικότερο ἀπό αὐτήν τήν ἀναφορά τοῦ Κυρίου. Αὐτό εἶναι γνωστή ἡ ἐπισήμανση τοῦ θείου Διδασκάλου, ὅτι καί ἄν ἀκόμη «ἐμβλέψει», ἄν δεῖ ὁ ἄνθρωπος μέ ἐμπαθῆ διάθεση μία γυναῖκα, «ἤδη ἐμοίχευσε ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ» ! Ὅταν, λοιπόν, ὁ Χριστός, κατακρίνει την ἁμαρτία στό ἐπίπεδο ἀκόμη τοῦ λογισμοῦ, ὅταν ψέγει τήν ἐμπαθῆ ὅραση καί τόν πονηρό λογισμό, πού εἶναι τό λιγώτερο, ἀφοῦ ἀποτελοῦν προστάδια τῆς διαπράξεως τῆς ἁμαρτίας, αὐτό δέν φανερώνει διαυγέστατα πόσο φοβερή θεωρεῖ ὁ Κύριος τήν διάπραξη τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων, καί μάλιστα τῶν παρά φύσιν, δηλ. τοῦ σοδομισμοῦ;
Κατόπιν, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τό «στόμα τοῦ Χριστοῦ», ὅπως ἔχει ἀποκλιθεῖ, διαγράφοντας τίς συνέπειες τῆς ἀρνήσεως τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ ἀπό τούς ἀνθρώπους καί τῆς ἀλλοτριώσεώς τους ἀπό Αὐτόν, θά μιλήσει γιά τήν πορεία τους κατά τίς ὑπαγορεύσεις τοῦ ἀδύναμου νοός τους. Στήν πρός Ρωμαίους ὁ Παῦλος περιγράφει τήν ἐγκατάλειψη τῶν ἐκπεσόντων ἀπό τόν Θεό, ὁ Ὁποῖος τούς παραδίδει στίς ἐπιθυμίες τῶν καρδιῶν τους, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀκαθαρσία τοῦ σώματος αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι ἀντάλλαξαν τήν ἀλήθεια μέ τό ψεῦδος καί λάτρευσαν τήν κτίση, ἀντί γιά τόν Κτίστη. Ἔπειτα ἀναφέρεται καθαρά στήν ὁμοφυλοφιλία ἀνδρῶν καί γυναικῶν. Τό σχετικό παράθεμα ἔχει ὡς ἑξῆς:
«Διό καί παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τά σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς, οἵτινες μετήλλαξαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καί ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρά τόν κτίσαντα, ὅς ἔστιν εὐλογητός εἰς τούς αἰῶνας· ἀμήν. Διά τοῦτο παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς πάθη ἀτιμίας. Αἵ τε γάρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν, ὁμοίως δέ καί οἱ ἄρσενες ἀφέντες την φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τήν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καί τήν ἀντιμισθίαν ἥν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες. Καί, καθώς, οὐκ ἐδοκίμασαν τόν Θεόν ἔχειν ἐν ἐπιγνώσει, παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς ἀδόκιμον νοῦν, ποιεῖν τά μή καθήκοντα» . Τό σκεῦος τῆς ἐκλογῆς τοῦ Θεοῦ, ὁ Μέγας Παῦλος, μέ πολύ ρωμαλέο καί ξεκάθαρο τρόπο στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή του θά διατυπώσει τήν ἀλήθεια ὅτι δέν σώζονται καί δέν κληρονομοῦν Βασιλεία Θεοῦ (ἐννοεῖται ἄνευ μετανοίας), οἱ περιπίπτοντες σέ τέτοια ἁμαρτήματα, ἀλλά καί σέ ἄλλα πού καταθέτει.
«Μή πλανᾶθαι· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοί οὔτε μαλακοί οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» .
Στήν Καθολική Ἐπιστολή τοῦ Πέτρου κατατίθεται ἡ μαρτυρία και το «ἠχηρό μήνυμα», ὅτι ἐάν τίς πόλεις τῶν Σοδόμων και τῆς Γομόρρας ὁ Θεός μετέβαλε στάχτη και κατεδλικασε να μένουν διαπαντός κατεστραμμένες, τίς ἔθεσε φοβερό παράδειγμα στούς ἀνθρώπους ἐκείνους, οἱ ὁποίοι στό μέλλον θα ζοῦσαν ἀσεβῶς. «Καί πόλεις Σοδόμων καί Γομόρρας τεφρώσας καταστροφῇ κατέκρινεν, ὑπόδειγμα μελλόντων ἀσεβεῖν τεθεικώς» .
Ἐπιπλέον, στήν Καθολική Ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Ἰούδα, ἀφοῦ ὁμιλεῖ γιά τήν διά θαυμάτων σωτηρία τῶν Ἰουδαίων ἀπό την γῆ τῆς Αἰγύπτου, κάνει λόγο καί γιά τήν τιμωρία ἐκείνων πού δέν πίστευσαν στόν Θεό καί κατεδικάσθηκαν νά πεθάνουν στήν ἔρημο, χωρίς νά εἰσέλθουν στή γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Κατόπιν λέγει, ὅτι καί γιά τούς ἀγγέλους «τούς μή τηρήσαντας τήν ἑαυτῶν ἀρχήν, ἀλλά ἀπολιπόντας τό ἴδιον οἰκητήριον» (ἐννοεῖ τόν Ἑωσφόρο καί τούς σύν αὐτῷ ἐκπεσόντας), ἔχει φυλάξει γιά αἰώνια δεσμά μέσα στό πνευματικό σκότος, «εἰς κρίσιν μεγάλης ἡμέρας δεσμοῖς ἀϊδίοις ὑπό ζόφον τετήρηκεν». Καί στόν ἀμέσως ἑπόμενο στίχο, συνδέοντας μέ τά προηγούμενα, θά ἀναφερθεῖ στήν τιμωρία τῶν Σοδόμων, ὡς ἑξῆς: «ὡς Σόδομα καί Γόμορρα καί αἱ περί αὐτάς πόλεις τόν ὅμοιον τούτοις τρόπον ἐκπορνεύσασαι καί ἀπελθοῦσαι ὁπίσω σαρκός ἑτέρας πρόκεινται δεῖγμα (= εἶναι ἐνωπιόν μας παράδειγμα), πυρός αἰωνίου δίκην ὑπέχουσαι» .
Στό τελευταῖο Βιβλίο τῆς Κ. Δ., τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου, γίνεται λόγος γιά τούς δειλούς, τούς ἀπίστους καί τούς βδελυρούς («καί ἐβδελυγμένοις») καί φονεῖς καί πόρνους καί εἰδωλολάτρες καί ὅσους ἀγάπησαν τό ψεῦδος, τά ἔργα τῆς ἁμαρτίας. Γι᾿ αὐτούς, λέγει, ἔχει ἑτοιμασθεῖ ὁ τόπος «ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καιομένῃ ἐν πυρί και θείῳ, ὅ ἐστιν ὁ θάνατος ὁ δεύτερος» . Οἱ Σοδομῖτες, λοιπόν, ἄν δέν δείξουν ἔργα ἁμαρτίας, δηλ. ἀποχή ἀπό τήν βδελυρά πράξη τῆς άρσενοκοιτίας, καταδικάζονται στήν αἰώνια Κόλαση. Εἶναι εὔδηλο, ὅτι ὅσοι σήμερα τούς νομιμοποιοῦν, θά ὑποστοῦν βαρυτέρα τιμωρία. Ὁ Θεός δέν ψεύδεται
Ὅλα τά ἀνωτέρω, ἀφήνουν παγερά ἀδιάφορους τούς κρατικούς, οἱ ὁποῖοι κατοχυρώνουν νομικά τήν παρά φύσιν ἀσέλγεια. Καί μᾶς λέγουν κομπάζοντας: Δέν νομοθετεῖτε ἐσεῖς ὡς Ἐκκλησία, ἀλλά ἐμεῖς νομοθετοῦμε». Βεβαίως, ἐσεῖς νομοθετεῖτε, ἀλλά ἐμεῖς γνωρίζουμε καλά τί αἴσχη νομοθετεῖτε! Καί ἄς ἀφήσουν οἱ διάφοροι τά «μαθήματτα ἀγάπης» πρός τήν Ἐκκλησία, πού κάνουν μέσα ἀπό τίς τηλεοπτικές ἐκπομπές, διότι ἡ ἀγάπη δέν εἶναι ἀφηρημένη ἀγαπολογία, οὔτε ἀνεξάρτητη ἀπό τήν ἀλήθεια!
2) Η ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΣΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΣΕΝΟΚΟΙΤΙΑΣ
Ἀρκετές εἶναι οἱ πατερικές ἀναφορές στή διαστροφική συμπεριφορά τῶν κατοίκων τῶν Σοδόμων, ἀλλά καί στίς ἄλλες, ποικίλες πτώσεις καί ἁμαρτίες τους. Εἶναι γεγονός, ὅτι «ἡ εὐμάρεια τῶν κατοίκων τῆς πενταπόλεως, μέ κέντρο τά Σόδομα, εἶχε ὁδηγήσει τούς ἀνθρώπους σέ μία ἀσύδοτη συμπερφορά, πού εἶχε ὡς χαρακτηριστικό τόν πανηδονισμό μέ κάθε πιθανή ἔκφανση. Δέν ἀρκοῦνταν στίς γνωστές ἁμαρτίες, ἀλλά ἐφεύρισκαν νέες, παράξενες καί ἀφύσικες γιά τήν ἀνθρώπινη φύση, ἁμαρτωλες πρακτικές» .
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἐν προκειμένῳ θά σημειώσει: «Ἐννόησόν μοι τά Σόδομα καί τά Γόμορρα. Ἐκείνη δέ ἡ χώρα δι᾿ οὐδεμίαν ἑτέραν ἁμαρτίαν τοσαύτην ἔδωκε δίκην, ἤ ὅτι παρανόμως εἰσήγαγον μίξεις οἱ τάς πόλεις οἰκήσαντες ἐκείνας, καί ἀθέσμους ἔρωτας, καί τούς τῆς φύσεως νόμους ἐκ βάθρων ἀνέτρεψαν» . Ὄντως ἡ εὐμάρεια τῶν ἀγαθῶν, ἡ τρυφηλή ζωή, ἡ πλεονεξία καί ἄλλες ἁμαρτίες, μποροῦν νά ὁδηγήσουν σέ πτώσεις σαρκικές πάσης φύσεως. Γι᾿ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ἡ Ἐκκλησία προτείνει τό ἀσκητικό φρόνημα, τήν ἐγκράτεια, τήν ὀλιγάρκεια τῶν ἀγαθῶν, ἀλλά κυρίως τήν «μετάθεση» τοῦ νοῦ καί τοῦ φρονήματος πρός τά πνευματικά καί αἰώνια ἀγαθά. Ὁ μεγάλος Οἰκουμενικός Διδάσκαλος κάνει λόγο στό ἀνωτέρω παράθεμα γιά τήν ἐκ βάθρων ἀνατροπή τῶν νόμων τῆς φύσεως ἐκ μέρους τῶν Σοδομιτῶν. Αὐτή ἡ ἐκ βάθρων ἀνατροπή τῶν φυσικῶν νόμων, αὐτή ἡ τεράστια διαστροφή, ἔμελε σήμερα στήν περίοδο τῆς Καινῆς Διαθήκης, τήν περίοδο τῆς Χάριτος καί τοῦ φωτός τῆς ἀληθείας, νά τύχει νομιμοποιήσεως ἀπό ἀθέους ἐκκλησιομάχους καί Θεομάχους κοσμικούς ἄρχοντες.
Πρίν τόν ἱ. Χρυσόστομο, ὡστόσο, ἀναφορά στούς Σοδομῖτες εἶχε γίνει καί ἀπό τόν Ὠριγένη, κυρίως στά αἴτια τῆς μεγάλης πτώσεως τῶν κατοίκων τῆς Πενταπόλεως. Ὁ Ὠριγένης, προκειμένου νά στηλιτεύσει τήν ὑπεροψία τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, θά κάνει μιά τυπολογική καί ταυτόχρονα ἀλληγορική ἑρμηνεία τῶν Σοδόμων, καί θά γράψει ὅτι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία, ἡ ὑπερηφάνεια, πού εἶναι τό πάθος τοῦ διαβόλου, εἶχε κυριεύσει τούς κατοίκους τῆς πόλεως αὐτῆς. «Σόδομα σύμβολον τῆς πρακτικῆς κακίας, ἤτοι τῆς διά σαρκός ἁμαρτίας. Αὕτη καί αἱ θυγατέρες αὐτῆς. Θυγατέρες Σοδόμων εἰσί ψυχαί μή μαθοῦσαι ὅτι, Πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτόν ταπεινωθήσεται. Θυγατέρες αὐτῆς τάς λοιπάς λέγει πόλεις. Τηρῶν ἐν τῇ Γραφῇ τήν διαφοράν τῶν ἁμαρτημάτων, μικρῶν τε καί μεγάλων, τό ἀκρότατον τῆς κακίας, ὑπερηφανία ἐστι, τό πάθος τοῦ ἀρχεκάκου· εἰς ἥν οἱ Σοδομίται φαίνονται· καί τοῦτο ζήτει» .
Θά ἐπιστρέψουμε, ὅμως, στόν μεγάλο Πατέρα καί Διδάσκαλο, Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, τόν διδάσκαλο τῆς ἀρετῆς, ἀλλά καί καυστικό κριτή τῆς κακίας, ὥστε, νά δοῦμε μέσα ἀπό κείμενά του πῶς χαρακτηρίζεται αὐτή ἡ ἴδια βδελυρή πράξη τῆς ἀρσενοκοιτίας στήν Παττερική Γραμματεία. Θά παραθέσουμε ἐλάχιστα ἀποσπάσματα ἀπό τήν ἑρμηνεία του στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή τοῦ Παύλου, στήν ὁποία ὁ δεινός ἑρμηνευτής του ἀφιερώνει 33 ὁμιλίες. Στήν Ε΄ ὁμιλία του ὁ ἱερός Πατήρ προβαίνει στήν ἑρμηνεία τῶν ἀποστολικῶν στίχων: «Διά τοῦτο παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς πάθη ἀτιμίας. Αἵ τε γάρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν, ὁμοίως δέ καί οἱ ἄρσενες ἀφέντες τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τήν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καί τήν ἀντιμισθίαν ἥν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες».
Ὁ ἱ. Χρυσόστομος, στήν ἑρμηνεία τοῦ στίχου «οἱ ἄρσενες ἀφέντες τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους», θά ὑπογραμμίσει, ὅτι «τά παρά φύσιν (πάθη) εἶναι πιό δύσκολα καί πιό δυσάρεστα, ὥστε θά μποροῦσε νά πεῖ κανείς πώς οὔτε ἠδονή ἔχουν, γιατί ἡ γνήσια ἠδονή εἶναι φυσική. Ἀλλ᾿ ὅταν ὁ Θεός μᾶς ἐγκαταλείπει, τά πάντα γίνονται ἄνω κάτω. Γι᾿ αὐτό δέν ἦταν μόνο τό δόγμα σ᾿ αὐτούς σατανικό, ἀλλά καί ἡ ζωή τους διαβολική» .
Σύμφωνα μέ τόν ἱ. Χρυσόστομο, ἡ ἀλλαγή τῆς φυσικῆς χρήσεως τοῦ φύλου στήν παρά φύσιν εἶναι «πάθος ἀτιμίας», ὅπως ἤδη τό διατυπώνει ὁ Παῦλος. Αὐτοί πού διαπράττουν αὐτά τά «ἄτιμα» πάθη, ἔχουν φθάσει σέ μιά ἀλλόκοτη λύσσα, «πρός τήν ἀλλόκοτον ταύτην λύσσαν ἐξώκυλαν», σημειώνει ὁ ἱ. Χρυσόστομος, καί τοῦτο διότι ἄφησαν τή φυσική ἀπόλαυση καί ἦλθαν στήν παρά φύση, καί ἔχουν προσβάλλει καί τήν ἴδια τή φύση.
Ἐπίσης, στήν ἑρμηνεία τοῦ στίχου τοῦ Παύλου: «ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν», ὁ θεορρῆμων Ἰωάννης θά σχολιάσει ὡς ἑξῆς:
«Πρόσεχε ὅμως πῶς καί μέ ἔμφαση χρησιμοποιεῖ τίς λέξεις. Γιατί, δέν εἶπε ὅτι ἀγάπησαν καί ἐπεθύμησαν ὁ ἕνας τόν ἄλλο, ἀλλά <Κάηκαν ἀπό ἐπιθυμία μεταξύ τους>. Βλέπεις ὅτι τό πᾶν τῆς ἐπιθυμίας προέρχεται ἀπό τήν πλεονεξία, ἐπειδή δέν ἀνέχεται νά μένει μέσα στά δικά της ὅρια; Γιατί, καθετί πού ξεπερνᾶ τούς νόμους πού ὅρισε ὁ Θεός, ἐπιθυμεῖ πράγμτα ἀλλόκοτα καί ὄχι τά νόμιμα…Μή νομίσεις, λοιπόν, λέγει, ὅτι ἐπειδή ἄκουσες πώς κάηκαν, ἡ ἀρρὠστεια ὀφείλεται μόνο στήν ἐπιθυμία· γιατί πραγματικά τό περισσότερο μέρος ὀφείλεται στήν ἀδιαφορία πού ἄναψε τήν ἐπιθυμία… Γιατί πραγματικά, καί τή φύση ντρόπιασαν καί τούς νόμους καταπάτησαν» .
Σύμφωνα μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁμοφυλοφιλία ἀποτελεῖ αἰσχύνη τῆς φύσεως καί καταπάτηση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Καί σύμφωνα μέ τόν ἑρμηνευτή τοῦ Παύλου, ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, ἡ ἀρσενοκοιτία ἀποτελεῖ καί τήν ἐσχάτη καί τήν βδελυρωτάτη μορφή πορνείας. Ἡ πορνεία, γράφει ὁ ἱ. Χρυσόστομος, εἶναι «εἰ καί παράνομος, ἀλλά κατά φύσιν ἡ μίξις». Στήν ὁμοφυλοφιλία ὅμως, ἡ μίξη εἶναι «καί παράνομος καί παρά φύσιν» .
Ὁ χρυσορρόας Πατήρ δέν διστάζει νά χρησιμοποιήσει ἀκόμη βαρύτερους χαρακτηρισμούς γιά τήν ἀρσενοκοιτία γράφοντας ὅτι εἶναι «δολοφονία ψυχῆς καί σώματος», «ὕβρις», «μανία», «προδοσία» κ.ἄ. Ὑπογραμμίζει μάλιστα στήν Δ’ Ὁμιλία του στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή τοῦ Παύλου, ὅτι ἡ ἀσέβεια τῶν εἰδωλολατρῶν ἔγινε ἡ αἰτία καί τῆς διαστροφῆς τῆς φύσεως. Ἡ εἰδωλολατρεία συνυφαζόταν μέ τίς παρά φύσιν ἁμαρτίες, ὅπως ἤδη ἐλέχθη. Ἐδῶ θά πρέπει νά σημειωθεῖ, ὅτι ἡ αἰτία τῶν σχετικά λίγων ἀναφορῶν τῆς Καινῆς Διαθήκης στήν ἀρσενοκοιτία εἶναι ὅτι ἡ ἁμαρτία καί κακίστη συνήθεια αὐτή ἀνῆκε στούς εἰδωλολάτρες καί ἤδη εἶχε γίνει λόγος περί ἀρσενοκοιτίας στό Νόμο, στήν Παλαιά Διαθήκη. Ὡς ἐκ τούτου, δέν θεωρήθηκε ἴσως ἀπαραίτητο νά τονισθεῖ πάλι τό ζήτημα αὐτό στούς μονοθεϊστές Ἰουδαίους, ὅτι δηλαδή θά ἔπρεπε νά ἀπέχουν ἀπό τίς συνήθειες τῶν ἐθνικῶν εἰδωλολατρῶν .
Ἐν τούτοις, στήν ἐποχή τῆς Χάριτος καί τοῦ φωτός τοῦ Εὐαγγελίου, οἱ ἄνθρωποι προτίμησαν τό ἔρεβος τῆς ἁμαρτίας, ὥστε νά πλεονάζει σήμερα στόν δίσμοιρο κόσμο μας ἡ φαυλότητα, ἡ ἀσέλγεια, «ὅ,τι αἰσχρόν ἐστι καί λέγειν»…
3) ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΣΟΔΟΜΙΚΩΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΩΝ
Ἡ Κανονική Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, τό Κανονικό Δίκαιο, ἐπιβάλλει πολύ αὐστηρά ἐπιτίμια στούς ὑποπίπτοντες, μεταξύ ἄλλων, καί στά σαρκικά πάθη αὐτοῦ τοῦ εἴδους, ἀλλά καί ἔτι πλέον βαρύτερα. Ἐννοεῖται βεβαίως, πώς ὁ χαρακτῆρας τῶν ἱερῶν Κανόνων εἶναι θεραπευτικός. Οἱ ἱ. Κανόνες στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκκλησία εἶναι φάρμακα ἰαματικά τῆς πολυμόρφου νόσου τῆς ἁμαρτίας, καί τοῦτο εἶναι γνωστό, καί περιττό νά ἀναλυθεῖ ἐδῶ. Ἐν προκειμένῳ, περί τῆς μεγάλης νόσου τῆς ἀρσενοκοιτίας, ὁ Μέγας Βασίλειος ἀναφέρεται στόν Ζ΄ ἱερό Κανόνα του, ἀπαριθμῶντας μάλιστα αὐτήν ὡς πρώτη ἀπό ἄλλα πολλά ἁμαρτήματα:
«Ἀῤῥενοφθόροι, καί ζωοφθόροι, καί φονεῖς, καί φαρμακοί, καί μοιχοί, καί εἰδωλολάτραι, τῆς αὐτῆς καταδίκης εἰσιν ἠξιωμένοι» .
Ὁ Μ. Βασίλειος ὁρίζει ὡς ἐπιτίμιο γιά τούς ἀρσενοκοίτες 30 ἔτη ἀποχῆς ἀπό τό μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας, δηλ. ἀπό τή θεία Μετάληψη τῶν Τιμίων Δώρων . Πρέπει, βεβαίως, νά σημειωθεῖ, ὅτι ὁ Ἱεράρχης τῆς Καιαρείας, στόν ἐν λόγῳ ἱ. Κανόνα δέν κάνει λόγο ἁπλῶς γιά τήν ἀρσενοκοιτία, ἀλλά καί γιά τήν προαγωγή τῆς ἀνόμου μίξεως, γι᾿ αὐτό καί χρησιμοποιεῖ τόν χαρακτηρισμό «ἀρενοφθόροι», ἐννοῶντας τούς προαγωγούς τῆς «φθορᾶς», τῆς παρά φύσιν ἁμαρτίας. Καί ὅπως εἶναι φυσικό, τό ἐπιτίμιο εἶναι βαρύτατο. Ὁ ἴδιος Πατήρ, στόν 62ο Κανόνα (ΞΒ΄) ἀναφέρεται συγκεκριμένα στούς ἀρσενοκοίτες, ὁρίζοντας ὡς ἐπιτίμιο τήν ἀποχή 15 ἐτῶν ἀπό τήν Εὐχαριστιακή μετοχή, πού εἶναι τό ἐπιτίμιο, τό ὁποῖο ἐπιβάλλεται στούς μοιχούς: «Ὁ τήν ἀσχημοσύνην ἐν τοῖς ἄῤῥεσιν ἐπιδεικνύμενος, τῷ χρόνῳ τοῦ ἐν τῇ μοιχείᾳ παρανομοῦντος οἰκονομηθήσεται» .
Ἀκολούθως, καί ὁ αὐτάδελφος τοῦ Μ. Βασιλείου, ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης στόν Δ΄ Κανόνα του (Κανονική Ἐπιστολή, ὅπως λέγεται), ὁμιλεῖ μεταξύ ἄλλων καί περί τῆς «κατά τοῦ ἄῤῥενος λύσσης» , δηλ. τῆς ἀρσενοκοιτίας, ὁρίζοντας στούς παραβάτες τό ἐπιτίμιο τῶν 18 ἐτῶν ἀποχῆς ἀπό τήν θ. Κοινωνία . Θεωροῦμε σκόπιμο, ὅμως, νά ἐπιστρέψουμε στον Μ. Βασίλειο και να δοῦμε ἕνα παράθεμα ἀπό τήν ὑποσημείωση στήν ἑρμηνεία τοῦ Ζ΄ Κανόνος, πού παρουσιάζει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ σοφώτατος ἑρμηνευτής τῶν ἱ. Κανόνων. Μετά τήν ἑρμηνεία, ὁ Διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας Νικόδημος, σημειώνει τά ἑξῆς λίαν ἀξιοπρόσεκτα γιά τό θέμα πού ἐξετάζουμε. Στό ἐν λόγῳ κείμενο, μεταξύ ἄλλων θά πληροφορηθοῦμε, ὅτι ἡ ἀρσενοκοιτία ἦταν ἁμάρτημα τιμωρητικό καί ἀπό τόν πολιτειακό (τότε) νόμο, καί μάλιστα μέ θάνατο.
«Τόσον δέ φοβερόν πρᾶγμα εἶναι ἡ ἀρσενοκοιτία, καθώς στοχάζεται ἕνας διδάσκαλος, ὥστε ὁποῦ ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἠθέλησε νά καταβῇ προσωπικῶς διά νά ἰδῇ ἄν τῇ ἀληθείᾳ ἐνεργεῖται τοιαύτη ἁμαρτία, ὡσάν νά μήν ἐπίστευε καλά, ἄν ἦτο δυνατόν νά εὑρεθῇ ἐπάνω εἰς τήν γῆν μία τοιαύτη τερατώδης κακία. Οὕτω γάρ ἔλεγε διά τούς ἀρσενοκοίτας Σοδομίτας. <Καταβάς οὖν ὄψομαι, εἰ κατά τήν κραυγήν αὐτῶν τήν ἐρχομένην πρός με συντελοῦνται, εἰδέ μή ἵνα γνῶ> (Γενέσ. ιγ΄, 13). Ὁ δέ Ἅγιος Ἱερώνυμος λέγει, ὅτι διά μόνην την ἁμαρτίαν αὐτήν ἀργοπόρησεν εἰς τόσας χιλιάδας χρόνους νά γένῃ ἄνθρωπος ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ· διά τοῦτο καί οἱ εὐεβεῖς Βασιλεῖς εἰς τόν θεῖον τοῦτον νόμον ἀκολουθοῦντες, ἐθανάτωναν τούς ἀρσενοκοίτας» .
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ἀναφέρεται στόν Ἰουστινιανό, τόν Μ. Θεοδόσιο καί ἄλλους αὐτοκράτορες, οἱ ὁποῖοι, σύμφωνα μέ τήν ἰσχύουσα τότε νομοθεσία, ὅριζαν τόν θάνατο τῶν ἀρσενοκοιτῶν. Δέν ζεῖ στήν ἐποχή μας ὁ ἅγιος Νικόδημος, πού ἀναφέρει τά ἀνωτέρω, ὥστε νά τοῦ καταλογίσουν οἱ σημερινοί «προοδευτικοί» ρατσισμό, ἀνελευθερία, ἄρνηση τοῦ «δικαιωματισμοῦ», ἀσέβεια πρός τήν «ἑτερότητα» κ.τ.τ.
Στήν παροῦσα συνάφεια, ὅπου ἔγινε λόγος περί τῶν ἐπιτιμίων πού ἐπιβάλλει ἡ Ἐκκλησία διά τῶν πνευματικῶν πατέρων στούς ἁμαρτάνοντας, εἶναι ἀναγκαῖο νά τονισθεῖ, ὅτι ὁ πνευματικός πατέρας, ὁ ὁποῖος διακονεῖ τήν «ἰατρικήν ἐν Πνεύματι ἐπιστήμην» στό πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου νά θεραπεύσει τήν κάθε ψυχή ἀπό τή νόσο τῆς ἁμαρτίας, καθώς ἤδη ἐλέχθη, ἔχει τήν ἐξουσία τῆς συντμήσεως τοῦ χρόνου ἀποχῆς τοῦ ἁμαρτήσαντος ἀπό τή θεία Κοινωνία, ἀνάλογα μέ τίς συνθῆκες καί τήν μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου. Θά χρησιμοποιήσει δέ, ὁ πνευματικός πατήρ, τά «δύο εἴδη κυβερνήσεως τῆς Ἐκκλησίας», ὅπως ἐπισημαίνει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, πού εἶναι ἡ ἀκρίβεια καί ἡ οἰκονομία .
Εἶναι, ὡς γνωστόν, ἐξιδιασμένη ἡ πνευματική θεραπευτική, ὅπως εἶναι ἐξιδιασμένη ἡ ἰατρική θεραπευτική τῶν σωμάτων. Πάντοτε ὁ ποιμένας πρέπει νά λαμβάνει ὑπόψη του τήν ἀρχή τῆς ἐξατομικεύσεως, ἡ ὁποία βεβαίως ἀποτελεῖ τό κύριο γνώρισμα τῆς θεραπευτικῆς ἀγωγῆς. Αὐτό λαμβάνει χώρα καί στήν περίπτωση λαϊκῶν, ἤ μοναχῶν ὑποπιπτόντων στό ἁμάρτημα τῆς ἀρσενοκοιτίας. Ὅμως, ἄν ὑπάρχει περίπτωση κληρικῶν παντός βαθμοῦ, οἱ ὁποῖοι διαπράττουν τό φοβερό τοῦτο ἁμάρτημα τῆς παρά φύσιν διαστροφῆς, ἐκεῖ ἡ ἐπιτίμηση εἶναι διαφορετική. Ἡ ἀρσενοκοιτία εἶναι μέγα κώλυμα τῆς ἱερωσύνης καί ἄν μέν κάποιος ἔχει ὑποπέσει σ᾿ αὐτήν ὡς λαϊκός, δέν προβιβάζεται ποτέ στήν ἱερωσύνη. Ἄν δέ, συμβεῖ νά ἔχει ὑποπέσει ὡς κληρικός, τότε παύει νά λειτουργεῖ, διότι σύμφωνα μέ τούς ἱ. Κανόνες καθαιρεῖται. Αὐτό δέν ἀλλάζει, οὔτε χωρεῖ ἐκεῖ οἰκονομία! Μετάνοια γιά τόν κληρικό πού ὑποπίπτει στό πάθος αὐτό, εἶναι ἡ τάχιστη ἀπομάκρυνσή του ἀπό τό Ἅγιο Θυσιαστήριο τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά μήν καίγεται ἀπό τό «καταναλύσκον πῦρ» τῆς Θεότητος, ὅταν ἅπτεται τῶν Τιμίων Δώρων. Ἄν σύμφωνα μέ τούς ἱ. Κανόνες ἡ ὁ συγκυλισμός καί ἡ πορνεία εἶναι ἁμάρτημα καθαιρετικό , πολλῷ δέ μᾶλλον ἡ παρά φύσιν ἁμαρτία. Ἡ μετάνοια ἐκεῖ συνοδεύεται μέ τήν ἄμεση παύση τῆς ἱερατικῆς διακονίας. Γνωρίζουμε ὡστόσο καί τήν πρακτική τῶν Πατέρων ἐπ᾿ ἀυτοῦ. Εἶναι γνωστό, ὅτι στήν ἐποχή του ὁ ἱ. Χρυσόστομος, σέ κάποιες περιοδίες του καθήρεσε πολλούς ἀνηθίκους Ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς.
Ἡ Κανονική Παράδοση, λοιπόν, ἀποφαίνεται περί τῆς σοδομικῆς παρά φύσιν ἁμαρτίας, καθώς εἴδαμε καί ὁρίζει βαρύτατα ἐπιτίμια. Σέ κάθε περίπτωση, τά πάθη, ὡς ἐπίκτητα τῆς μεταπτωτικῆς ἀνθρώπινης φύσεως, ἀπαιτοῦν θεραπεία καί μεταμόρφωση – μεταστοιχείωση, προκειμένου ὁ ἄνθρωπος νά ἐλευθερωθεῖ ἀπό τίς ἐπαχθεῖς συνέπειες τῶν ἐνεργειῶν τους. Ἡ Ἐκκλησία ὡς «ἰατρεῖον πνευματικόν» , προσκαλεῖ ἀγαπητικά τόν ἁμαρτήσαντα ἄνθρωπο, νά συνειδητοποιήσει τήν πτώση καί τήν ἀσθένειά του καί νά προσέλθει στήν Ἐκκλησία, προκειμένου νά θεραπευθεῖ, ἀφοῦ ὁ ἐν αὐτῇ ἀεί ὑπάρχων Μέγας «ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν», Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, πάντοτε ἀναμένει…..
ΕΠΙΛΟΓΙΚΑ
ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ
Δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι τό πρῶτο θαῦμα, μᾶλλον τήν ἔναρξη τῶν θαυμάτων, τήν «ἀρχήν τῶν σημείων» ὁ ἔνσαρκος Λόγος, ὁ Κύριος καί Θεός μας «ἐποίησε» στόν ἐν Κανᾶ γάμο. Ἡ Ἐκκλησία εὐλογεῖ τόν γάμο, δείχνοντας ὅτι θέλημα τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ «ἔννομος συζυγία καί ἡ ἐξ αὐτῆς παιδοποιΐα» . Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι, σύμφωνα μέ τήν Ἀκολουθία τοῦ γάμου, «ὁ τοῦ μυστικοῦ καί ἀχράντου γάμου ἱερουργός καί τοῦ σωματικοῦ νομοθέτης». Αὐτός εὐλογεῖ καί θά εὐλογεῖ διά τῆς Ἐκκλησίας Του μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων τόν Ὀρθόδοξο, παραδοσιακό, ἐκκλησιαστικό γάμο, πού εἶναι «μυστήριον μέγα».
