Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2022

Γιὰ τοὺς δέκα Λεπροὺς (Μητρ.Αντώνιος Bloom)

 



καρδιά μας θ πρέπει νά φλέγεται π εγνωμοσύνη. εχαριστία μς νώνει μέ τν ζντα κι θάνατο Θεό. ν δέν εμαστε νωμένοι μαζ Του σ’ ατ τήν ζωή, τότε δν θ Τν δομε οτε στήν αωνιότητα.


Δέκα λεπρο λθαν στόν Κύριο· δέκα νθρωποι πού ταν τελετουργικ κάθαρτοι κα γι’ ατ εχαν πορριφθε π τν κοινότητά τους, δυνατοσαν νά παραβρεθον στήν κοιν λατρεία στόν Ναό, δυνατοσαν νά πλησιάσουν τίς κατοικίες τν νθρώπων πειδ ρρώστεια τους μποροσε νά μεταδοθε στούς λλους: θ μποροσαν νά μολυνθον, νά ρρωστήσουν θανατηφόρα.

λθαν στόν Κύριο κα στάθηκαν μακρυ πειδ γνώριζαν τι δέν εχαν δικαίωμα νά πλησιάσουν, νά Τν γγίξουν καθς κανε αμορροοσα κα θεραπεύτηκε. π μακρυ κραύγασαν γιά λεος, κα Κύριος τος θεράπευσε· τος στειλε στούς ερες γιά νά καθαριστον τυπικά. Δέκα πγαν κα ο ννέα δέν γύρισαν πίσω ποτέ. νας π’ ατος νακαλύπτοντας καθ’ δν τι θεραπεύτηκε, φησε κάθε λλο νδιαφέρον κτς π τν εγνωμοσύνη σ’ κενον πού τν κατέστησε γι ψυχικ κα σωματικά. πέστρεψε κα εχαρίστησε τν Κύριο, κα τ Εαγγέλιο μς λέει τι ταν Σαμαρείτης, νας νθρωπος πού δέν νκε στήν βραϊκ κοινότητα, νας νθρωπος δίχως δικαιώματα στόν λα το σραήλ, νας νθρωπος πού δέν ταν μόνο ξένος λλ πορριπτέος.

Γιατ διος Χριστς τν ωτ, πς συμβαίνει κα ο ννέα π’ ατος δέν σκέφτηκαν νά πιστρέψουν; πειδ νοιωσαν τι τήν στιγμή πού καθαρίστηκαν πανλθαν πλήρεις ν μέσω το λαο το σραήλ· δέν χρειάζονταν τίποτα περισσότερο, εχαν τ πάντα.

Σαμαρείτης ξερε τι καθαρίστηκε, τι θεραπεύτηκε, ποκαταστάθηκε δίχως νά χει κανένα δικαίωμα στήν γάπη το Θεο κα σ τούτη τήν πράξη το Χριστο. Δέν εναι λήθεια τι εγνωμοσύνη νθίζει στίς καρδις μας πι δυνατ ταν ατό πού δεχόμαστε δέν τ ξίζουμε, ταν εναι να θαμα θεϊκς κα νθρώπινης γάπης; ταν νομίζουμε τι ξίζουμε κάτι κα τ δεχόμαστε, τ δεχόμαστε σν νά μς φείλεται· ατ καναν κα ο ννέα βραοι. λλ Σαμαρείτης ξερε τι δέν εχε δικαίωμα στό λεος το Θεο, στό θαμα τς θεραπείας, κα καρδία του γέμισε μ’ εγνωμοσύνη.

Ατ δέν σχύει κα σ’ μς; Πράγματι! Πράγματι χει νά κάνει μ’ μς δυστυχς, πειδ λοι μας νοιώθουμε τι χουμε δικαιώματα: δικαίωμα στό νθρώπινο νδιαφέρον, δικαίωμα στήν γάπη, σ ,τι μπορε νά μς δώσει γ κα ο νθρώπινες σχέσεις, δικαίωμα στήν φροντίδα το Θεο κα στήν πρς μς γάπη. Κα γι’ ατό, ταν δεχόμαστε να δρο εμαστε ξωτερικ εγνώμονες, λέμε να πιπόλαιο «εχαριστ»· λλ ατ δέν μεταμορφώνει τήν σχέση μας, ετε πρς τν Θεό, ετε πρς κείνους πού πρξαν λεήμονες πρς μς. Τ δεχόμαστε πως μς ρμόζει κα εμαστε εγνώμονες σ’ κείνους πού παιξαν καθοριστικ όλο στό νά μς ποδοθε ατό πού «πλς» εχαμε δικαίωμα νά χουμε.

πρτος Μακαρισμς μς μιλάει ν προκειμένω ξεκάθαρα: Μακάριοι ο πτωχο τ πνεύματι, διότι σ’ ατος νήκει Βασιλεία το Θεο.. Ποιοί εναι «ο πτωχο τ πνεύματι;» Δέν εναι κενοι πού εναι πλς πτωχοί· φτώχεια δέν προκαλε τίς μεγάλες ρετς π μόνη της· «πτωχο τ πνεύματι», εναι κενοι πού στήν καρδία κα στό μυαλό, μ’ λο τους τ εναι, γνωρίζουν τι δέν κατέχουν τίποτα πού δέν εναι δρο κα δέν ξίζουν τίποτα π’ ,τι μς δίνεται δωρεάν. ς τ σκεφτομέ λίγο ατό.

Δέν ποκτήσαμε πόσταση π δικ μας θελήση· Θες μς δωσε πάρξη, χι μ’ ντολή, λλά μέ μιά πράξη σχος. π μιά πράξη γάπης, πειδ μς γάπησε τόσο στε μς δωσε πόσταση. Μ ατν τν πράξη μς λέει: Σς γαπ! Δίχως σς κόσμος πού δημιούργησα δέν θ ταν λοκληρωμένος στά μάτια μου· λλ χω πίστη τι δέν θ προδώσετε τν μπιστοσύνη μου. λπίζω στό καλό πού πάρχει μέσα σας. γάπη μου δέν θ λαθέψει ποτέ, πίστη κα λπίδα μου σ’ σς θ παραμείνουν κλόνητες – νταποκριθτε σ’ ατές. Τ θαμα εναι τι, σο λίγο κι ν πιστεύουμε στόν Θεό, κενος πιστεύει σ’ μς. Ατ δέν εναι θαμα; Κα πάρχουμε μόνο ξαιτίας ατς τς πίστης το Θεο σ’ μς, ξαιτίας ατς τς λπίδας κα τς γάπης πού μς περιέβαλε.

Κα ν πμε λίγο πι πέρα, δέν πάρχουμε πλς- εμαστε ζωντανοί μέ τν ναπνο το Θεο πού μς κάνει μοίους Του, κανος νά Τν γνωρίζουμε! Κα ποκαλύφθηκε σ’ μς μέ τόσους πολλος τρόπους, λλ ν τέλει στήν νσάρκωσή Του: διος Θες γινε νθρωπος γιά μς γιά νά δομε πόσο χουμε γαπηθε π κενον, πόσο σπουδαοι εμαστε στά μάτια Του, κα πόσο πραγματικ σπουδαοι εμαστε ν δυνάμει στήν νθρωπίνη μας φύση. Κοινωνοντες τν Χριστ μπορομε νά γίνουμε λοι υο κα θυγατέρες το Ζντος Θεο, μέτοχοι τς Θεϊκς φύσεως. Κα γιά νά τ πιτύχει ατ Χριστς μς πρόσφερε τήν ζωή Του, τήν διδασκαλία Του, τν θάνατό Του, τν συγχώρεση πού δωσε σ’ κείνους πού Τν σταύρωσαν: «φες ατος· ο γρ οδασι τί ποιοσι!» Ατ μς φορ συνεχς, μέρα μέ τν μέρα, π τν νάστασή Του κα τήν διακήρυξη τς νθρωπίνης δόξας μας, φο κάθησε στά δεξι το Θεο, λέει γιος ωάννης Χρυσόστομος. «ν θέλεις νά ξέρεις πόσο σπουδαος εναι νθρωπος, κοίταξε στόν θρόνο το Θεο· θ δες τν νθρωπο καθισμένο στά δεξι τς δόξης»!

