Το φιλότιμον των Νεογραικών

Εκ της ρωμαίικης παραδόσεως οι Νεογραικοί εκληρονόμησαν το ρωμαίικον φιλότιμον.
Εκ της νεοελληνικής παιδείας επίστευσαν οι Γραικύλοι ότι οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί
είναι «προοδευμένοι», «προηγμένοι», «πολιτισμένοι», «εξευγενισμένοι» και «φωτισμένοι»
λαοί, τους οποίους οφείλουν να μιμούνται όχι μόνον εις την τεχνολογίαν αλλά εις όλα.

Χωρίς να μελετήση το θέμα ο Γραικός υποθέτει ότι, εφ' όσον οι λαοί αυτοί είναι
«καλύτεροι» από ημάς εις πολιτισμόν, πρέπει να έχουν εις υψηλότερον βαθμόν το
φιλότιμον απ' ό,τι το έχομεν ημείς, αφού το φιλότιμον είναι η υψηλότερα έκφρασις του
πολιτισμού.

Εκτός της υποθέσεως ταύτης ο Γραικός και ο Ρωμηός βομβαρδίζονται συνεχώς με την
προπαγάνδαν των Νεογραικών ότι όλος ο κόσμος και κυρίως η Ευρώπη και η "Αμερική
είναι πλήρης από φιλέλληνας, οι οποίοι θαυμάζουν τόσον πολύ τους σημερινούς αρχαίους
Έλληνας, ώστε ζητούν οι ίδιοι ευκαιρίαν να βοηθήσουν την μικράν αλλά έντιμον και
ένδοξον Ελλαδίτσαν να προοδεύση και να γίνη πάλιν ένδοξος.

Αλλά οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί ούτε έχουν ούτε γνωρίζουν τι είναι το ρωμαίικον
φιλότιμον. Ούτε υπάρχουν οι φιλέλληνες της νεογραικικής μυθολογίας και
ονειροπολήσεως. ∆ια κάθε Άγγλον φιλέλληνα π.χ. υπάρχουν 5 Άγγλοι φιλότουρκοι, 5
Άγγλοι φιλοβούλγαροι, 5 Άγγλοι φιλογιουγκοσλαύοι, 5 Άγγλοι φιλοαλβανοί και 15 Άγγλοι
φιλοϊταλοί, ακριδώς το ίδιον ισχύει με τους Αμερικανούς, Ρώσους, Φραντσέζους, κ,τ.λ.
Φαίνεται κάποιος είπεν εις τους Νεογραικύλους ότι την διπλωματίαν κάμνουν μόνον οι
υπάλληλοι των πρεσβειών και προξενείων και το επίστευσαν.

∆υστυχώς ο μύθος περί ξένων φιλελλήνων είναι μία ψυχολογική ανάγκη του Γραικύλου, ο
οποίος φοβείται να είναι κράτος χωρίς μανούλαν και πατερούλην. Ο Γραικύλος θέλει όχι
συμμάχους αλλά γονείς με απέραντον και απεριόριστον φιλότιμον δια την προστασίαν του
νηπίου Έλληνος.

Ο Γραικύλος ούτε θέλει ν' ακούση τον ισχυρισμόν του Ρωμηού ότι η Ρωμηοσύνη είναι
ανώτερος πολιτισμός από τον δυτικόν. Πού να ομολογήση ο Γραικός ότι επρόδωσε
χρυσούν αετόν γενόμενος δουλοπρεπής οπαδός γυπός πού τόσους αιώνας
κατασπαράσσει τα πτώματα της Ρωμηοσύνης!