Μετά ἀπό 21 αἰῶνες ἀπό τή Σάρκωση τοῦ Θεανθρώπου Λυτρωτοῦ, ἔρχοντα ἄπιστοι καί ἄθεοι, ἀνερμάτιστοι καί κατευθυνόμενοι ἀπό διάφορα κέντρα, νά γκρεμίσουν τόν παραδοσιακό γάμο, μέ νέες διατυπώσεις καί πρακτικές. Πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι γενικά ὁ νομοθέτης δέν περιγράφει τήν ἔννοια τοῦ γάμου, ἀφοῦ ὁ γάμος δέν εἶναι νομική ἔννοια, ὅπως εἶναι λ.χ. ἡ μίσθωση, ἡ κυριότητα καί ἄλλες νομικές ἔννοιες. Ὁ νόμος βρῆκε τήν ἔννοια τοῦ γάμου, γι᾿ αὐτό καί περιορίσθηκε στόν καθορισμό μόνο τῶν ὅρων συνάψεως τοῦ γάμου. Τώρα, ὄμως, στό ἤδη ψηφισθέν νομοσχέδιο, γίνεται ἀπόπειρα μιᾶς νέας διατυπώσεως. Ἡ διατύπωση λέει ὅτι ὡς γάμος νοοεῖται καί ἡ σχέση μεταξύ ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου. Τό ἐπί τόσους αἰῶνες αὐτονόητο διαγράφεται ἀπό τούς σημερινούς νομοθέτες καί θεσμοθετεῖται τό ἀλλόκοτο.
Ἀρκετοί ἐκφράζουν τήν ἀπορία: Εἶναι δυνατόν, γιά κάποια ὀλίγα, 400, ὅπως ἔχει λεχθεῖ, «ζευγάρια» ὁμοφυλοφίλων, νά καταταράσσεται ὁλόκληρη ἡ Ἑλληνική κοινωνία; Ἀφοῦ ἀπό τό 2015 ἰσχύει γι᾿ αὐτούς τό Σύμφωνο συμβίωσης (ὅπως καί γιά ἑτερόφυλα ζευγάρια τό ἀνάλογο Σύμφωνο συμβίωσης πού ψηφίστηκε 2018), γιατί τώρα ζητοῦν τό «γάμο»; Ἡ ἀπάντηση εἶναι, ὅτι τόν ζητοῦν γιά τό δικαίωμα τῆς υἱοθεσίας. Ἐξ᾿ αὐτοῦ θά μᾶς ἔρθει καί στή χώρα μας καί ἡ πρακτική τῆς παρένθετης μητρότητας, ἐπί χρήμασι, ὅπως ἰσχύει στήν Εὐρώπη, ὅπου ἡ γυναῖκα κατέστη μηχανή ἀναπαραγωγῆς, μέ τά ἀπορρέοντα τεράστια οἰκονομικά συμφέροντα.
Οἱ νομικοί μᾶς πληροφοροῦν τά σχετικά μέ τό περιβόητο Σύμφωνο συμβίωσης, ὅτι αὐτό ἐξυπηρετεῖ συγκεκριμένο σκοπό. Εἶναι γεγονός, ὅτι πάντοτε ὑπῆρχαν οἱ ὁμοφυλόφιλοι. Ὅμως, ἀπό τήν παλαιά ἐποχή ὑπῆρχε ἕνας τρόπος, προκειμένου νά ρυθμίσουν καί νά διασφαλίσουν νομικά τίς μεταξύ τους σχέσεις καί νά ἀποκτήσουν δικαιώματα. Ὅταν δύο ὁμοφυλόφιλοι ἤθελαν νά συνάψουν σχέση, γινόταν πράξη υἱοθεσίας ἐνηλίκου. Ἔτσι, ὁ μεγαλύτερος στήν ἡλικία ἐκ τῶν δύο, υἱοθετοῦσε τόν μικρότερο καί μέ τόν τρόπο αὐτόν ἀποκτοῦσαν πλήρη δικαιώματα. Ὅμως ὐπῆρχε μεγάλο πρόβλημα στήν περίπτωση κατά τήν ὁποία ἔπρεπε νά ἀκυρωθεῖ αὐτή ἡ ἰδιότυπη υἱοθεσία, ὅταν συνέβαινε νά διασπάσουν οἱ ἐν λόγῳ ἄνθρωποι τή μεταξύ τους σχέση. Ἡ δυσκολία ὑπῆρχε στό γεγονός, ὅτι οἱ ἔννομες συνέπειες ἀπό τήν υἱοθεσία, κατά τό νόμο δέν καταργοῦνται. Ὡς ἐκ τούτου, παραμένει καί μετά τή διάσπαση καί ὁ βαθμός τῆς συγγένειας καί ἡ «νόμιμη μοῖρα», ὅπως λέγεται, δηλαδή τά κληρονομικά δικαιώματα, ὅπως καί ἄλλα προνόμοια.
Ἡ κατάσταση αὐτή, ὅπως εἶναι λογικό, δέν διευκόλυνε τή διάσπαση τῆς σχέσεως αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, ἀφοῦ καί μετά ἀπό αὐτήν παρέμεναν τά δικαιώματα, λόγῳ υἱοθεσίας. Συνεπῶς, τό ζητούμενο γιά τά ὁμοφυλόφυλα «ζευγάρια» ἦταν πλέον, ὄχι πῶς θά κατοχυρώσουν τή σχέση τους, ἀλλά πῶς θά δραπετεύσουν ἀπό αὐτήν, πῶς θά κατοχυρώσουν τή διάσπασή τους, χωρίς νά ἔχουν συνέπειες. Τή λύση στό ἀδιέξοδο παρεῖχε τό Σύμφωνο συμβίωσης πού ἦρθε τό 2015, ὥστε νά εὐοδωθοῦν οἱ συνοικοῦντες καί κατόπιν ἀποδημοῦντες στήν περαιτέρω πορεία τους.
Σχετικά μέ τά περιβόητα Σύμφωνα συμβίωσης μποροῦν νά ἀναφερθοῦν ἐν παρόδῳ τά ἀκόλουθα. Τό 2008 ψηφίσθηκε ἀπό τό κοινοβούλιο τῆς χώρας μας τό Σύμφωνο συβίωσης γιά ἑτερόφυλα ζευγάρια. Ὁ νομοθέτης, ὅμως, ἀπαγόρευσε ρητῶς στούς συμβιοῦντες, τήν υἱοθεσία παιδιῶν. Καί τοῦτο διότι τό Σύμφωνο συμβίωσης εἶναι μιά πολύ ὑποδεέστερη, κατά τό νόμο, πρακτική ἀπό τό γάμο, ἀφοῦ τό Σύμφωνο λύνεται πολύ εὔκολα μέ μία συμβολαιογραφική πράξη (μέ ἐξώδικο). Κατόπιν, ἔγιναν ἀπό ὁμάδες ὁμοφυλοφίλων προσφυγές σέ Εὐρωπαϊκά δικαστήρια γιά τή διεκδίκηση τοῦ ἰδίου δικαιώματος τῆς συμβίωσης, καί στή συνέχεια ἔχουμε τήν ἐπέκταση αὐτοῦ τοῦ Συμφώνου στούς ὁμοφυλοφίλους. Τώρα ὅμως, ἡ ἀπαίτησή τους ἀφορᾶ στήν υἱοθεσία τέκνων, τήν ἐπακόλουθη δυνατότητα τεκνοθεσίας σέ ζεύγη προσώπων τοῦ ἰδίου φύλου. Ἔτσι, μετά ἀπό τήν ψήφιση τοῦ κατάπτυστου νομοχεδίου περί «γάμου» ὁμοφυλοφίλων, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί θά ἔχουν τή δυνατότητα νά προσφύγουν στήν Εὐρωπαϊκή ἕνωση καί ἄν τοῦτο συμβεῖ, τότε τό Εὐρωπαϊκό δικαστήριο ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων θά τούς ἀναγνωρίσει ὅλα αὐτά πού θά αἰτήσουν, δηλ. υἱοθεσία τέκνων, παρένθετη μητρότητα κ.ο.κ. Κατά ταῦτα, ὁ «δικαιωματισμός» κυριαρχεῖ, ἀλλά τό πραγματικό δικαίωμα τοῦ ἐν προκειμένῳ ἀδυνάτου μέρους, δηλ. τῶν παιδιῶν, πού δέν ρωτήθηκαν ἄν θέλουν ἀντί πατέρα καί μητέρας νά ἔχουν γονέα Α καί Β (πού δέν εἶναι φυσικά και ὁ ἕνας καί ὁ ἄλλος γονέας, οὔτε κατά τόν ὁρισμό), ρίπτεται στόν κάλαθο τῶν ἀχρήστων, ἀφοῦ αὐτό διευκολύνει τά συμφέροντα τῶν νεοταξιτῶν τῆς Νέας ἐποχῆς.
