 |
| Ο Παναγ. Αρχιεπίσκοπος και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Διόδωρος μαζί με τον Σεβ. Μητροπολίτην Αστορίας κ. Πέτρον κατά την επίσκεψιν του πρώτου εις τας Ηνωμένας Πολιτείας. |
Πέρασε μια εβδομάδα από την ήμερα πού ήλθε στο πτωχικό μας
ασκητήριο ό γερό-Δημήτρης Άστυφίδης, και απεφάσισε να μας παρακάλεση να τον
κρατήσουμε να γίνει κι αυτός καλόγερος.
- Πατέρα, δεν είναι τόσο εύκολο, όσο το νομίζεις. Πενήντα
πέντε χρονών άνθρωπος, με τόσες κοσμικές συνήθειες, δεν θα μπόρεσης να τα
βγάλεις πέρα.
-Όχι, βρέ παιδάκι μου, εγώ το πήρα απόφαση, τώρα πια θα κάμω
καινούργιο κόσμο. ' Αφού πέθανε ή μητέρα σας θα μείνω κοντά σας, κοντά στα
παιδιά μου. Θα γίνω κι εγώ καλόγηρος.
Ευτυχώς ό «παραγέροντας» δεν έφερε αντίρρηση, και ό κ.
Δημήτρης παρέμεινε κοντά μας.
Η υπομονή του όμως σε
μια κακή συνήθεια κράτησε μόνο μια εβδομάδα. Ξαφνικά μια μέρα, την ώρα πού
διαβάζαμε Εσπερινό, αντί θυμίαμα το ασκητήριο μας βρωμολόγησε από τσιγάρο.
Ταραγμένος βγήκα από το εκκλησάκι πού προσευχόμεθα και έπιασα τον «δόκιμο
καλόγερο» καθισμένο σε μια άκρα του κήπου να ρουφά μακαρίως το τσιγαράκι του.
Όταν με είδε παρά λίγο να του έρθει συγκοπή.
- Δεν σου είπα
πατέρα πώς δεν κάνεις για καλόγηρος;
-Έλα, βρέ παιδάκι μου, είχα μισό πακετάκι μέσα στην τσέπη
μου κι είπα να το αποτελειώσω.
Γέλασα με τη αφέλεια του, τα είπαμε ένα χεράκι και αφού μου
υποσχέθηκε ότι δεν θα το ξαναβάλει στο στόμα του, ή υπόθεση θεωρήθηκε
ξεχασμένη.
Δεν πέρασαν όμως πολλές μέρες και ή ευωδία του θυμιάματος
του διαβόλου - έτσι ονομάζουν οι καλόγεροι το κάπνισμα - σκορπίστηκε πάλι μέσα
στο ησυχαστήριο μας. Αυτή τη φορά αγρίεψα. Τον ξετρύπωσα μέσα από το...
αποχωρητήριο, πού κλειδωμένος κάπνιζε, και ταραγμένος του είπα να ετοιμάσει τις
βαλίτσες του.
- Δεν βλέπω,
πατέρα, τον λόγο για να στεναχωρείσαι, και αναγκαστικά να μένεις εδώ και να
στερείσαι τις «καλές σου συνήθειες». ' Εμπρός να ετοιμαστούμε να πάμε στη Δάφνη
για το εισιτήριο. Στη Χίο δεν θα σου απαγορεύει κανείς ούτε το καραφάκι σου,
ούτε και το τσιγάρο. Τον πήραν τα κλάματα.
Βρέ παιδάκι μου, ό πειρασμός με έβαλε. Σου υπόσχομαι δεν θα
ξανακαπνίσω.
Κι έβγαλε από την πίσω τσέπη του παντελονιού του ένα ανέπαφο
κουτί τσιγάρα - είχε ακόμη ό άνθρωπος τις προμήθειες του - τόρριξε κάτω, το
τσαλαπάτησε, και σαν μικρό παιδί, κλαίγοντας, με βεβαίωσε ότι δεν θα το
ξανακάμη.
Πράγματι, κράτησε το λόγο του, νίκησε τον πειρασμό και για
28 χρόνια πού έζησε στο μοναχικό σχήμα δεν ξανακάπνισε.
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΜΟΥ
ΙΕΡΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΝ ΜΥΡΟΒΟΛΟ
ΧΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ.
ΑΘΗΝΑ 1990
ΥΠΟ ΤΟΥ ΣΕΒ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΣΤΟΡΙΑΣ
Κ.Κ. ΠΕΤΡΟΥ.
Από εδώ http://agioritis.pblogs.gr/2012/05/bre-paidaki-moy-o-peirasmos-m-ebale.html