Πάντως το ρωμαίικον φιλότιμον μετετράπη εις γραικυλιστικήν αφέλειαν εξ αιτίας της
εσφαλμένης υψηλής εκτιμήσεως και της αβασίμου εμπιστοσύνης του Γραικού εις τον
δυτικόν πολιτισμόνΟ Γραικύλος με την εμπιστοσύνην του εις το ανύπαρκτον φιλότιμον και
τον ανύπαρκτον φιλελληνισμόν των ξένων έχει την πνευματικήν δομήν του προδότου.
Αρκεί να του δοθή η ευκαιρία να συνάψη φιλίαν με «φιλότιμον φιλέλληνα». Από
πατριωτικόν ενθουσιασμόν να ωφελήση και να σώσει την Ελλαδίτσαν του και να
εξασφάλιση την υποστήριξιν του φιλέλληνος τούτου, του τα λέγει όλα. Αλλά αντί να
απόκτηση όργανον, γίνεται όργανον. ∆εν αρκεί τούτο, αλλά και πιστεύει ακραδάντως ότι η
προδοσία του αυτή είναι ο ύψιστος πατριωτισμός.

Οι έχοντες σχέσεις με τους Γραικύλους Ευρωπαίοι και Αμερικανοί βλέπουν σαφώς το
φιλότιμον, αλλά δυστυχώς εν τη δουλοπρεπεί αυτού μορφή, και το εκλαμβάνουν ορθώς ως
δουλοπρέπειαν αδυνάτου και ως μορφήν φαινομενικής μεγαλοψυχίας. Το δουλοπρεπές
φιλότιμον του Γραικύλου εν συνδυασμώ με επίδειξιν συμμαχικής αφοσιώσεως εμποιεί
μάλλον ανησυχίαν παρά εμπιστοσύνην.

Ημείς γνωρίζομεν ότι το ρωμαίικον φιλότιμον δεν είναι δουλοπρέπεια και επίσης
γνωρίζομεν ότι το γραικικόν φιλότιμον είναι πάντοτε έναντι των ξένων δουλοπρέπεια. Εφ'
όσον δε ο Γραικύλος είναι ο προσφέρων εκδούλευσιν εις τους ξένους, οι ξένοι
εκμεταλλεύονται το φιλότιμον του Γραικύλου, αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι έχουν εμπιστοσύνην εις την συμμαχικήν ικανότητα του Γραικύλου. Ποίος σοβαρός άνθρωπος
έχει εμπιστοσύνην εις δουλοπρεπή σύμμαχον;

Εις την ουσίαν ο Γραικός και ο Ρωμηός έχουν το ίδιον φιλότιμον και επομένως τον ίδιον
ηρωϊσμόν και την ιδίαν ανδρείαν. Η διαφορά μεταξύ των είναι ότι ο Γραικός έχει αισθήματα
κατωτερότητος έναντι των Ευρωπαίων και Αμερικανών, διότι υπεδουλώθη πολιτιστικώς
δεχόμενος τον Γραικισμόν, ενώ ο Ρωμηός τουναντίον γνωρίζει την ανωτερότητα της
Ρωμηοσύνης του και ουδέποτε εδέχθη να γίνη ο Γραικύλος ξένου πολιτισμού.

∆ια το καλόν και δια την ασφάλειαν των εθνικών θεμάτων ο Γραικύλος πρέπει να γίνη
πάλιν Ρωμηός και να ίδη πώς είναι οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί εις την πραγματικότητα.
∆εν έχουν ούτοι το ρωμαίϊκον φιλότιμον. Επομένως δεν επιτρέπεται να φερώμεθα εις
αυτούς με το φιλότιμον μας, ως να έχουν και αυτοί φιλότιμον. Εις τας διεθνείς σχέσεις
πρέπει να αφήσωμεν το φιλότιμον κατά μέρος. Ο Γραικύλος οφείλει συνειδητώς να
αποβάλη την αφέλειάν του και να σταματήση να νομίζη ότι, επειδή αυτός έχει την διάθεσιν
να θυσιασθή δια τον δυτικόν πολιτισμόν, τούτο σημαίνει ότι οι «φιλότιμοι» σύμμαχοι θα
θυσιασθούν δια την «ένδοξον» Ελλαδίτσαν των σημερινών «αρχαίων Ελλήνων». Πολύ
αφελής είναι ο σκεπτόμενος ούτω Γραικύλος, διότι οι σύμμαχοι δεν είναι μια ρωμαίικη
οικογένεια, δια να θυσιάζεται ο ένας δια τον άλλον.

Συμμαχία είναι συνεργασία πολιτική, οικονομική και στρατιωτική, μέσω της οποίας κάθε
κράτος προστατεύει τα ιδικά του συμφέροντα και τα συμφέροντα των συμμάχων, εφ' όσον
τα συμφέροντα αυτά ταυτίζονται με τα ιδικά του συμφέροντα. Η συμμαχία βασίζεται εις
συμπεφωνημένα και τίποτε πέραν των συμπεφωνημένων, όπως ακριβώς γίνεται εις το
εμπόριον. Εάν γίνη κάτι πέραν των συμπεφωνημένων, είναι ανοησία να περιμένη ο
Γραικύλος να ενεργήσουν οι σύμμαχοι από φιλότιμον, εφ' όσον δεν έχουν φιλότιμον. ∆ια
τούτο εκ των προτέρων πρέπει να εξασφάλιση τας αναγκαίας κυρώσεις δι' ενδεχομένην μη
τήρησιν των συμπεφωνημένων, διότι άλλως θα λαβή μόνον ηθικήν ικανοποίησιν από τους
συμμάχους, δηλαδή εν «εύγε δούλε αφωσιωμένε και ταπεινέ» και τίποτε άλλο, όπως
ακριβώς γίνεται με το Κυπριακόν.

∆υστυχώς όμως το θέμα περί συμμαχιών τίθεται εν Ελλάδι επί ιδεολογικού επιπέδου εξ
αιτίας των Γραικύλων, πού είναι διηρημένοι μεταξύ των ως ακριβώς τα ξένα αφεντικά των,
και ούτω θαμμένη παραμένει η ρωμαίικη γραμμή, η οποία είναι το μόνον δυνατόν θεμέλιον
ενιαίας και ορθής εσωτερικής και εξωτερικής, ανεξαρτήτου και αδεσμεύτου, εθνικής
πολιτικής, ιδεαλιστικής και συγχρόνως άκρως ρεαλιστικής.Εν άκρα αντιθέσει προς την
άποψιν των Γραικύλων η Ρωμηοσύνη ως πολιτισμός ούτε εις την Ανατολήν ανήκει ούτε εις
την ∆ύσιν. Ως ιστορική πηγή πολιτισμού, δεν ανήκει εις κανένα. Άλλοι ανήκουν εις αυτήν.
Επομένως η Ρωμαιοσύνη δεν είναι υποχρεωμένη εξ επόψεως πολιτισμού να ανήκη κατά
φύσιν εις κανένα συνασπισμόν. ∆ύναται να ανήκη οπού της συμφέρει και όσον χρόνον
συμφέρει.

Τα ιδεολογικά θεμέλια της Ρωμηοσύνης δεν υποτάσσονται ούτε εις τον καπιταλισμόν ούτε
εις τον κομμουνισμόν ούτε εις τον σοσιαλισμόν, τα όποια είναι όλα καρποί του ευρωπαϊκού
πολιτισμού πού ως ξεκίνημα είχε 1) τον ευρωπαϊκόν φεουδαλισμόν με την ταξικήν και
ρατσιστικήν του φιλοσοφίαν και οργάνωσιν και 2) τας επαναστάσεις κατά των ταξικών
τούτων διακρίσεων με βάσιν το δικαίωμα ο καθείς να αγωνισθή δια την ευδαιμονίαν.
Ο ευρωπαϊκός φεουδαλισμός ήτο κάτι το τελείως ξένον προς την ιστορικήν εμπειρίαν της
Ρωμηοσύνης ως θα έπρεπε να είναι και οι αναφερθέντες «ισμοί» (καπιταλισμός,
κομμουνισμός, σοσιαλισμός), δια τους οποίους οι διηρημένοι μεταξύ των Γραικύλοι είναι
ανά πάσαν στιγμήν έτοιμοι να θυσιασθούν. Ουδέποτε υπήρχεν εις την Ρωμηοσύνην τάξις
εκ γενετής ευγενών και τάξις εκ γενετής δουλοπάροικων, ώστε να ήτο κανείς
καταδικασμένος δογματικώς η θεολογικώς εκ της φύσεώς του να είναι δούλος και
αντικείμενον εκμεταλλεύσεως.

