Η σταθερότητα και η πίστη είναι μεγάλες αρετές

Στον  Ορθόδοξο Λόγο ο π. Σεραφείμ έγραψε: «Ο χριστιανισμός στην πράξη και ο μοναχισμός πάνω απ’ όλα είναι κάτι το οποίο παραμένει σε μια καθορισμένη θέση και πολεμά μέσω όλης της καρδιάς κάποιου για τη Βασιλεία των Ουρανών. Κάποιος μπορεί να κληθεί να εργαστεί για τον Θεό κάπου αλλού ή μπορεί να κινείται γύρω από αναπόφευκτες περιστάσεις. Αλλά χωρίς τη βασική και βαθιά επιθυμία να υπομένει τα πάντα για το Θεό σε μια θέση χωρίς να φεύγει μακριά, κάποιος θα είναι σε θέση μόλις και μετά βίας να βάλει τις ρίζες που απαιτούνται προκειμένου να καρποφορήσουν πνευματικά φρούτα. Δυστυχώς, με την ευκολία των σύγχρονων επικοινωνιών, κάποιος μπορεί ακόμη και να καθίσει σε ένα σημείο και να ασχοληθεί με όλα τα άλλα πράγματα, πέραν του ενός που είναι αναγκαίο, δηλαδή με τη δουλειά οποιουδήποτε άλλου και το κουτσομπολιό της εκκλησίας, αντί να συγκεντρωθεί στην εργασία που χρειάζεται ώστε να σώσει την ψυχή του σε αυτόν τον κακό κόσμο.

Σε ένα γνωστό εδάφιο των Θεσμών, ο Άγιος Κασσιανός προειδοποιεί τους μοναχούς της εποχής του «… να απομακρυνθούν από τις γυναίκες και τους επισκόπους…» Σε σχέση με τις γυναίκες, φυσικά, για να μην τους προκαλούν πειρασμό στη σάρκα. Για τους επισκόπους, για να μην μπαίνουν στον πειρασμό για της χειροτονίας για ιεροσύνη και γενικά στη ματαιοδοξία της εξοικείωσης με εκείνους που βρίσκονται σε υψηλές θέσεις. Σήμερα, αυτή η προειδοποίηση παραμένει επίκαιρη, αλλά για τους μοναχούς του εικοστού αιώνα κάποιος μπορεί να προσθέσει μία περαιτέρω προειδοποίηση: αποφεύγετε όλα τα τηλέφωνα, τα ταξίδια και το κουτσομπολιό, εκείνες τις μορφές επικοινωνίας που δεσμεύουν κάποιον στον κόσμο. Διότι θα παγώσουν το ζήλο σας και θα σας κάνουν, ακόμη και στο μοναχικό σας κελλί, παίγνιο των κοσμικών επιθυμιών και επιδράσεων»!

Ο Λάο Τσού, ο αγαπημένος φιλόσοφος του π. Σεραφείμ, κατά τα νεανικά του χρόνια, είχε τοποθετηθεί με την εξής φράση: «Όσο περισσότερο κάποιος ταξιδεύει, τόσο λιγότερα γνωρίζει».

Κάποτε, ο π. Γερμανός ρώτησε τον π. Σεραφείμ εάν είχε κάποια επιθυμία για να πάει κάπου στον κόσμο.

«Όχι», απάντησε ο π. Σεραφείμ.

«Γιατί όχι; Δεν θέλεις ούτε και στο Άγιον Όρος να πας»;

«Πρέπει να προσπαθήσουμε, σύμφωνα με τις συμβουλές του επισκόπου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, να έχουμε το Άγιον Όρος στις καρδιές μας. Στην πραγματικότητα, εργαζόμαστε για να έχουμε το δικό μας Άγιον Όρος στην Αμερική. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν μας μένει πολύς χρόνος».

Κατά την ανάγνωση των Αγίων Πατέρων, ο π. Σεραφείμ βρήκε πολλά αποσπάσματα που μιλούσαν για την αρετή της σταθερότητας, δηλαδή, της παραμονής σε ένα μέρος. Οι περισσότερες από αυτές οι συμβουλές έρχονταν από ένα μοναστικό πλαίσιο αλλά, όπως διέκρινε ο π. Σεραφείμ, δεν αναφέρονταν μόνο στους μοναχούς. Ο Αντώνιος Αργκάντα, ο οποίος είπε στον π. Σεραφείμ ότι ήθελε να παντρευτεί και να μεγαλώσει μια οικογένεια, θυμάται ότι ο π. Σεραφείμ του έλεγε μοναχικές συμβουλές όσον αφορά τη σταθερότητα που θα μπορούσαν να εφαρμοσθούν και στους λαϊκούς (μη κληρικούς) στις ενορίες: «Ο π. Σεραφείμ υπογράμμισε ότι, εάν κάποιος πηγαίνει από το ένα μέρος στο άλλο, βλάπτει τη δυνατότητά του να σταθεροποιηθεί κάπου. Εάν η ζωή κάποιου στο μοναστήρι δεν είναι τόσο ασκητική όσο σε ένα άλλο μοναστήρι, έλεγε ότι είναι καλύτερα να μείνει εκεί από το να τριγυρνά. Κατά τον ίδιο τρόπο, εάν στην ενορία κάποιου το πνευματικό επίπεδο φαίνεται να μην είναι τόσο πολύ υψηλό, οι εξομολογήσεις να είναι επιπόλαιες, η χορωδία να ψάλλει άμουσα κ.λ.π., είναι καλύτερα για κάποιον να παραμείνει εκεί από τα να μεταπηδήσει σε μια ενορία όπου όλα φαίνονται να βρίσκονται σε ένα υψηλότερο επίπεδο. Οπουδήποτε και αν είστε, σημαίνει πως πρέπει να εργαστείτε για την σωτηρία σας εκεί, αντί να περιπλανιέστε, ψάχνοντας την τέλεια έκφραση της ορθοδοξίας, την υψηλότερη πνευματικότητα, τους τέλειους γεροντάδες κ.λ.π. Ο π. Σραφείμ μου είπε ότι η σταθερότητα και η πίστη είναι μεγάλες αρετές. Αυτό που ευχαριστεί περισσότερο το Θεό, είπε, είναι η εμμονή σας, η ταπείνωσή σας σε σχέση με την εργασία της σωτηρίας σας, εκεί που Αυτός σας έχει τοποθετήσει».

«Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ π. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ» Τόμος Β΄σελ. 150-152.