Θέλουν να μετονομάσουν την οδό Γλάδστωνος σε Ζακ
Κωστόπουλου. Γιατί τον συγκεκριμένο δρόμο, κύριε Δήμαρχε;
Διότι εκεί στις 20 Σεπτεμβρίου του 1942 η
αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ (Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζομένων Νέων) με αρχηγό τον
αξιωματικό της Αεροπορίας Κώστα Περρίκο ανατίναξε το κτήριο μιας γερμανόφιλης
οργανώσεως, της ΕΣΠΟ (Εθνικοσοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωσις), που βρισκόταν
στη γωνία των οδών Γλάδστωνος και Πατησίων στο κέντρο της Αθήνας. Με την έκρηξη
σκοτώθηκαν 43 Γερμανοί και 29 μέλη της ΕΣΠΟ. Αυτό το σαμποτάζ χαρακτηρίστηκε
από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς του Λονδίνου και της Μόσχας ως το μεγαλύτερο που
είχε γίνει μέχρι τότε σε κατεχόμενη χώρα. Τον Κώστα Περρίκο εκτέλεσαν στις 4
Φεβρουαρίου του 1943. Πριν από την εκτέλεση ο αρχηγός της ΠΕΑΝ «συμπύκνωσε σε
τρεις δυνατές φράσεις ολόκληρο το πατριωτικό και ανδρικό του πιστεύω: ‘Πεθαίνω
ως Έλλην αξιωματικός της Αεροπορίας. Έκανα το καθήκον μου. Ζήτω η Ελλάς’»… Οι
αξιωματικοί του εκτελεστικού αποσπάσματος τον εχαιρέτησαν στρατιωτικά. Πριν από
την εκτέλεση έγραψε στον γυιό και τη γυναίκα του:
 |
| Κώστας Περρίκος |
«Αγαπημένο μου παιδί, Μίμη μου,
Ο πατέρας σου έπεσε για τη λευτεριά της πατρίδας
μας. [...] Το χρέος αυτό δεν τελειώνει ποτέ. [...] Τον ρόλο αυτό επεφύλαξε η
Μοίρα για σένα. Δούλεψε για να σταματήσουν οι πόλεμοι, να ευημερήσουν όλοι οι
άνθρωποι, να ενωθούν τα κράτη της Ευρώπης, να ειρηνεύση και να ευτυχίση ο
κόσμος. Δούλεψε για να καταργηθούν οι τεχνητοί φραγμοί που παρεμποδίζουν και σε
άπειρες περιπτώσεις ματαιώνουν την πρόοδο των αξίων. Δούλεψε για την επικράτηση
της Δημοκρατίας. Αφιέρωσε τη ζωή σου στην Ελλάδα και στην ανθρωπότητα.
Κ. Περρίκος προς Δημήτρη Περρίκο, Φυλακαί Αβέρωφ,
κελί 12,
23 Ιανουαρίου 1943»
Μαρία μου,
Μου μένουν ακόμη λίγα λεπτά ζωής. Και στις
τελευταίες μου στιγμές θα σ' αγαπώ και θα σε θυμάμαι. Φίλησέ μου τ' αγγελούδια
μας. Οι φίλοι μου ας κάμουν το χρέος τους. Πεθαίνω για την Ελλάδα [...] Εγκαταλείπω
τον κόσμο χωρίς μίση και κακίες. Αγωνίσθηκα για την πατρίδα μου. Για την δική
τους πατρίδα αγωνίζονται κι' εκείνοι οι οποίοι με καταδίκασαν. Θα ήθελα το αίμα
μου να μην μας χωρίση αλλά να μας ενώση στο μέλλον με τους σημερινούς
αντιπάλους.
Κ. Περρίκος προς Μαρία Περρίκου,
Φυλακαί Αβέρωφ, κελί 12, 4 Φεβρουαρίου 1943, ώρα
5.20
Την υπαρχηγό της ΠΕΑΝ, Ιουλία Μπίμπα, εκτέλεσαν στην
Αυστρία με αποκεφαλισμό διά πελέκεως...
 |
| Ιουλία Μπίμπα |
Τα παραπάνω είναι ενοχλητικά, διότι ανεβάζουν τον
πήχυ ψηλά. Αν θες να είσαι -όχι να λέγεσαι- αντιφασίστας, πρέπει να χύσεις
αίμα. Όχι λόγια, όχι ύβρεις όχι μίσος, όπως κάνουν οι σημερινοί κατ' επάγγελμα
αντιφασίστες. Κι ακόμη καλύτερο είναι να θες να είσαι ένας ελεύθερος και
δημοκρατικός άνθρωπος. Τότε είσαι έτσι κι αλλιώς αντι- οτιδήποτε κακό. Κάποτε
κάποιος είχε γράψει: «Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, πρέπει να λειτουργείς ως
συνάνθρωπος». Αυτό θα αρκούσε, αν διδασκόταν όχι μόνο με λόγια αλλά κυρίως με
το παράδειγμα στους νέους. Βέβαια, ο εν λόγω συγγραφέας, χαρακτηρίστηκε και
χαρακτηρίζεται, ακόμα και τώρα που είναι νεκρός, από κύκλους επαγγελματιών της
διανόησης και της δημοσιογραφίας ως εθνικιστής. Έτσι λειτουργεί όμως σήμερα η
προπαγάνδα. Βάζει ταμπέλες. Και στρέφει την προσοχή της κοινής γνώμης εκεί που
εστιάζοντας θα γίνει... κενή γνώμη. Μιλάνε οι κυβερνώντες (πολιτικοί,
δημοσιολογούντες, υδαρείς διανοούμενοι-διανοούμενες) για τον... Τζόκερ! Για τον
Περρίκο και την Μπίμπα θα μιλάμε τώρα;
Η προπαγάνδα από τη μία παρουσιάζεται ως
αντιρατσιστική και αντιφασιστική επιβάλλοντας τη διδασκαλία κατά των έμφυλων
ταυτοτήτων στα σχολεία κι από την άλλη καταργεί την όντως αντιρατσιστική και
αντιφασιστική ιστορία μας. Προσπαθεί να θάψει τον «Επιτάφιο» και την
«Αντιγόνη», να κάνει τη σφαγή «συνωστισμό» και το Ζάλογγο φήμη ή ... γλίστρημα!
Τα ανιστόρητα όμως παιδιά μας ξέρουν για τη σφαγή εις βάρος των Τούρκων αμάχων
στην Τριπολιτσά κι ας μην έχουν ιδέα για το ολοκαύτωμα στον Βρονταμά ή στο
Αρκάδι, για το Κοντομάρι ή για το Κομμένο Άρτας. Δεν σου απαγορεύει να διδάξεις
τη μάχη των Θερμοπυλών, αλλά σου δίνει ένα σχολικό εγχειρίδιο που περιγράφει τη
μάχη σαν να είναι συνταγή μαγειρικής. Το «μολών λαβέ» ήταν η αυθόρμητη (sic)
απάντηση του Λεωνίδα! Δεν είναι το αποκρυστάλλωμα της λυκούργειας νομοθεσίας
και της σκληρής σπαρτιατικής αγωγής που έθετε (καθόλου δημοκρατικά!) την
πατρίδα πάνω από το άτομο; Και η περιγραφή τελειώνει γλαφυρά και συγκινητικά ως
εξής: «Έμειναν με τη θέλησή τους 700 Θεσπιείς που έπεσαν μαζί με τους 300
Σπαρτιάτες». Έπεσαν, γλίστρησαν, δηλαδή, κι αυτοί σαν τις Σουλιώτισσες;
Παραθέτει και το επίγραμμα του Σιμωνίδη για τους «πεσμένους» με την εξής
στοχαστική ερώτηση εμβάθυνσης: «Τι ήταν τα επιγράμματα;» Έτσι θα φλογίσουμε τα
Ελληνόπουλα να γίνουν σπουδαίοι μαντιναδολόγοι-επιγραμματοποιοί! Η ναυμαχία του
Αρτεμισίου καλύπτει τη συνολική έκταση... μιας αράδας: «Ο ελληνικός στόλος
άφησε το Αρτεμίσιο και στάθηκε στο στενό της Σαλαμίνας.»!
http://ebooks.edu.gr/…/ebook/show.php/DSGYM-A105/29/158,916/
Μια σχολική ιστορία πρέπει να είναι περιληπτική όχι
όμως επιλεκτικά παραλειπτική...
Βλέπετε πώς η προπαγάνδα δεν απαγορεύει, αλλά
υπαγορεύει; Μεταθέτει τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου του 1940 στη 12η
Οκτωβρίου του 1944 που απελευθερώθηκε η Αθήνα. Απελευθέρωση από τι; Δεν έγινε
πόλεμος; Δεν πολεμήσαμε, περισσότερο από κάθε άλλον ευρωπαϊκό λαό τους φασίστες
και τους ναζί; Αναφέρουμε ενδεικτικά τις μέρες αντίστασης των ευρωπαϊκών κρατών
εναντίον των Γερμανών: Τσεχοσλοβακία: 0, Δανία:0, Λουξεμβούργο:0, Πολωνία:30,
Νορβηγία: 61 (πρόκειται για αντίσταση των Άγγλων), Ολλανδία: 4, Βέλγιο: 18,
Γαλλία: 43 (με τη βοήθεια του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος),
Γιουγκοσλαβία: 3, Ελλάς: 55. Παραλείπουμε βέβαια τον εξάμηνο πόλεμο στην
Ήπειρο, διότι εκεί δεν αντισταθήκαμε, επιτεθήκαμε. Αν όμως κάνουμε την
πρόσθεση: 55 + 164 = 219! Δεν δεχθήκαμε τετραπλή επίθεση από Ιταλούς, Αλβανούς
(Τσάμηδες κυρίως), Γερμανούς και Βουλγάρους; Γιατί λοιπόν μεταθέτουμε επετείους
και μετονομάζουμε οδούς; Στο αντίστοιχο σχολικό εγχειρίδιο τίποτε από αυτά δεν
αναφέρεται. Τίποτα απ’ όσα εγκωμιαστικά είπαν για μας τότε εχθροί και σύμμαχοι,
καμιά πράξη γενναιότητος και αυτοθυσίας. Υπάρχουν όμως 3 παραθέματα, του
Μπεράτη, του Ελύτη και του Γ. Μαργαρίτη. Τα δύο πρώτα παρουσιάζουν τις
κακουχίες των στρατιωτών μας και το τρίτο μιλά για τη «ρήξη ανάμεσα στην
ελληνική κοινωνία και την ηγεσία της» κατά τις τελευταίες εβδομάδες του πολέμου
στην Αλβανία. Υπαγορευόμενα συμπεράσματα: α) Μια αισχρή «ειρήνη» είναι
προτιμότερη από τον πόλεμο με τις κακουχίες του. β) Στον πόλεμο η ηγεσία
προδίδει τον λαό. Μήπως να λέγαμε ΝΑΙ, όπως έπραξαν άλλοι, π.χ. οι Δανοί, και
την περάσαν ζάχαρη;
http://ebooks.edu.gr/…/ebo…/show.php/DSGYM-C105/65/525,1865/
Τι μένει απ’ όλα αυτά στο υποσυνείδητο των νέων; Ότι
είμαστε ρατσιστές και φασίστες, θύματα των πολέμων, άρα αυτοματικά λάτρεις της
όποιας «ειρήνης». Και αρκεί να συνθηματολογούμε κατά του κακού, π.χ. το
αυτοκολλητάκι του συρμού «Σιγά μην φοβηθώ», για να αποπλύνουμε το όνειδος των
φασιστικών μας καταβολών. Όχι όμως να θυσιάσουμε ακόμα και χρόνο ολίγων λεπτών
για την πατρίδα, την ελευθερία, τη δημοκρατία, τον συνάνθρωπο. Λέμε πράξεις και
βλέπουμε λόγια, όπως κάνουν οι ταγοί μας και τα σχολικά βιβλία ιστορίας που
έχουν εξοβελίσει κάθε γεγονός ηρωισμού, αυτοθυσίας και αυταπάρνησης.
Έρχεται το 2021. Ήδη ακούμε πολλά και παλαβά από
ιστοριολογούντες Φαλλμεράυερ που αμφισβητούν τη συνέχεια των Ελλήνων στην
ιστορία, τη σημασία της Επανάστασης και εξομοιώνουν το θύμα με τον θύτη. Τους
θυμίζουμε αυτό που ο Λένιν (τον θυμούνται άραγε;) είχε πει: «Μια επανάσταση δεν
γίνεται με κομφετί». Ασφαλώς και διαπράχθηκαν ατοπήματα και αγριότητες από την
πλευρά των Ελλήνων. Επρόκειτο για έναν λαό ατάκτων στρατιωτών που ξεσπά μετά
από 400 χρόνια τυραννίας, εξαγριωμένος και εξαχρειωμένος. Και από πού μάθαμε
γι' αυτά; Μα, από τα απομνημονεύματα των ιδίων των αγωνιστών και από τους
σύγχρονούς τους Έλληνες ιστορικούς που τα έγραψαν για να τα καταδικάσουν κι όχι
για να τα εκθειάσουν. Οι σφαγές που έγιναν και γίνονται από τακτικούς στρατούς
«πολιτισμένων» λαών και κατόπιν επίσημης διαταγής δεν κρίνονται από τους
νεόκοπους αποδομιστές. Όλο το εφιαλτικό τους σύμπλεγμα χύνεται με το μελάνι
τους πάνω στον ελληνικό λαό. Σαν αυτούς που κατηγορούν μια βιασθείσα ότι αυτή
προκάλεσε τον βιασμό της λόγω προκλητικού ντυσίματος. Και την καταδικάζουν,
γιατί πάνω στην «πράξη» έβγαλε με τα νύχια της το μάτι του σεξουαλίζοντα
δράστη. Ας σταματήσουμε, λοιπόν, τους συνηγόρους των βιαστών της ιστορίας και
των λαών, διαβάζοντας σοβαρά ιστορικά έργα κι όχι τα δικά τους. Και ας αφήσουμε
τους δρόμους και τους λαούς να έχουν τη δική τους ιστορία. Θα δούμε πώς σε λίγα
χρόνια οι Σκοπιανοί θα πληρώσουν σκληρά τον σφετερισμό της «μακεδονικότητας»
και την απεμπόληση της σλαβικότητάς τους. Ας μη βγάλουμε κι εμείς μόνοι μας τα
μάτια μας. Έχουμε ταυτότητα, βαριά ναι μεν, ας εκπαιδευθούμε να μπορούμε να την
κρατήσουμε και να την παραδώσουμε ατόφια. Κι αυτές τις μέρες ας αφήσουμε ένα
λουλούδι στη γωνία των οδών Γλάδστωνος & Πατησίων, στο μνημείο του Κώστα
Περρίκου, αφού το καθαρίσουμε από τα σπρέι των επαγγελματιών του αντιφασισμού,
της αποδόμησης και της προοδευτικότητας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου