 |
| Ο γερό- Τιμόθεος. από το αρχείο του π. Ακακίου Μπαρόλα. |
Μ’ αυτόν τον ευλογημένο μοναχό είχα κάποτε μια πρωτότυπη και συγκινητική συνάντησι:
Ξεκίνησα κάποτε από την Αγία Άννα και περνώντας από
την Κερασιά, άρχισα να κατηφορίζω προς τα Καυσοκαλύβια.
Σε λίγη ώρα έφθασε στ’ αυτιά μου, σιγά στην αρχή,
ευκρινέστερα αργότερα, η φωνή κάποιου που έλεγε την «ευχή». Σταμάτησα για ν’
ακούσω καλύτερα. Η φωνή άγνωστη, ο τόνος θρηνώδης. Όσο προχωρούσα, η «ευχή»
ακουγόταν πιο έντονα και το σπάσιμο της φωνής πρόδιδε χαρακτηριστική συγκίνησι.
Ένοιωσα να με διαπερνά ένα ρίγος. Όταν πλέον είχα
προχωρήσει πολύ, έκανα το βήμα μου όσο το δυνατόν πιο αθόρυβο, για να μην
ενοχλήσω τον προσευχόμενο.
«Που να είναι»; Διερωτώμουν.
Ξαφνικά, σε μία στροφή του δρόμου, πίσω από ένα
βράχο βρέθηκα μπροστά σ’ ένα απροσδόκητο θέαμα: Είδα τον γερο- Τιμόθεο, με τον
ντορβά ακουμπισμένο κάτω, με τον σκούφο βγαλμένο, με το κομποσχοίνι στο χέρι,
με ανοιγμένο το ζωστικό στο στήθος, με τα μάτια στραμμένα στον ουρανό και το
πρόσωπο μουσκεμένο από τα δάκρυα, να επικαλήται γοερώς το όνοα του Κυρίου. Βέβαιος
ότι την ώρα εκείνη δεν υπήρχε περίπτωσις να περάση κανείς από εκεί, ήταν
παραδομένος στην προσευχή και κτυπώντας το στήθος, ζητούσε το έλεος του Θεού.
Από τον λαιμό του κρεμόταν παλαιός σταυρός, μ’ ένα πολύ λερωμένο σχοινάκι.
Όταν με αντίκρυσε ξαφνικά εμπρός του, βρέθηκε σε
μεγάλη αμηχανία. Μου είπε μόνο:
-Ευλόγησον, αδελφέ μου, συγχώρεσέ με.
Κι εγώ, φανερά συγκινημένος, απήντησα:
-Πέστε και για μένα δυό λόγια στον Θεόν, γέροντα∙ είμαι
πολύ πτωχός.
Έφυγα, παίρνοντας μαζί μου ένα από τα δυνατά εκείνα
παραδείγματα, με τα οποία το Άγιον Όρος πλουτίζει τους μοναχούς του.
ΠΗΓΗ: «ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ» Ι. Μ. Παρακλήτου
Στην καλύβι του Αγίου Ακακίου του Καυσοκαλυβίτου , με τους πατέρες Ιερόθεο και Τιμόθεο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου