«Ὁ Θεοπάτωρ μέν Δαβίδ, πρό τῆς σκιώδους κιβωτοῦ...

«Ὁ Θεοπάτωρ μέν Δαβίδ, πρό τῆς σκιώδους

κιβωτοῦ, ἥλατο σκιρτῶν.ὁ λαός δέ τοῦ Θεοῦ

ὁ ἅγιος, τήν τῶν συμβόλων ἔκβασιν,

ὁρῶντες, εὐφρανθῶμεν ἐνθέως,

ὅτι ἀνέστη Χριστός ὡς παντοδύναμος.»

Ὁ Δαβίδ ὁ μέγας βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ, καλεῖται θεοπάτωρ, διότι ἐξ αὐτοῦ κατήγετο κατά σάρκα ὁ Χριστός (Ματθ. 1, 1. Ἰω. 7, 42, Ρωμ. 1, 3). Καλεῖται δέ ὁ Δαβίδ Θεοπάτωρ (ὡς καί ἡ Μήτηρ τοῦ Χριστοῦ Θεοτόκος), διά τήν ἐν τῷ ἑνιαίῳ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ ὑποστατικήν τῶν φύσεων ἕνωσιν. Ὁ κατά σάρκα ἐκ Δαβίδ καταγόμενος Χριστός δέν ἦτο ψιλός (=ἁπλοῦς) ἄνθρωπος, ἀλλ᾿ ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἔχων μεθ᾿ ἑαυτοῦ συνηνωμένον τό ἀνθρώπινον φύραμα.

Ὁ Δαβίδ, λοιπόν, ὅταν ὡδήγησεν ἐν μεγαλοπρεπεῖ πομπῇ τήν ὑπό τῶν ἀλλοφύλων κυριευθεῖσαν Κιβωτόν τῆς Διαθήκης ἐκ πόλεως Ἰαρίμ εἰς Ἱεροσόλυμα (πόλιν Δαβίδ) (Παραλ. Α´, ΙΓ´, 5), ἐχόρευε καί ἐπήδα ἐξ εὐφροσύνου ἀγαλλιάσεως, διά τό χαρμόσυνον ἐκεῖνο γεγονός ( Παραλ. Α´, ΙΕ´). Ὁ ἱερός Ὑμνῳδός παραλληλίζει τό γεγονός ἐκεῖνο πρός τήν εὐφρόσυνον χαράν τῆς Ἀναστάσεως. Μεταξύ τῶν δύο τούτων γεγονότων ὑπάρχει ἐσωτέρα μυστική σύνδεσις. Ἡ Κιβωτός τῆς Διαθήκης ἦτο προτύπωσις τῆς Ἐκκλησίας. Ἦτο δέ σκιώδης, διότι ἀπετέλει ἀμυδρόν ἐξεικονισμόν καί προτύπωσιν τῆς νέας Κιβωτοῦ τῆς χάριτος. Ἡ πρώτη κιβωτός περιελάμβανεν ὅλα τά μαρτύρια (Ἐξ. ΚΕ´, 15) τῆς ἀγάπης καί τῆς θαυματουργικῆς ὑπέρ τοῦ περιουσίου λαοῦ παρεμβάσεως τοῦ Θεοῦ. Ἡ δευτέρα κιβωτός περιλαμβάνει ὅλα τά μαρτύρια τῆς λυτρωτικῆς ἐνεργείας τῆς χάριτος, εἶναι ὁ μυστηριακός χῶρος τοῦ ἔργου τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως, ἡ νέα Κιβωτός τῆς χάριτος. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ὁ ἅγιος, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τήν χριστοποιημένην σάρκα τῆς Ἐκκλησίας, εὐφραίνεται ἐνθέως, βλέπων τήν ἔκβασιν τῶν ἀρχαίων ἐκείνων συμβόλων: τήν νέαν δηλαδή κιβωτόν, τήν ὁποίαν ὁ Σωτήρ ἔκτισε διά τοῦ τιμίου ξύλου τοῦ Σταυροῦ του καί περιεποιήσατο διά τοῦ τιμίου του αἵματος (Πράξ. 20, 28). Εἶναι δέ ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἅγιος, διότι τήν ἁγιότητά του ἕλκει ἐκ τῆς ἁγιότητος τῆς Κιβωτοῦ, εἰς τήν ὁποίαν τόν ἐνεσωμάτωσεν ἡ ἄπειρος χρηστότης τοῦ Θεοῦ. Λαός ἅγιος, ὅπως ἀκριβῶς ἁγία εἶναι καί ἡ Ἐκκλησία (Ἐφ. 5, 27), ἡ ὁποία πάλιν ἕλκει τήν ἁγιότητά της ἐκ τῆς ἀπείρου ἁγιότητος τοῦ δομήσαντος αὐτήν Κυρίου. Τήν ὑπερβάλλουσαν λαμπρότητα τῆς θείας Κιβωτοῦ ὁ λαός τοῦ Θεοῦ βλέπει κατ᾿ ἐξοχήν ἐν τῷ ζωηφόρῳ θαύματι τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ Ἀνάστασις ἀποτελεῖ τό θεμέλιον καί τήν αἴγλην τῆς Ἐκκλησίας. Τό θαῦμα τῆς Ἐγέρσεως σφραγίζει ἀνεξιτήλως τήν νέαν τήν Χάριτος Κιβωτόν. Ἄνευ αὐτῆς ἡ Ἐκκλησία, ὡς χῶρος πνευματικῆς ἀναστάσεως καί ζωῆς, οὐδένα νόημα θά εἶχε, θά ἔμενε σημεῖον ἄφωνον καί σκοτεινόν. Ἡ Ἀνάστασις ὅμως νοηματοδοτεῖ τήν Ἐκκλησίαν (1 Κορ. 15, 17), ἀποτελεῖ τόν σταθερόν δείκτην καί τήν ἁγιαστικήν δύναμιν τοῦ ἐν τῷ κόσμῳ σωτηρίου ἔργου της. Πρός τήν Ἀνάστασιν σπεύδει ἡ Ἐκκλησία, ὡς εἰς τό ἔσχατον τέλος τῆς ἐν τῇ ἱστορίᾳ δυναμικῆς της πορείας καί ἀνελίξεως. Ἐπί τῇ Ἀναστάσει τοῦ Κυρίου οἱ πιστοί ἀγάλλονται ἐνθέως, βλέποντες ἐν τῷ κενῷ μνημείῳ τοῦ Ἰωσήφ τήν ἔκβασιν τῶν παλαιῶν προτυπώσεων καί τήν παραγύμνωσιν τῶν ἀρχαίων συμβόλων, τήν νέαν τῆς σωτηρίας Κιβωτόν, ἀστράπτουσν καί ἀκτινοβόλον!

Ἀνδρέου Θεοδώρου

Ἀπό τό βιβλίο:Πάσχα Κυρίου Πάσχα

ἔκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας

Πηγή: www.imaik.gr