Οι Γραικύλοι όμως μη γνωρίζοντες την ιστορίαν της Ρωμηοσύνης νομίζουν ότι ό,τι ισχύει
ως ιστορική, κοινωνική, θεολογική και οικονομική εξήγησις των ευρωπαϊκών καταστάσεων
ισχύει και δια την Μεγάλην Ρωμανίαν και την Τουρκοκρατίαν. Υπάρχει τάσις μάλιστα να
εμφανίζεται ο κλήρος ακόμη της Ρωμηοσύνης ως να ήτο το ίδιον με τον ταξικόν και
«ευγενή» κλήρον του ευρωπαϊκού φεουδαλισμού πού κατεδυνάστευε και εξεμεταλλεύετο
τους δουλοπάροικους όχι μόνον εκ μέρους της τάξεως των ευγενών αλλά και ως εκ
γενετής μέλος της τάξεως των ευγενών. Ποίος πατριάρχης, μητροπολίτης, επίσκοπος ή
ηγούμενος της Ρωμηοσύνης υπήρξε ποτέ μέλος ευγενούς τίνος τάξεως, ήτις
κατεδυνάστευε δουλοπάροικους; Πότε η Ρωμηοσύνη εξέλεξε τους επισκόπους και
ηγουμένους από τάξιν εκ γενετής και κατά φύσιν ευγενών, αφού τοιαύτη τάξις ουδέποτε
υπήρχεν;

Πού εις την ιστορίαν της Ρωμηοσύνης υπήρχε τοιούτος δεσμός ώστε να δικαιολογήται η
ταύτισις της μεσαιωνικής ιστορίας της Ρωμηοσύνης με την μεσαιωνικήν ιστορίαν και
οικονομίαν της Ευρώπης; Οι Γραικύλοι της Ελλαδίτσας έχουν τόσον εμβολιασθή εις τον
κορμόν του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ώστε θεωρούν πλέον την ιστορίαν της Ευρώπης και
της Ρωσίας ως ιδικήν των ιστορίαν και τα αισθήματα και όνειρα των Ευρωπαίων και Ρώσων
ως ιδικά των.

Θα έπρεπεν η Ρωμηοσύνη βάσει της ιστορικής εμπειρίας της και βάσει των ιδικών της
ιδανικών και στόχων να εκπονήση τα θεμέλια της κοινωνίας της, ανεξαρτήτως από τας
πολιτικάς και οικονομικάς θεωρίας των Ευρωπαίων, Αμερικανών και Ρώσων.
∆ιατί είναι υποχρεωμένοι να διαιρούνται οι Γραικοί μεταξύ των εις τας παρατάξεις ή τους
αναφερθέντας «ισμούς» των Ευρωπαίων, Ρώσων και Αμερικανών; Και διατί να μη είναι
ηνωμένοι ως Ρωμηοί εντός της μιας παρατάξεως της Ρωμηοσύνης με κοινωνικήν
οργάνωσιν συμφωνούσαν με τας αρχάς και τους στόχους της ρωμαίικης αντιλήψεως περί
φιλοτίμου;

Το ρωμαίικον φιλότιμον και ο ευρωπαϊκός, αμερικανικός, ρωσικός και ισλαμικός
ευδαιμονισμός είναι άκρως αντίθετα θεμέλια πολιτισμών.

Ο ευδαιμονισμός αποβαίνει δύναμις αυτοκαταστροφική, διότι είναι ιδιοτελής,
συμφεροντολογική και εγωιστική. Οι οπαδοί αυτού φθείρονται εκ των έσω και ουδέποτε
υπερβαίνουν την πρωτόγονον καιζωώδη κατάστασιν της ιδιοτελούς και εγωιστικής
συμφεροντολογίας. Όπως εκμεταλλεύεται ο ένας τον άλλον προς ίδιον εγωκεντρικόν
όφελος, ούτω και η σεξουαλική ζωή των σημερινών Ευρωπαίων και Αμερικανών είναι όχι
έκφρασις αγάπης, αλλά ηδονιστική εκμετάλλευσις που ούτε εις τον κόσμον των ζώων
παρατηρείται.

Εν αντιθέσει προς τον ευδαιμονισμόν του ευρωπαϊκού και του ισλαμικού πολιτισμού το
ρωμαίικον φιλότιμον έχει ως θεμέλιον τα καθήκοντα και τας υποχρεώσεις που συντείνουν
εις την υπέρβασιν της ιδιοτέλειας και συμφεροντολογίας και εις την άνοδον προς τα
ποικίλα στάδια της ανιδιοτελείας. ∆ια τούτο και η Ρωμαίισσα είναι πάντοτε βασίλισσα εις
την οικογένειάν της, διότι αρνείται η Ρωμηοσύνη να την υποβιβάση εις εκμεταλλεύσιμον
αντικείμενον ευδαιμονισμού. Ο Γραικύλος όμως είναι ευδαιμονιστής και ηδονιστής ωσάν
τα αφεντικά του.

Ουδέποτε εις την ιστορίαν εφάνη έθνος με τόσην ενότητα και ικανότητα να αναστείλη και
να συγκρατήση επί 1500 χρόνια την πολιτικήν και εθνικήν διάλυσιν και αποσύνθεσιν τη
ισχυροτάτη θελήσει των πολιτών του ως η Ρωμηοσύνη, ήτις και υπό βάρβαρον ζυγόν
ακόμη κρατεί με πείσμα την ενότητα και την εθνικήν της ταυτότητα ως και την ρωμαίικην
ηθικήν.

Όταν κανείς συγκρίνη την ιστορίαν της Ρωμηοσύνης με την διαλυτικήν και αποσυνθετικήν
δραστηριότητα των Νεογραικύλων, βλέπει σαφώς πώς μέσω του Γραικισμού
κατεκερματίσθη η Ρωμηοσύνη κατά μίμησιν των κρατών της Ευρώπης, τα οποία ουδέποτε
κατώρθωσαν να ενωθούν και ούτε φαίνεται ότι θα το κατωρθώσουν ποτέ, διότι το θεμέλιον του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι ο ευδαιμονισμός. Από τον ίδιον ευδαιμονισμόν
δύναται να πάθη αποσύνθεσιν και ο αραβικός κόσμος.

Ο οπαδός του ευδαιμονισμού Γραικύλος δεν δύναται παρά να γίνη δούλος της πηγής της
ευδαιμονίας του είτε έσωθεν είτε έξωθεν του Γραικισμού του.

Ο αποκηρύξας τον ευδαιμονισμόν φιλότιμος Ρωμηός δεν υποδουλώνεται εις κανένα, ούτε
εις τον Θεόν παραμένει δούλος, αφού πέραση τα στάδια του δούλου και μισθωτού και
φθάση να είναι φίλος και συνεργάτης του Θεού και να έχη παρρησίαν παρά τω Θεώ. Ο
φίλος του Θεού Ρωμηός ακόμη και με τον Θεόν ερίζει, όχι όμως δια τα ιδικά του
συμφέροντα αλλά δια τα των άλλων.

(Απο την Ρωμηοσύνη του Ρωμανίδη)

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2013/12/blog-post_36.html