Κωστή, πλανώνται οι άνθρωποι…

 

-Σεβασμιώτατε, αδυνατίσατε, κόψατε πολύ, φοβούμαι… του πέταξε δυό μέρες αργότερα καθώς τον αντάμωσε δειλινό να σκαλίζει τις τριανταφυλλιές στον κήπο.

-Μη φοβείσαι, Κωστή, άκουσε όπως πάντα σιγαλερή τη φωνή του.

-Ο κόσμος έξω…

-Τι κάμει ο κόσμος;

-Εργάζεται, μοχθεί αλλά και απολαμβάνει.

-Σαν τι απολαμβάνει;

-Χμ, άνεσιν, το κοινώς λεγόμενον χουζούρι… γλυκίσματα, φρούτα, μουσική, θεάματα.

-Πλανώνται, Κωστή, πλανώνται οι άνθρωποι όταν αναζητούν την ευτυχίαν εκτός του εαυτού των. Πλούτος, δόξα, κοσμικαί απολαύσεις, ηδοναί και πάσα τρυφή του βίου, καταλήγουν εις πικρίαν. Εκατόν τοις εκατόν. Έσο δι’ αυτό βέβαιος…

-Χμ, δεν αντιλέγω, αλλά…

-Μεταχειριζόμενος το «αλλά» αντιλέγεις. Πάσα αληθής ευτυχία έχει έδρα της την ηθικήν χαράν.

-Μου τόχετε ξαναπεί.

-Εκτός από το πλήθος του κόσμου το οποίον βλέπεις και συχνάκις συναναστρέφεσαι, Κωστή μου, υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος. Ένας κόσμος, εντός του μεγάλου τούτου πλήθους.

Τον κύτταξε απορεμένος.

-Μην απορείς. Αναμέσον των πολλών και των ενδιαφερόντων αυτοίς ζεί και υφίσταται και μία διαφορετική ομάς. Είναι οι ολίγοι οίτινες αναζητούν ανά πάσαν στιγμήν τον Κύριον. Τούτο τους αποφέρει ανάτασιν, αγγελικήν τινα γλυκύτητα. Η ζωή των καθίσταται οσημέραι μεστή προσδοκιών και αγώνων. Αγώνων συνεχών. Ζούν και πορεύονται με το λεγόμενον «χαροποιόν πένθος». Η ομάς αυτή των ανθρώπων δυστυχώς παραμένει ξένη, παραμένει άγνωστος, πολλάκις κεκρυμμένη εις τους πολλούς. Αν εξέλθουν του ταμείου των, αν αποκαλύψουν τον ιδιάζοντα τρόπον του σκέπτεσθαι εις τους πολλούς, ούτοι θα παραξενευθούν, μάλλον θα χλευάσουν, αγαπητέ φίλε και σύντροφέ μου.

Ο Σακκόπουλος δεν περίμενε αυτή την αποκάλυψη. Κοντοστάθηκε λίγο σκεπτικός, μια ιδέα δάκρυσε.

-Σεβασμιώτατε, ψιθύρισε, άλλο τι έθιξα και αλλού μ’ εκσφενδονίσατε. Ευλογημένοι νάναι οι δρόμοι που θα περάσετε. Θα σας επαναλάβω κάτι που αποφεύγετε ν’ ακούτε. Είσθε ένας αφανής ποταμός. Ένας ποταμός αφανής αλλά διαυγέστατος.

-Μην χαρακτηρίζεις, μηνυπερβάλλεις. Ευρισκόμενος εις το στάδιον της νεότητος συχνάκις σε παρασύρει ο ενθουσιασμός…

-Καθόλου. Σήμερον εις τον εικοστόν αιώνα τα πλήθη πράγματι πλανώνται. Αναζητούν την ευτυχίαν εκτός του εαυτού των. Μόνον, αχ αυτή η φθορά να έλειπε… Αδυνατίσατε, κόψατε, πολύ…

-Μη φοβείσαι. Αναμέσον μας υπάρχει ο πανόπτης Οφθαλμός. Ούτος δύναται από τους λίθους και εκ του μηδενός να αναστήσει εργάτας.

 

Πηγή: «Ο άγιος του αιώνα μας»