Δέν εναι σ’ μς ρκετ νά εμαστε εγνώμονες νώπιον ποιασδήποτε λλης δωρες πού μς παραχωρήθηκε: γάπη τν πι κοντινν μας προσώπων κα λλων πού νοιάζονται, σφάλεια τς ζως, τς τροφς, το έρα, γεία. λλ λοι μας τ θεωρομε δεδομένα· δέν εμαστε «πτωχο τ πνεύματι»· θεωρομε σν νά μς τ φείλουν· γιατ νά εμαστε εγνώμονες πού μς δίνεται ,τι δικαιούμαστε; Γιατ δέν μς δίνει Θες ,τι χει ποχρέωση νά μς δώσει; Ατ εναι στάση μας, δέν τ διατυπώνουμε τόσο μά, λλ ζομε τσι!

Σαμαρείτης δέν κανε τ διο· δέν εχε κανένα δικαίωμα νά μοιραστε κάτι πού ταν δικαίωμα το λαο το σραλ κα το δόθηκε! Κα εγνωμοσύνη του ταν φλεγομένη, λάμπουσα!

Δέν μπορομε νά μάθουμε κάτι π’ ατόν; Κι πίσης, δέν μπορομε νά συνειδητοποιήσουμε πόσο πέροχο θ ταν ν π εγνωμοσύνη ζούσαμε κατ ατν τν τρόπο στε νά δώσουμε χαρ στόν Κύριο, τήν χαρά τι δέν μς δημιούργησε μάταια, τι δέν πιστεύει μάταια σ’ μς, τι δέν μς μπιστεύτηκε μάταια, τι γάπη πού λάβαμε εναι τώρα σαρκωμένη, χι μόνο συναισθηματικά, λλ στήν πράξη!

πόστολος Παλος λέει τι εναι μεγαλύτερη χαρ νά δίνεις π τ νά παίρνεις· εναι ατ στάση μας; ν εμαστε ληθιν εγνώμονες γιά τ χαρίσματα πού εναι δικ μας  πόσο γενναιόδωρα, μ πόση χαρ θ προσφέραμε στόν καθένα γύρω μας μέσα π μιά πράξη γάπης πού θ ταν τ μερίδιο μας στήν γάπη το Θεο. Κα ν συνειδητοποιήσαμε τι λα πού χουμε στήν ψυχή, στό σμα, σ καταστάσεις τς ζως συμβαίνουν πειδ Θες μς στειλε στόν κόσμο σν γγελιοφόρους Του νά φέρουμέ τν θεϊκ παρουσία μέ τίμημα ν χρειαστε τήν ζωή μας  πόσο εγνώμονες θ εμασταν καί πς θ ζούσαμε τσι πού Θεός πού θ κοίταζε τν καθένα π μς, θ λεγε: νά νας μαθητής μου πού κατανόησε τ θέλημά μου κα ζε σύμφωνα μ’ ατό!

ς προβληματιστομε· ς μάθουμε νά ζομε μ’ εγνωμοσύνη, μ τήν χαρά τι γαπηθήκαμε μέσα π τν κοινωνία μας μ τν Θεό, λλ γνωρίζοντας τι πρόκειται γιά μιά πράξη εγνωμοσύνης, χαρισμένης γενναιοδωρίας, δέν χουμε δικαιώματα κα μως κατέχουμε τ πάντα. πόστολος Παλος επε τοτο: Δέν χω τίποτα κα λα τ κατέχω. καθένας μας θ μποροσε νά εναι τόσο πλούσιος μέσα στήν πόλυτη πτωχεία, πλούσιος π τν γάπη, τήν δύναμη κα τν πλοτο το Θεο.

ς προβληματιστομε κα ς προσφέρουμέ στόν Θεό, μ μιά πράξη εγνωμοσύνης χι μόνο στά λόγια, πού μυδρ νοιώσαμε, λλ μπρακτα στήν ζω μας: ς Το δώσουμε τήν χαρά κα τήν βεβαιότητα τι δέν μς δημιούργησε μάταια, δέν ζησε κα δέν πέθανε μάταια γιά μς, τι εμαστε ληθινο μαθητς Του πού χουμε καταλάβει κα θέλουμε νά ζήσουμε τ Εαγγέλιό Του. μήν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου