Ἡ Ἱστορικότης τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ (Ι)

ὑπό

Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου

Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Scranton

Ι. Ἀπόφασις τοῦ Ποντίου Πιλάτου Ἡγεμόνος τῆς Ἱερουσαλήμ

Α΄. Πρόλογος

          Ὑφίστανται τρία χειρόγραφα, τά ὁποῖα ἀποδεικνύουν τήν ἱστορικότητα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποίαν ἡμεῖς ὡς Χριστιανοί γιγνώσκομεν ἀπό τήν Ἁγίαν Γραφήν καί ἀπό τούς Ἁγίους ἡμῶν Πατέρας. Τό παρόν χειρόγραφον εἶναι ἡ ἀπόφασις τοῦ Ρωμαίου ἡγεμόνος τῆς Ἱερουσαλήμ Ποντίου Πιλάτου ὑπέρ τῆς καταδίκης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς σταυρικόν θάνατον. Τά ἕτερα δύο χειρόγραφα θά ἀκολουθήσουν εἰς προσεχεῖς δημοσιεύσεις. Λέγεται μέν ὅτι τά πρωτότυπα τούτων εὑρίσκονται εἰς τήν Κωνστατινούπολιν ἀπό τό 1450 καί τά ἀντίγραφά των εἰς τό Ἅγιον Ὄρος ἀπό τό 1976. Ἀναφέρεται δέ ὅτι ἡ μετάφρασις τῶν χειρογράφων ἔγινε τό 1580  ὑπό τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Ἱερεμίου τοῦ Τρανοῦ (1572-1579), (1580-1584) καί (1586-1595).

Β΄. Κείμενον τῆς Ἀποφάσεως τοῦ Ποντίου Πιλάτου κατά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ

          «Ἔτος ἑπτακεδέκατον Τιβερίου Καίσαρος  Βασιλέως Ρωμαίων, Μονάρχου ἀνικήτου, Ὀλυμπιάδος ἑκατοστῆς εἰκοστῆς πρώτης, Ἡλιάδος ὀγδόης ἀπό πλάσεως κόσμου κατά τό ἡμέτερον καί τόν μερισμόν τῶν Ἑβραίων τετρακισχίλια ἑκατόν  ἑβδομήκοντα τέσσερα ἔτη καί καταβολῆς τῶν Ρωμαίων βασιλείας ἔτη ἑβδομήκοντα τρία καί ἐλευθερίας τῆς δουλοσύνης Βαβυλῶνος ἔτη ὀγδοήκοντα καί καταστροφῆς τοῦ Ἱεροῦ βασιλείου ἔτη ἐνενήκοντα ἑπτά, ἐπί τῶν Ὑπάτων τοῦ λαοῦ τῶν Ρωμαίων Λουκίου Πιζωνίου, καί Μάρκου Παυσανίου, καί Προϋπάτου τοῦ Ἰλλυρικοῦ Βαλλερίου Παλιστέρα, κοινοῦ διοικητοῦ τῆς πόλεως Ἱεροσολύμων, Ἡγεμόνος κρατίστου Πιλάτου, Ἐπιστάτου τῆς κάτωθεν Γαλιλαίας Ἡρῲδου τοῦ δευτέρου, τῆς ἄκρας ἀρχιερωσύνης Ἄννα καί Καϊάφα, Ἀλινάτου καί Μαήλ μεγίστου εἰς τόν ναόν Ραμπάμ Ἀμαμπέλ Γιοκτινώ, ἑκατοντάρχου Ὑπάτου Ρωμαίων καί τῆς πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων Κορνηλίου Σούμπλιμα Σέξτου Μπομπλίου Ρούφα, ἐν μηνί Μαρτίῳ κε΄.

            Ἐγώ, Πόντιος Πιλάτος ὁ Ἡγεμών διά τῆς Βασιλείας τῶν Ρωμαίων ἔνδοθεν τοῦ Πραιτωρίου τῆς Ἡγεμονίας κρίνω καί καταψηφίζω εἰς ΘΑΝΑΤΟΝ:

          ΙΗΣΟΥΝ τόν λεγόμενον ὑπό τοῦ πλήθους ΧΡΙΣΤΟΝ, Ναζωραῖον καί ἀπό πατρίδος Γαλιλαίας, ἄνθρωπον στασιώδη τοῦ νόμου τοῦ Μωσαϊκοῦ, ἐναντίον τοῦ μεγαλοπρεποῦς βασιλέως Τιβερίου Καίσαρος. Καθορίζω καί ἀποφασίζω διά τοῦτο, ὅτι ὁ θάνατος αὐτοῦ νά εἶναι εἰς τόν σταυρόν, ὅμως μετά τῶν ἥλων κατά τό σύνηθες τῶν ὑποδίκων, ἐπεί συνηθροίσθη αὐτός μετά τῶν πολυαρίθμων πλουσίων καί πτωχῶν, καί οὔτε ἔπαυσε συνέχων θορύβους ἐν πάσῃ τήν Ἰουδαία ποιῶν ἑαυτόν ΥΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ἀπειλῶν χαλασμόν τῶν Ἱεροσολύμων καί τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ἀπαρνούμενος τόν φόβον τοῦ Καίσαρος, ἔχων ἔτι τόλμης εἰσέλθειν μετά Βαΐων καί θριάμβων, μετά μέρους τοῦ πλήθους ὥσπερ Ρήξ (βασιλεύς) ἐντός τῆς πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων εἰς τόν Ἱερόν Ναόν.

ΟΘΕΝ ΟΡΙΖΟΜΕΝ:

Τόν πρῶτον καί ἡμέτερον ἑκατόνταρχον Κόϊντον τόν Κορνήλιον συνάγειν παρρησία εἰς τήν χώραν Ἱεροσολύμων δεδεμένον, μαστιγούμενον, πορφύραν περιβαλλόμενον, στεφανούμενον μετά ἀκανθίνου στεφάνου, βαστάζοντα τόν ἴδιον σταυρόν ἐπί τοῦ ὤμου, ἵνα ἦ παράδειγμα τοῖς πᾶσι κακοποιοῖς, μεθ’ οὗ βούλομαι συνάγεσθαι δύο ληστάς φονεῖς καί ἐξέλθειν διά τῆς πύλης Γκαπαρόλας νῦν δέ Ἀντωνιάνας.

Συνάξαι δέ αὐτόν τόν Χριστόν παρρησία εἰς τό ὄρος τῶν κακούργων ὀνόματι Καλβάριον, ὅθεν ἐσταυρωμένον καί θανατωμένον ἔστω τό σῶμα αὐτοῦ ἐν τῷ σταυρῷ, ὡς κοινόν θέαμα πάντων τῶν κακούργων καί ἄνωθεν τοῦ σταυροῦ τεθείτω τίτλος, γεγραμμένος τρισί γλώσσαις, Ἑλληνική, Ρωμαϊκή καί Ἑβραϊκή. Ἑλληνιστί μέν: “ Ἰησοῦς Ναζωραῖος Βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων”. Ρωμαϊστί δέ: “Jesus Nasoreus Rex Iudeorum” καί Ἑβραϊστί: “Γιεσουνά Νοζορή Μελέχ Γελουντίμ”.

Ὀρίζομεν δέ, ὅτι:

Οὐσείς ἧς τινός τάξεως, ποιότητος καί καταγωγῆς τολμήσει ἀπερισκέπτως νά ἐμποδίσῃ τήν τοιαύτην δίκην, ὑπ’ ἐμοῦ ὡρισμένην διωκημένην καί ἐπιτελουμένην μετά πάσης σεμνότητος, κατά τά ψηφίσματα καί νόμους τῶν Ρωμαίων ὡς Ἑβραῖος, εἰς ποινήν αὐτομολίας τῆς τῶν Ρωμαίων Βασιλείας.

