Το παρακάτω κείμενο βρίσκετε στο βιβλίο του Γεώργιου Κ.
Κηπουρού το οποίο εκδίδει η Εναλλακτική κοινότητα ΠΕΛΙΤΙ. Ο Γεώργιος Κ. Κηπουρός
καλλιεργούσε χωρίς λιπάσματα, φυτοφάρμακα, ραντίσματα, κοπριά. Από την παρατηρητικότητα
που τον διέκρινε, ανέπτυξε την τεχνική του και την παρέδωσε αφιλοκερδώς στην
κοινότητα.
Τις Κυριακές δεν εργάζομαι
Για να είναι πλούσια η παραγωγή μας, δεν αρκεί απλά και μόνο
να εφαρμόσουμε όλα όσα διαβάσαμε παραπάνω (ετοιμασία εδάφους, εποχές σποράς, καλούς σπόρους, σωστά ποτίσματα), θα πρέπει κάθε
Κυριακή και σε μεγάλη γιορτή να μην εργαζόμαστε. Τις μέρες αυτές ο Θεός
φροντίζει τα λαχανικά του χωραφιού μας.
Σ το συμπέρασμα αυτό κατέληξα ύστερα από κάποιες προσωπικές
μου εμπειρίες τις οποίες θα ήθελα να σας αναφέρω.
Περίπου το 1980 μια Κυριακή πρωΐ, πήγα με το τρακτέρ στο
χωράφι για να καλλιεργήσω το έδαφος. Συνέβη λοιπόν το εξής: Από την πρώτη ώρα
στο τρακτέρ παρουσιάστηκε αβαρία, έφυγε δηλαδή από το τρακτέρ μία ασφάλεια, με
αποτέλεσμα ο καλλιεργητής να φύγει προς τα δεξιά και να σπάσει ο ρυγολατόρος
που συνδέεται με τον καλλιεργητή και έτσι έπαθα μεγάλη ζημιά.
Τη δεύτερη Κυριακή πήγα και πάλι με το τρακτέρ στο χωράφι να
εργαστώ. Αυτή τη φορά το χωράφι ήταν λίγο αμμουδερό και έτσι σε κάποιο σημείο
του χωραφιού το τρακτέρ βούλιαξε, οι τροχοί του δηλαδή πατινάρανε. Πήρα την
τσάπα, που είχα μαζί μου, για να αφαιρέσω το χώμα από τις μπροστινές ρόδες, μα
με το πρώτο χτύπημα η γωνία της τσάπας βρίσκει το λάστιχο και το τρύπησε.
Αμέσως ο αέρας έφυγε. Νύχτωσε χωρίς καμία εργασία να γίνει.
Κάτι συμβαίνει!
Τρίτη Κυριακή και πάλι, με το τρακτέρ πηγαίνω για δουλειά στο
χωράφι. Μία σιδερένια βέργα, που βρίσκεται στο τρακτέρ δεξιά, για να κρατά τον
καλλιεργητή σταθερά, ξεβιδώνεται και χάνεται στο χώμα του χωραφιού. Μου έκανε
τόσο μεγάλη εντύπωση. Γιατί αυτές οι ζημιές να γίνονται τις Κυριακές; Μήπως δεν
ήταν τυχαίες και όντως κάτι συμβαίνει; Ίσως τελικά κάποιος προσπαθούσε να μου
δώσει ένα μήνυμα. Μέσα από την καρδιά μου, λοιπόν , υποσχέθηκα ότι Κυριακές και
μεγάλες γιορτές δεν θα εργαστώ ποτέ ξανά.
Έκτοτε δούλευα μόνο τις καθημερινές και με την βοήθεια του
Θεού τα κατάφερα μια χαρά. Είχα 5 στρέμματα φασόλια, που τα πότιζα με τεχνητή
βροχή, από Δευτέρα μέχρι Σάββατο απόγευμα. Πολλές φορές, το πότισμα δεν
τελείωνε το απόγευμα του Σαββάτου και έπρεπε να συνεχιστεί και την Κυριακή. Την
υπόσχεσή μου όμως δεν υπήρχε περίπτωση να την αθετήσω. Δηλαδή τα φασόλια δεν
μπορούν να περιμένουν μία μέρα εάν δεν
μπορούν να περιμένουν προτιμούσα να ξεραθούν. Πολλές φορές νωρίς το βράδυ του
Σαββάτου έβρεχε. Ο Θεός είχε αναλάβει να ποτίσει όχι μόνο τα φασόλια, αλλά και
ολόκληρο το χωράφι.