Κάποιοι εὑρεσιολογοῦντας τολμοῦν καί μειγνύουν τά ἄμμεικτα καί ναά συγκρίνουν τά ἀσύγκριτα, λέγοντας πώς καί τώρα ὑπάρχει στήν Ἑλλάδα ἡ υἱοθεσία τέκνων, καί ποῦ εἶναι τό κακό νά λάβει χώρα καί στήν περίπτωση τῶν ὁμοφυλοφίλων; Τεράστια ἡ διαφορά! Ἡ νομοθεσία τῆς υἱοθεσίας παιδιῶν εἶναι κατά πάντα νόμιμη καί ἠθικῶς ἀποδεκτή, καθότι ὑπάρχουν παιδιά, τά ὁποῖα εἴτε χάνουν τούς γονεῖς τους καί μεγαλώνουν σέ Ἱδρύματα, εἴτε τά ἐγκατέλειψαν οἱ γονεῖς καί εἶναι πολύ λογικό καί φιλάνθρωπο, νά δοθοῦν σέ οἰκογένειες, προκειμένου νά νιώσουν τή μητρική ἀγάπη καί τήν οἰκογενειακή θαλπωρή. Τά παιδιά, ὅμως, πού ζητοῦν νά υἱοθετήσουν οἱ κίναιδοι, σέ ποιά μητρότητα καί σέ ποιά οἰκογενειακή θαλπωρή θά ἐπιβιώσουν; Ποιό πρότυπο γονεϊκότητας θά λάβουν; Ἀκόμη, δέν πρέπει νά ἀγνοοῦμε, ὅτι τό παιδί δέν παράγεται ἀπό μία χημική ἀντίδραση, ὅπως τό ζῶο, ἀλλά παράγεται ἀπό μία σχέση, καί αὐτό ἐπιβεβαιώνεται σήμερα καί ἐπιστημονικά. Ἀπό τή μήτρα τῆς μητέρας του τό παιδί κατανοεῖ καί ἀντιλαμβάνεται συμπεριφορές καί ἔπειτα, ὅταν γεννηθεῖ, ἔχει ἤδη μία διαμορφωμένη ψυχική ταυτότα μέσα ἀπό τή σχέση αὐτή.
Ὁμιλεῖ τό διαβόητο νομοσχέδιο, δηλαδή μέσῳ τῆς γλωσσολογικῆς του ἀνάλυσης μᾶς παρέχει πληροφόρηση καί γνώση περί «γάμου». Ὅμως, ὅπως γνωρίζουμε, ἡ ἑλληνική γλῶσσα εἶναι γλῶσσα πού πάντοτε προσδιορίζει ὅρους καί ἔννοιες, πού ἀκριβολογεῖ. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ διατύπωση τοῦ διαβοήτου νομοσχεδίου «περί γάμου», ὄχι μόνον αστοχεῖ, ἀλλά βρίσκεται πέραν πάσης πρραγματικοτητος. Ὅταν, στή ἑλληνική γλῶσσα διατυπώνεται ἡ λέξη «γάμος», ἀπό τήν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα ἐννοεῖται ἡ συνάφεια ἀνδρός καί γυναικός, δηλαδή ἡ ἄμεση σχέση, ἡ ἕνωση τοῦ ἄνδρα μέ τήν γυναῖκα. Ἡ συνάφεια αὐτή δέν εἶναι πρόχειρη, δέν εἶναι πρόσκαιρη δέν ἔχει τό χαρακτηριστικό τῆς προσωρινότητας, οὔτε τῆς ἐκμετάλευσης τοῦ ἑνός συζύγου ἀπό τόν ἄλλον. Δέν ἐπιτρέπει τήν χρηστικότητα πάσης φύσεως καί κατόπιν τήν ἀπόρριψη τοῦ ἄλλου μέρους. Ὁ γάμος, σύμφωνα μέ τόν κλασικό ὁρισμό τοῦ Μοδεστίνου, νομικοῦ συμβούλου τοῦ αὐτοκράτορος Μάρκου Αὐρηλίου (3ος αἰ.) εἶναι: «συνάφεια ἀνδρός τε καί γυναικός καί συγκλήρωσις τοῦ βίου παντός, θείου τε καί ἀνθρωπίνου δικαίου κοινωνία».
Τόν συγκεκριμένο ὁρισμό περί γάμου χρησιμοποιεῖ τό Ρωμαϊκό δίκαιο, πού εἶναι ἐνεργός ἱστορικός πυλῶνας τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. Ἡ σύγχρονη Εὐρώπη, δανείσθηκε αὐτόν τόν ὁρισμό περί τοῦ γάμου καί τόν ἐπέκτεινε, τόν διέστρεψε, οὐσιαστικά τόν κατέστρεψε, ἀφοῦ τοῦ ἔδωσε ἄλλες ἑρμηνεῖες, πού κάθε ἄλλο, παρά γάμο σημαίνουν. Καταρχήν κατέστρεψε τήν πραγματικότητα πού ἐκφράζει ἡ διατύπωση «θείου καί ἀνθρωπίνου δικαίου κοινωνία» καί τήν μετέτρεψε σέ ἁπλῶς «ἀνθρωπίνου δικαίου κοινωνία». Κατόπιν ἐπιχειρεῖ νά καταργήσει καί τό «θείου καί ἀνθρωπίνου δικαίου κοινωνία», μέ τόν πολιτικό γάμο καί ἄλλες μορφές «γάμου». Ἀλλά καί ἡ «συγκλήρωσις τοῦ βίου παντός», ὅπως τήν διατυπώνει ὁ Μοδεστίνος, τείνει στήν ἔμπρακτη ἐφαρμογή της νά καταργηθεῖ, καθόσον, τόν σύγχρονο μεταμοντέρνο κόσμο ἐνδιαφέρει ἡ διάσπαση τῆς σχέσης τῶν ἀνθρώπων καί ὄχι ἡ διατήρησή της. Ἐπιπρόσθετα, καί ὅσον ἀφορᾶ τή «συνάφεια ἀνδρός καί γυναικός», βλέπουμε σήμερα, δυστυχῶς, νά καταπατεῖται ἐμφανῶς καί ἀσυστόλως. Δέν ἔχει κατανοηθεῖ, τελικά, πόσο κακό εἶναι τό ἐγχείρημα αὐτό καί τέτοιου εἴδους πρακτικές και νομοθετήματα, γιά τήν Ἑλληνική κοινωνία καί γιά κάθε κοινωνία!
Ἀδαεῖς ὑποστηρικτές τοῦ φαύλου νομοθετήματος ἐρωτοῦν: Γιατί νά μήν ἔχουν τό δικαίωμα νά παντρεύονται οἱ ὁμοφυλόφιλοι, ἄν ὑπάρχει ὡς κίνητρο ἡ μεταξύ τους ἀγάπη; Δέν εἶναι ὅμως πάντοτε ἡ ἀγάπη τό κριτήριο κάθε πράξεως, πέραν τῶν φυσικῶν ὁρίων. Καί μεταξύ τῶν φυσικῶν ἀδελφῶν ὑπάρχει ἀγάπη, ἀλλά δέν ζητεῖ κάποιος νά παντρευτεῖ τήν ἀδελφή του, ἐπειδή τήν ἀγαπάει! Μήπως τελικά ὅλη αὐτή ἡ πρακτική δέν πλήττει μόνο τόν ἄνθρωπο καί τή φυσιολογική του συγκρότηση, ἀλλά ζητεῖ νά «πλήξει» καί τόν Θεό, πού δημιουργεῖ «ἄρσεν καί θῆλυ» γιά τή διαιώνιση τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων; Πάντως, εἶναι γεγονός, ὅτι ὁ σημερινός ἄνθρωπος, πού δέν σκέφτεται ἐκκλησιαστικά – πνευματικά, ἔχει διαμορφώσει ἐντός του μία ὑποκειμενική ἔννοια τῆς ἀγάπης, χωρίς νά δέχεται δεσμεύσεις ἀπό ὁρισμούς, ἀρχές διαχρονικές, ἀξίες παραδοσιακές, ἀξιώματα πνευματικά. Γιά τόν σημερινό μετανεωτερικό ἄνθρωπο ἰσχύει τό «ὅ,τι μοῦ ἀρέσει, ὅ,τι μέ γεμίζει, ὅ,τι μέ εὐχαριστεῖ». Αὐτό ἀκριβῶς, εἶναι ἡ «ἠθική τοῦ γούστου», ὅπως τόσο εὔστοχα τό διατύπωσε ὁ καθηγητής τῆς Δογματικῆς, π. Νικόλαος Λουδοβῖκος.
Νομικοί ἐπίσης ἀποφαίνονται, ὅτι τό συγκεκριμένο νομοσχέδιο, τό ὁποῖο κατατέθηκε πρός ψήφησιν, εἶναι πολύ «περίεργο», διότι ἡ αἰτιολογική του ἔκθεση (ὅπως συνηθίζεται νά ὑπάρχει) δέν ἔχει καμμία αἰτιολογία . Φαίνεται ὡσάν νά ἀντιγράφει κείμενα τῆς κοινότητος ΛΟΑΤΚΙ. Διάχυτη εἶναι ἡ ἄποψη ὅτι τό συγκεκριμένο νομοσχέδιο ἔγραψαν ἄνθρωποι τῆς ἀνωτέρω κοινότητας. Δέν ὑπάρχει λοιπόν αἰτιολογική ἔκθεση. Ὅταν ὅμως ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἔχει διεκδικήσει κατά καιρούς κάποια αἰτήματα ἀπό τήν Πολιτεία, ἡ τελευταῖα δέν ἐπέτρεψε ποτέ νά γραφοῦν στούς νόμους οἱ αἰτιολογικές ἐκθέσεις, γιά ζητήματα πού ἀφοροῦσαν τήν Ἐκκλησία.