Μάρτυρες τῆς παρούσης ἡμετέρας ἀποφάσεως:

Διά τῶν Ὑπάτων καί δικαστῶν τῶν Ἑβραίων:

ΡΑΜΠΑΝ, ΜΑΝΤΑΝΗ, ΜΠΕΝΕΝΡΣΟΛΗ    

Διά τῶν Φαρισαίων:

ΜΠΑΡΜΑΝ, ΣΥΜΕΩΝ, ΜΠΟΝΑΛ

Διά τῆς Βασιλείας καί Ἡγεμονίας τῶν Ρωμαίων:

ΛΟΥΚΙΟΣ, ΣΕΞΤΙΛΙΟΣ, ΜΑΣΙΕΜΙΛΟΣ

Διά τῶν κριτῶν τῆς Φυλῆς τοῦ Ἰσραήλ:

ΡΑΤΑΜ, ΔΑΝΙΗΛ, ΡΑΜΠΙΝΗΛ, ΙΟΥΑΟΝ, ΜΠΙΝΙΚΑΝ, ΡΑΤΑΜ, ΙΟΥΑΒΕΛ, ΠΙΡΙΚΟΥΛΑΜ

Διά τῆς Ἀρχιερωσύνης:

ΡΑΜΠΑΜ, ΙΟΥΔΑΣ, ΜΠΟΝΚΑΣΟΛΗ

Νομικός τῆς παρούσης κοινῆς διά τῶν ἐγκλημάτων:

ΜΠΕΤΑΜ.»

Γ΄. Ἐπιλεγόμενα

          Αὕτη ἐστίν ἡ ἀπόφασις τοῦ Ποντίου Πιλάτου κατά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἔχει μεγίστην Ἱστορικήν σημασίαν διά πᾶν ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος θέλει νά γιγνώσκῃ τήν ἀλήθειαν. Ἡ ἐπιβεβλημένη, ὅμως, ἄγνοια ἀπό τούς ἐχθρούς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, δέν ἐπιτρέπει τά πραγματικά ἱστορικά γεγονότα νά καταστοῦν γνωστά εἰς τόν μέσον ἄνθρωπον. Δόξα τῷ Θεῷ, καθ’ ὅτι κατέστησεν Οὗτος τόν Ἕλληνα, τόν πρῶτον γνώστην τῆς Ἀποκαλυφθείσης Ἀληθείας. Ἡ εὐθύνη ἡμῶν διά τήν διατήρησιν τῆς ὀρθῆς παραδεδομένης Ἀληθείας (Παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας) εἶναι μεγίστη, συγκριτικῶς μέ τούς ἄλλους λαούς καί δυστυχῶς, τά τελευταῖα ἑκατόν ἔτη ἡ πολιτική ἡγεσία τῆς χώρας μας ὑπετάχθη εἰς τούς ἐχθρούς τοῦ Κυρίου (τούς σταυρωτάς Του) καί ἡ πνευματική ἡγεσία τοῦ Ἑλληνισμοῦ κατέστη σχισματική καί αἱρετική καί ὁ λαός μας εὑρίσκεται παραπληροφορημένος καί εἰς δεινήν θέσιν, ἀπομεμονωμένος ἀπό τάς ἄλλας Ὀρδοδόξους Ἐκκλησίας, Πατριαρχεῖα καί ἀδελφούς ἐν Κυρίῳ λαούς. Χρειαζόμεθα μέγαν ἀγῶνα, ὥστε νά ἀποτινάξωμεν τούς ἀνθέλληνας καί ἀθέους ψευδο-πολιτικούς τῆς χώρας μας καί νά ἀποτειχισθῶμεν ἀπό ἅπαντας τούς αἱρετικούς ψευδο-ποιμένας, ἄλλως ἡ χώρα καί ἅπαντες ἡμεῖς ὁδηγούμεθα, ἄνευ θείας Χάριτος, εἰς τήν ἀπώλειαν.    

Συνεχίζεται...
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ , ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