Ἐπιπροσθέτως, ὀρθά ἔχει ἐπισημανθεῖ, πέραν τῆς θεολογικῆς, ἠθικῆς καί νομικῆς διαστάσεως τοῦ ὅλου ζητήματος, ὅτι τό νομοσχέδιο αὐτό περιέχει μιά σημαντική ἀντίφαση, ἀφοῦ ἦρθε νά μᾶς…θυμίσει, ὅτι 50 χρόνια μετά τήν μεταπολίτευση δέν ἔχουμε δικαιώματα, δέν ἔχουμε δημοκρατία καί γι᾿ αὐτό ἔρχεται αὐτό σήμερα ἐν ἔτει 2024 νά καταργήσει τίς διακρίσεις, νά θεσπίσει τήν ἰσότητα στό γάμο. Δέν ὑπῆρχε ἰσότητα στόν γάμο; Ὑπῆρχαν ἕως τῶν ἡμερῶν μας διακρίσεις; Μέ ἄλλα λόγια, μετά ἀπό μισόν αἰῶνα ἀπό τήν μεταπολίτευση, τό κυβερνών κόμμα ἔρχεται νά ψέξει τόν ἱδρυτή του, ὁ ὁποῖος ἀποκατέστησε τήν Δημοκρατία καί ὁδήγησε στό Σύνταγμα τοῦ 1975, ὅτι εἶχε δημιουργήσει ἀνισότητες καί διακρίσεις; Βεβαίως ἡ Ἐκκλησία ὡς σῶμα Χριστοῦ μέσα στόν κόσμο, δέν ἀντιπολιτεύεται, οὔτε ἀντιπολιτεύεται, ἀλλά πολιτεύεται (πνευματικά ) μέ τό δικό της ἦθος, τό ἁγιοπνευματικό, τό ὁποῖο ὅμως τώρα προκινδυνεύει ἀπό ἀνθρώπους φέροντες τό ἦθος, τή νοοτροπία καί τίς πρακτικές τοῦ νῦν αἰῶνος. Γιά τό λόγο αὐτό ἡ ποιμένουσα Ἐκκλησία ὀφείλει νά μήν σιωπᾶ, ἀλλά νά καταθέτει τήν ἀλήθεια της καί τή διδασκαλία της.
Θά περατώσουμε τό κείμενο αὐτό μέ τόν σχολιασμό τοῦ λίαν ἐπίκαιρου καταληκτήριου στίχου ἀπό τό ποίημα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ὁ ὁποῖος καί προμνημονεύθηκε. Ὁ Ἅγιος, ἀφοῦ ἐκφράσει τήν πικρία του γιά τά συμβαίνοντα στήν ἐποχή του δεινά, θά γράψει: «Χριστός καθεύδει». Ἐνῶ, δηλαδή, συμβαίνουν ὅλα τά λυπηρά στόν κόσμο («…ἔρει τά καλά, γυμνά τά κακά, ὁ πλοῦς ἐν νυκτί, πυρσός οὐδαμοῦ»), ὁ Χριστός φαίνεται ὅτι «κοιμᾶται», ἀδρανεῖ, ἐπαναπαύεται, ἀνέχεται χωρίς νά ἐπεμβαίνει δυναμικά.
Δυστυχῶς, καί ἐμεῖς σήμερα, μποροῦμε νά ἰσχυρισθοῦμε, ὅτι εἴμαστε μάρτυρες αὐτῆς τῆς φιλανθρώπου «ἐπαναπαύσεως» καί ἀνοχῆς τοῦ Ἁγίου Θεοῦ. Ἐντούτοις ὅμως, μέσα στήν ἱστορία συναντοῦμε πολλές φορές τόν Κύριό μας ὄχι «καθεύδοντα», ἀλλά ἐξεγειρόμενο καί παραχωροῦντα δεινά στόν ἀπειθῆ λαό, μέ σκοπό τήν ἀνάνηψή του καί τήν ἐν μετανοίᾳ ἐπιστροφή πρός Αὐτόν. Βεβαίως, ὅλα γίνονται παιδαγωγικῶς. Ὁ Κύριος δέν ὀργίζεται (ὅπως ἐμεῖς κατανοοῦμε τήν ὀργή, ὡς ἀλλαγή διαθέσεως ἔναντι κάποιου), «οὐκ ὀργίζεται τό θεῖον» . Παραχωρεῖ ὅμως τήν δοκιμασία καί στήν περίπτωση αὐτή μᾶς παιδεύει «οὐ θανασίμως, ἀλλά σωτηρίως». Κάποιοι Ἅγιοι παρακαλοῦσαν λέγοντας, «Κύριε, παίδευσόν με, πλήν εὐσπλάγχνως». Ἔτσι, ἡ τιμωρία – δοκιμασία γίνεται «ἐπιστήμη διορθωτική τῶν ἁμαρτωμένων» .
Κατά ταῦτα, ἀρκετοί εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι φρονοῦν ὅτι καί στήν παροῦσα λίαν δυσμενή συγκυρία ὁ Δίκαιος Θεός, καίτοι φιλανθρώπως ἀνέχεται, συγχωρεῖ τήν ἁμαρτία, «λύει πολυπλόκους σειράς παραπτώσεων», κάποια στιγμή θά παύσει ἡ ἀνοχή Του καί θά ἐπιτρέψει νά συμβοῦν δεινά στόν τόπο μας, ὅπως παλαιά, πρός ἀναίρεσιν τῆς ἁμαρτίας. Ὡς ἄριστος ἰατρός θά παράσχει τά πικρά φάρμακα, πρός θεραπείαν τῆς μεγάλης νόσου, τῆς ἁμαρτίας, τοῦ μεγαλυτέρου κακοῦ. «Οὐδέν κακόν, ἁμαρτία μόνον», θά γράψει ὁ ἱ. Χρυσόστομος. Αὐτή ἡ ἁμαρτία, εἰδικά ἡ διαστροφή στίς ἡμέρες μας, ὄχι μόνον πλεονάζει, ἀλλ᾿ ἔτι πλέον σήμερα προβάλλεται, θεσμοθετεῖται, ἀναδεικνύεται.
Ὁ Θεός ἄς γίνει ἵλεως…
ΦΕΒΡΟΥΡΙΟΣ 2024
1.Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἐπιστολή, πρός ρήτορα Εὐδόξιο, ΕΠΕ 7, 152.
2.Γέν. 2 7.
3.Γέν. 5, 2.
4.Σημειώνουμε παρεμπιπτόντως, ὅτι ὁ ὅρος «ὁμοφυλοφιλία» εἶναι σχετικά πρόσφατος, καί πρωτοδιατυπώθηκε τόν 19ο αἰῶνα σέ βιβλίο ξένου συγγραφέως, Αὐστρογερμανοῦ ψυχιάτρου, πού ἐκδόθηκε τό 1886, (βλ. Πρωτοπρ. Ἀθ. Γκίκα Ὁμοφυλοφιλία, μία σύγχρονη ποιμαντική πρόκληση, ἐκδ. Μυγδονία, Θεσσαλονίκη 2016, σελ. 18, ὅπου καί ἡ πηγή). Στήν ἑλληνική γλῶσσα, ἀπό τούς ἀρχαίους χρόνους μέχρι πρόσφατα χρησιμοποιήθηκαν οἱ ὄροι «κίναιδος» καί «ἀρσενοκοίτης», προκειμένου νά χαρακτηρισθεῖ κάποιος ὁμοφυλόφιλος. Ἡ Γραφή κάνει λόγο περί «ἀρσενοκοιτίας», ὅπως θά δοῦμε στά σχετικά κείμενα.
5.Οἱ διατάξεις πού ἀποδίδονται στόν Σόλωνα καί οἱ κυρώσεις πού προέβλεπε ἡ τότε Άθηναϊκή νομοθεσία εἶναι χαρακτηριστικές τῆς σφοδρῆς ἀντιθέσεως τῶν ἀρχαίων προγόνων μας στήν ὁμοφυλοφιλία. Κάποιες ἀπό τίς κυρώσεις πού ἐπιβαλόταν σέ ὅποιον σύναπτε ὁμοφυλική σχέση, ὅπως τά διατυπώνει ὁ Αἰσχύνης, ἦταν: 1) δέν τοῦ ἐπιτρεπόταν νά γίνει μέλος τῶν 9 ἀρχόντων, 2) δέν τοῦ ἐπιτεπόταν νά ἐκλεγεῖ ἱερέας, 3) δέν τοῦ ἐπιτρεπόταν νά γίνει συνήγορος τοῦ λαοῦ, 4) δέν τοῦ ἐπιτρεπόταν νά ἀσκεῖ ἐξουσία ἐντός καί ἐκτός τῆς Ἀθήνας, 5) δέν τοῦ ἐπιτρεπόταν νά μπεῖ σέ δημόσιους ναούς κ.ἄ.
6.Στήν ἀνατολική Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία θεσπίζονται νόμοι, πού καταδιάζουν τήν ὁμοφυλοφιλία ἐπί ποινῇ θανάτου, καί ὁ τρόπος τῆς ἐκτελέσως εἶναι «διά ξίφους», «διά πυρᾶς». βλ. Κων. Πιτσάκη, «Ἡ θέση τῶν ὁμοφυλοφίλων στή Βυζαντινή κοινωνία», Πρακτικά Ἡμερίδας, Οἱ περιθωριακοί στό Βυζάντιο, Ἵδρυμα Γουλανδρῆ -Χόρν, Ἀθήνα 1993, σελ. 181 καί ἑξ. Ἐπίσης, καί ὁ Ἰουστινιανός ἦταν σφοδρός πολέμιος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί ὡς ἐκ τούτου θέσπισε πολύ αὐστηρούς νόμους γιά τήν πάταξη της.
7.Βλ. Εὐλογητάρια Νεκρωσίμου Ἀκολουθίας
8.Λανθασμένη θεολογικά εἶναι καί ἡ διατύπωση που ἀπαντᾶται σέ ἐκκλησιασικά, ἤ καί συνοδικά κείμενα: «ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνας πανάρχαιος θεσμός». Ἡ φράση τοῦ Τροπαρίου τῆς Πεντηκοστῆς περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅτι «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας», δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τήν ἔννοια τοῦ θεσμοῦ, πού ἐμεῖς σήμερα ἀποδίδουμε στήν Ἐκκλησία. Ἐκεῖ ἐννοεῖ, ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα συγκροτεῖ τήν Ἐκκλησία ὡς σύμπαν, ὡς ὁλότητα.
9.Εἰρηναίου, Ἔλεγχος, 3,3,2, PG 7, 848A- 849A, βλ. Π. Χρήστου, Ἑλληνική Πατρολογία Β΄, σσ. 706-707 γιά τήν ὀρθή ἑρμηνεία τοῦ ἐν λόγῳ χωρίου.
10.Βικεντίου Λειρίνου, Commonitorium 2, P.L. 50, 640.
11.Γέν. 18, 1-15.
12.Γέν. 18, 20-21. Ἐδῶ βλέπουμε καί τήν ἀνθρωποπρεπῆ περί τοῦ Θεοῦ διατύπωση τῆς Γραφῆς, ὅταν λέγει: «καταβάς οὖν ὄψομαι». Αὐτό δείχνει κατ᾿ ἐπίτασιν τό μέγεθος τῆς ἁμαρτίας αὐτῆς.
13.Γέν. 19,22.
14.Ὅπ.π. 19, 26.
15.Γέν. 19, 24 -25.
16.Λεϋιτ. 18, 22.
17.Ὅπ.π., 18, 22· 20, 18.
18.Β΄ Βασ. 23: 7.
19.Μτθ. ι΄, 15.
20.Μτθ. ε΄, 27-28.
21.Ρωμ. 1, 24-28.
22.Α΄ Κορ. 6, 9-10. Νά σημειωθεῖ ἡ ἑρμηνεία κάποιων ὅρων πού ἐδῶ ἀναφέρονται. Ἡ λέξη «μαλακός» σημαίνει τόν παθητικό ὁμοφυλόφιλο, ἐνῶ ἡ λέξη «ἀρσενοκοίτης» τόν ἐνεργητικό. Ζητοῦμε συγγνώμη ἀπό τόν ἀγαπητό ἀναγνῶστη τοῦ κειμένου αὐτοῦ γιά τήν ἐνδεχόμενη μόλυνση τοῦ νοός των, ἀλλά πρέπει νά γίνεται ὀρθή ἑρμηνεία τῶν κειμένων καί τῶν ὅρων, σύμφωνα μέ τή γνωστή ἀρχαῖα ρήση: «ἀρχή σοφίας ὀνομάτων ἐπίσκεψις».
23.Β΄Πέτρ. 6.
24.Ἰούδ. 7.
25.Ἀποκ. 21, 8.
26.Βλ. Ὁμοφυλοφιλία, μία σύγχρονη ποιμαντική πρόκληση, ἐκδ. Μυγδονία, Θεσσαλονίκη 2016, σελ.90.
27.Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Εἰς τό Ἀποστολικόν ρητόν, Οὐ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν… (Α΄Κορ. 10,1) PG 51, 245.
28.Ὠριγένους, Ἐκλογαί εἰς τόν Ἰεζεκιήλ, PG 13, 813.
29.Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Ὑπόμνημα στήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολήν, Ὁμιλία Ε΄, ΕΠΕ 16 Β, 407-409.
30.Ὅπ.π. σελ. 411.
31.Ὅπ.π. σελ. 414.
32.Πρωτοπρ. Ἀθ. Γκίκα, Ὁμοφυλοφιλία, σσ. 95-96.
33.Βλ. Γ.Ράλλη – Μ. Ποτλῆ, Σύνταγμα θείων καί ἱερῶν κανόνων, Τόμ. Δ΄, σελ. 110.
34.Ὅπ.π.
35.Ὅπ.π. Σύνταγμα Ρ.Π., σελ. 221, Πηδάλιον, σελ. 622.
36.Ὄπ.π. σελ. 309, Πηδάλιον σελ. 656.
37.Σύνταγμα, σσ.308-311, Πηδάλιον, σσ. 655-656.
38.Πηδάλιον, σελ. 594.
39.Βλ. 102 (ρβ΄) ἱ. Κανών Πενθέκτης Οἰκ. Συνόδου, Σύνταγμα Ρ.Π., Τόμος Β΄, σσ. 549-550, Πηδάλιον, ἐκδ. Ἀστέρος, σελ. 311.
40.Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτη, Ὁμολογία πίστεως, ἤτοι Ἀπολογία δικαιοτάτη, Ἐν Βενετίᾳ 1819, σελ. 32.
41.Βλ. Ο΄ Κανόνα Μ. Βασιλείου, Πηδάλιον, σελ. 626.
42.Βλ. Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Περί τοῦ μή δημοσιεύειν τά ἁμαρτήματα, 1, PG 51, 354: «καί γάρ ἰατρεῖον θαυμαστόν τῆς Ἐκκλησίας τό διδασκαλεῖόν ἐστιν· ἰατρεῖον, οὐχί σωμάτων, ἀλλά ψυχῶν. Πνευματικόν γάρ ἐστι, καί οὐχί τραύματα σαρκός, ἀλλ᾿ ἁμαρτήματα διανοίας διορθοῦται».
43.Βλ. Εὐχολόγιον, πρώτη εὐχή τοῦ τοῦ γάμου.
44.Θέτουμε ἐντός εἰσαγωγικῶν τή λέξη «ζευγάρια», διότι εἶναι καταχρηστική ἡ χρήση τους ἀπό τούς ὁμοφυλόφιλους. Ὅλοι ὅταν λέμε λ.χ. «τί ὡραῖο ζευγάρι», ἐννοοῦμε τό αὐτονόητο, ἄνδρα καί γυναῖκα καί ὄχι αὐτήν τήν ἐκτρωματική διαστροφή, πού χρησιμοποιεῖ καταχρηστικῶς τή λέξη «ζεῦγος».
45.Σύμφωνα μέ τό Αρθρο 74 τοῦ Συντάγματος, κάθε νομοσχέδιο καί κάθε πρόταση νόμου συνοδεύεται ὑποχρεωτικά ἀπό αἰτιολογική ἔκθεση, πρίν εἰσαχθεῖ στή Βουλή. Σκοπός τῆς αἰτιολογικῆς ἐκθέσεως ἑνός νομοσχεδίου εἶναι ἡ ἀποσαφήνιση ἐκ μέρους τοῦ νομοθέτου τοῦ σκοποῦ τῶν ἐπί μέρους ρυθμίσεων, γιά τή διευκόλυνση τῆς ἑρμηνείας καί τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ νόμου. Κατά τοῦτο, ἡ αἰτιολογική ἔκθεση πρέπει νά ἐξηγεῖ τόν σκοπό τῶν ρυθμίσεων καί νά μήν ἐπανααμβάνει τίς διατάξεις τοῦ νομοσχεδίου.
46.Φιλ.3, 20: «ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει».
47.Βλ. Παιδαγωγός, ἀπό: Μ. Φαράντου, Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ κατά τόν Κλήμη Ἀλεξανδρέα, σελ. 81.
48.Ὅπ.π. σελ. 80.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου